Πολιτισμός

Η πρεμιέρα ήταν λαμπρή. Από την κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου πέρασε (σχεδόν) όλο το ελληνικό θέατρο. Και ο σκηνοθέτης, ο Δημήτρης Μαυρίκιος, τους αντάμειψε με μια παράσταση πάνω στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο, «καταθέτοντας» στη σκηνή την αγάπη του για τους φίλους-ηθοποιούς που πορεύθηκαν μαζί του σε ορισμένες από τις σημαντικότερες στιγμές της θεατρικής διαδρομής του. 

Τι θα απαντούσε σήμερα ο Εμπενέζερ Σκρουτζ, ο πιο διάσημος τσιγκούνης, στην ευχή «Καλά Χριστούγεννα»; «Κακά, ψυχρά κι ανάποδα», όπως γκρίνιαξε μουτρωμένα στη νουβέλα του Καρόλου Ντίκενς; Μάλλον όχι. Η εποχή μας έχει βρει συντομότερους δρόμους προς τον κυνισμό.

Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις μπροστά σου, ώς εκεί που φτάνει το βλέμμα σου, έναν κήπο με ανθισμένες βυσσινιές. Σου κόβεται η ανάσα από την ομορφιά τους, από το μεγαλείο της φύσης, πέρα από τον ιστορικό χρόνο και απ’ όλα τα μικρά και μεγαλύτερα δράματα των ανθρώπων.

Η «Κ» βρέθηκε στην πρόβα της παράστασης «Παλιοί καιροί» του Χάρολντ Πίντερ.

Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη και σκηνοθεσία Κώστα Ζάπα και παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 μμ, μέχρι και τις 29 Ιανουαρίου 2019.

Πολυφωνία, ένωση δυνάμεων, αλλά και εκμετάλλευση των ηθοποιών στις ελληνικές σκηνές της κρίσης. Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι και πριν από λίγα χρόνια νέοι ηθοποιοί σε σκηνή του κέντρου έπαιζαν μικρούς ρόλους με… αμοιβή επιταγές σούπερ μάρκετ. «Στη συνείδηση του Ελληνα, ο ηθοποιός είναι λίγο-πολύ νούμερο», λένε στην «Κ» άνθρωποι του χώρου, οι οποίοι βιώνουν τα χαμηλά ποσοστά, τις απλήρωτες ή κακοπληρωμένες πρόβες.

Ενενήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του, το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» (1929) του Λουίτζι Πιραντέλο εξακολουθεί να παραμένει συναρπαστικό και ας έχει χαθεί πια η έκπληξη από την καινοτόμο άλλοτε δραματουργία του. 

Π​​ολλές φορές όταν σταματώ στα φανάρια μου αρέσει να παρατηρώ τους οδηγούς που βρίσκονται δίπλα μου. Οι άνθρωποι εκείνη την ώρα της αναμονής μπροστά σε έναν κόκκινο σηματοδότη βυθίζονται στις σκέψεις τους, στις αγωνίες τους ή συχνότερα συνομιλούν στο κινητό κάνοντας χειρονομίες ή γκριμάτσες.

«Φορτώνουμε σε δύο αυτοκίνητα πέντε κούτες, πηγαίνουμε περιοδείες και εκεί ζούμε μαζί», λέει η ηθοποιός Ν. Στυλιανού.

«Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι» του Αντερσεν περιμένει τα παιδιά στην Εθνική Λυρική Σκηνή.

Συχνά, όταν τελειώνει μια παράσταση, λες στον εαυτό σου πως ήταν «αξιοπρεπής δουλειά». Αλλες φορές, θυμώνεις για τον χρόνο που έχασες σε άβολα σανίδια ή ξεχαρβαλωμένα καθίσματα, σε υπόγεια και μεγάλες σκηνές.