Εχουμε δει πάρα πολλές παραστάσεις έργων του Μπέκετ και όσο κι αν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η τομή που προκάλεσε με τα έργα του στη σκηνική τέχνη του 20ού αι., σήμερα (μετά την κρίση του νοήματος και της αναπαράστασης, τον θάνατο του συγγραφέα, τη Νέα Κριτική και το μεταμοντερνιστικό άνοιγμα στην ερμηνεία ως απεριόριστη δυνατότητα), δεν είμαι σίγουρη αν παραμένει εξίσου σημαντικό το παράδοξο μιας γραφής που επιτίθεται στο εγγενές ψεύδος της γλώσσας, μέσα από τη γλώσσα.