Πολιτισμός

Αν υπάρχει μια γειτονιά της Αθήνας που μπορεί να χαρακτηριστεί πολυπολιτισμική, με την έννοια που παίρνει ο όρος στις μεγαλουπόλεις του εξωτερικού, αυτή είναι δίχως αμφιβολία η Κυψέλη. 

Ο Λιβανέζος χορογράφος Ομάρ Ρατζέχ ήταν ένας από τους έξι πρωταγωνιστές της παράστασης «#minaret», αν και το παρουσιαστικό του με τη «βαριά» κοιλίτσα δεν θύμιζε χορευτή. Η κίνησή του, όμως, έχει την ένταση και την εκφραστικότητα δεξιοτέχνη, η δε σύνθεση που παρουσίασε δικαιώνει πλήρως τις επαινετικές κριτικές που λαμβάνει διεθνώς η δουλειά του. 

Χωρίς εικαστικό πρόγραμμα θα γιορτάσουν τα 45 χρόνια τους τα Αισχύλεια, καθώς ακόμη δεν έχει βρεθεί ο τρόπος που θα επιτρέψει στην αναγνωρισμένη εικαστικό Μαρία Παπαδημητρίου να υλοποιήσει το έργο της «Τιτανομαχία, Πέτρες και Κόκαλα», που έχει ανακοινωθεί από πέρυσι, στο Παλαιό Ελαιουργείο. 

Ο «Οιδίποδας» του Μπομπ Ουίλσον δίχασε την περασμένη εβδομάδα το κοινό της Επιδαύρου. Δεν είναι πρωτότυπο, ούτε κακό να υπάρχουν αντίθετες απόψεις. Αυτό που είναι καινούργιο τα τελευταία χρόνια είναι ένας αυτάρεσκος ζήλος με τον οποίο πολλοί άνθρωποι επιζητούν τον διχασμό με έμφαση στα κοινωνικά δίκτυα, τα οποία λίγο απέχουν από το να γίνουν αντικοινωνικά.

Η ζέστη ήταν δυσβάσταχτη προχθές στην Ελευσίνα, το μικρό οίκημα του Μουσείου Ιστορίας και Λαογραφίας του Συλλόγου Μικρασιατών Ελευσίνας κατάμεστο από κόσμο, παντού ανέμιζαν βεντάλιες, στην εσωτερική αυλή στρωμένο τραπέζι με κολλαριστό λευκό τραπεζομάντιλο, κανάτες με παγωμένο νερό και γλυκά, χειροποίητα φυσικά.

Μοιάζει παράξενο πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν θεατρικά κείμενα σπουδαίων Ελλήνων συγγραφέων που δεν έχουν μεταφερθεί σε σύγχρονη σκηνή. Λίγο η γλώσσα του πρωτοτύπου, που είναι τα ιταλικά, λίγο η γενικότερη ιδιαιτερότητα του Ανδρέα Κάλβου, το αποτέλεσμα είναι πως οι «Δαναΐδες» του έχουν συμπληρώσει ήδη δύο «βωβούς» αιώνες.

Φέτος, το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου έκανε πρεμιέρα με μια πολυαναμενόμενη παράσταση. Την Παρασκευή περίπου 3.000 θεατές βρέθηκαν στο αρχαίο θέατρο για να παρακολουθήσουν τον «Οιδίποδα» του Μπομπ Ουίλσον, και η απογευματινή ζέστη μας έκανε να στριφογυρίζουμε πάνω στις κερκίδες.

Βαθιά πολιτική, σύνθετη και πολυεπίπεδη ως προς τα ζητήματα που θίγει και τον τρόπο που αυτά μεταφράζονται σε σκηνική πραγματικότητα, η παράσταση «Οι αγνοούμενοι» του Mapa Teatro από την Κολομβία εγγράφεται στις πολύ καλές στιγμές του εν εξελίξει φετινού Φεστιβάλ Αθηνών.

Η «Κ» παρακολούθησε τις πρόβες της τριλογίας του Αισχύλου, που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο.

«Ενα υπαρξιακό τσίρκο; Ενα θεατρικό ότι να ’ναι; Μια παράσταση ληστεία για τα λεφτά που παίρνουμε; Θα έλεγα ότι είναι η πιο εύκολη παράσταση όλων των εποχών», λέει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κώστας Κουτσολέλος όταν του ζητάμε να περιγράψει τα «Καλοκαιρινά μπάνια», που μαζί με τη Βάσω Καμαράτου ετοιμάζουν για τη θεατρική παραλία του Φεστιβάλ Αθηνών.

Τα κρούσματα βιασμού κλασικών έργων στο όνομα της διαρκούς δυνατότητάς τους να αφορούν και να συνομιλούν με το σημερινό κοινό, αυξάνονται και πληθύνονται όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στην όπερα. Θυμάστε την «Κάρμεν» (Ηρώδειο, 2016) του Αγγλου Στίβεν Λάνγκριτζ, που, επιδιώκοντας να «επικαιροποιήσει» την ιστορία, μετέφερε τη δράση σε ένα κέντρο υποδοχής/κράτησης προσφύγων και μεταναστών;