Πολιτισμός

«Το Βανκούβερ είναι μια πόλη χωρίς ταυτότητα», λέει ένας από τους ήρωες της «Kanata». Η παράσταση του Καναδού Ρομπέρ Λεπάζ, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, δημιούργησε στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής την «ταυτότητα» ενός  κόσμου σε πύκνωση και αποσύνθεση. 

Ο Γιάννης Καλαβριανός μιλάει για το εμπόριο πατρίδας και τον όχλο

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπογδάνος μιλάει για το «Δάφνις και Χλόη». «Στο έργο βλέπουμε πώς προκύπτει ένας μεγάλος έρωτας, από την πρώτη αγκαλιά και το φιλί».

Η ολοκλήρωση των εκλογών φαίνεται πως απελευθέρωσε τους θεατρόφιλους ψηφοφόρους, ώστε να κατεβούν στο Αρχαίο Θέατρο του Επιδαύρου. Η παράσταση «Οιδίποδας Τύραννος» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη είχε τη μεγαλύτερη έως τώρα προσέλευση την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο – περίπου 18.500 θεατές. 

Ποτέ πριν το θέατρο δεν ήταν τόσο απελευθερωμένο από τον λόγο και, την ίδια στιγμή, περισσότερο εξαρτημένο απ’ αυτόν. Ακόμη και στις πιο εικονοκλαστικές εκδοχές του, παραμένει εννοιολογικό. Με άλλα λόγια, ιδέες, κατ’ αρχάς και κατ’ ανάγκην λεκτικά διατυπωμένες, που έχουν κατατεθεί σε παλιά ή καινούργια κείμενα, αποτελούν την αφετηρία που οδηγεί σε δυνητικά ανεξάντλητες συνδέσεις και καλλιτεχνικές μορφές.

Ο σκηνοθέτης Ιβο βαν Χόβε μιλάει στην «Κ» για την πολυαναμενόμενη παράστασή του στην Επίδαυρο.

Η ατμόσφαιρα ήταν απόκοσμη, ομιχλώδης, υγρή, υποσχόταν ένα ταξίδι, τουλάχιστον, ενδοσκόπησης. Ο μεγάλος χώρος Α2 στην Πειραιώς 260 είχε μετατραπεί σε πάρκινγκ αυτοκινήτων-φαντασμάτων, έτσι όπως ήταν σκεπασμένα με άσπρα καλύμματα. 

Στον χώρο, σκόρπια παντού, πήλινα μωρά. Η εικόνα τους παραπέμπει ευθέως στον «Οιδίποδα Τύραννο», το «πρώτο στην παγκόσμια δραματουργία θρίλερ με σασπένς», όπως λέει στην «Κ» ο Δημήτρης Λιγνάδης που ερμηνεύει τον ρόλο.

Πενήντα τρία χρόνια μετά το μοναδικό ανέβασμα του έργου από το Εθνικό Θέατρο, παρουσιάζονται σε συμπαραγωγή Εθνικού και ΘΟΚ φέτος το καλοκαίρι.

Το ξυπνητήρι χτυπάει. Ο,τι και να συμβαίνει, όποια ώρα και αν έχω κοιμηθεί, είναι ιερή υποχρέωση: πρωινό ξύπνημα με τα παιδιά μας, τη δυόμισι ετών κόρη μας και τον εξάχρονο γιο μας. Πηγαίνω στην κουζίνα. Τους ετοιμάζω το γάλα. Θέλω μέχρι να γεράσουν να το θυμούνται αυτό. Τους βάζω μουσική, τη λατρεύουν.

Το μελόδραμα μοιάζει εν πολλοίς αποκλεισμένο από τις θεατρικές σκηνές ως είδος παρωχημένο, συνδεδεμένο με τη διάθεση του μεγάλου κοινού να ταυτιστεί, να συγκινηθεί και, τελικά, να νιώσει το ψυχοθεραπευτικό «έλεος» του αριστοτελικού ορισμού (για την τραγωδία).