Πολιτισμός

Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», το ΥΠΠΟ θα παρατείνει τη θητεία του κ. Λιβαθινού προκηρύσσοντας παράλληλα διαγωνισμό για τη θέση του.

Το κορίτσι που κάθεται δίπλα μου στο δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου σκουπίζει ευχαριστημένο τα δάκρυά του, μόλις τελείωσε η παράσταση του «Αγνού εραστή». Στη δεύτερη σειρά η φοιτητοπαρέα μοιάζει το ίδιο συγκινημένη.

Οταν πια η παράσταση ολοκληρώθηκε, και οι λυρικοί τραγουδιστές έμειναν για μια στιγμή ακίνητοι πριν ανάψουν τα φώτα για το χειροκρότημα, όλα τα σύμβολα που με τέχνη έβαλε ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος στην «Κερένια κούκλα» του είχαν χαθεί: ο θερμός ήλιος της όμορφης Λιόλιας, η χλωμή σελήνη της Βεργινίας, ο σγουρομάλλης έρωτας-Αδωνις του Νίκου.

Oλα όσα κρίνουν το παρόν έχουν συντελεστεί στο παρελθόν στους «Βρικόλακες» του Iψεν. Η κ. Aλβινγκ βρέθηκε παντρεμένη με τον λοχαγό Aλβινγκ για την καλή οικονομική και κοινωνική του θέση. Eναν χρόνο μετά θέλει να τον εγκαταλείψει – στον  σύζυγό της αρέσουν τα ξενύχτια, τα ποτά, οι γυναίκες.

Παρατείνεται η θητεία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, Βαγγέλη Θεοδωροπούλου, η οποία λήγει στις 29 Απριλίου, έως και την ολοκλήρωση του Προγράμματος του Φεστιβάλ, όπως ο ίδιος ζήτησε.

Η παράσταση στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας προσφέρει βίωμα, πλήρες, σύνθετο, αναπάντεχο. 

Οι «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» (1931) του Εντεν φον Χόρβατ, που ευτύχησε στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης (σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη), είναι ένα έργο εξαιρετικού ενδιαφέροντος. 

Ο κορυφαίος σκηνοθέτης Κρίστιαν Λούπα εξηγεί τον τρόπο που προσέγγισε τη «Δίκη». Η πεντάωρη παράσταση συνεχίζεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση έως την Κυριακή.

Θα πρέπει να διασκέδαζε πολύ ο Εντουαρντ Αλμπι (1928-2016) με τις ερμηνευτικές προσεγγίσεις του έργου του «Η Γίδα ή Ποια είναι η Σίλβια;» (2000). Εκείνος απλώς έβαλε έναν προβοκατόρικο υπότιτλο στο έργο του (Notes towards a definition of tragedy) και άφησε θεωρητικούς και καλλιτέχνες του θεάτρου να ψάχνουν τι εννοεί με αυτό το «Σημειώσεις για έναν ορισμό της τραγωδίας». 

Ενα κομοδίνο βρίσκεται στη μέση της αίθουσας και πάνω του παίζει ένα πικάπ. Μια ντισκομπάλα γυρίζει και φέρνει μνήμες από αίθουσα χορού, ενώ η επιβλητική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου γεμίζει τον εντυπωσιακό χώρο της αίθουσας εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου. 

Ο Εμίλ Ζολά (1840-1902) έγραψε την «Τερέζ Ρακέν», το πρώτο μεγάλο μυθιστόρημά του, το 1867. Οι κριτικοί αντέδρασαν έντονα: το ανεξέλεγκτο πάθος που οδηγεί δύο εραστές (μάλιστα χαμηλής κοινωνικής τάξης) στον φόνο δεν μπορούσε παρά να είναι «σάπια φιλολογία» και «πορνογράφημα».