Για τους περισσότερους, η Ντίνα Κώνστα ήταν, είναι και θα είναι η Ντένη Μαρκορά. Ο ρόλος της Κολωνακιώτισσας, σνομπ και αφοριστικής μητέρας του Κωνσταντίνου Μαρκορά (δηλαδή, του Νίκου Σεργιανόπουλου) στους «Δύο Ξένους» των Ρήγα-Αποστόλου πέρα από το να γίνει ο πλέον χαρακτηριστικός ρόλος της ηθοποιού, άφησε συγχρόνως εποχή στην ελληνική τηλεόραση, περνώντας με ευκολία στο πάνθεον των εγχώριων κωμικών τηλεοπτικών χαρακτήρων, δίπλα σε όλους τους «Απαράδεκτους», την Δήμητρα «θέλω-να-γίνω-μάνα» του «Σ’ Αγαπώ, Μ’ Αγαπάς», τον σχεδόν ασκητικό μισάνθρωπο Κωνσταντίνο Κατακουζηνό και την μποέμ «τρελιάρα» Ελένη Βλαχάκη από το «Κωνσταντίνου και Ελένης».
Με την είδηση του θανάτου της Ντίνας Κώνστα στα 83 της χρόνια, κάθε σοσιαλμιντιακό προφίλ που ήθελε να αποτίσει τον δικό του φόρο τιμής στην ηθοποιό, το έκανε μέσα από έναν και μόνο ρόλο της: αυτόν της Ντένης Μαρκορά. Από αποσπάσματα της σειράς, μέχρι εικόνες, gifs και ατάκες, όλα έδειξαν πόσο το ελληνικό κοινό αγάπησε κάποτε μια 60άρα με το Evian σε θέση μάχης, σεταρισμένα χρωματικά σύνολα που θα ζήλευε και η Βασίλισσα Ελισάβετ, υπεροψία για κάθε τι μπανάλ, αλλά και μία φανατική οπαδό του Παναθηναϊκού και με τον τρόπο της, άλλη μια Ελληνίδα μάνα που ταλανίζει τον γιο της.
Κι εμείς, λοιπόν, με την σειρά μας, αποχαιρετούμε την Ντίνα Κώνστα μέσα από τις καλύτερες ατάκες της Ντένης Μαρκορά ή αλλιώς, της «Μπουμπούς»:
Αχ, κάποτε κρυβόμασταν απ’ τους Κομμουνιστάς και τώρα τους παρακαλάμε να μας κρύψουν.
Μαρούσκα! Το Evian!
Χριστέ μου, τι ντεκαντάνς.
Με ανθρώπους που έχουν περάσει την κακαβιά της ανοησίας δεν μιλάω.
(Φλώρα) Η γυναίκα χρειάζεται στεφάνι.
(Ντένη) Και ο νεκρός επίσης.
Η κατίνα και η πλατίνα, τον πρώτο χρόνο φαίνονται.
Καλέ! Περσινά παπούτσια φοράει.
Εκδηλώσου, ρε, τι σου ζητάμε;
(Κωνσταντίνος) Μπουμπού, δεν έχεις τίποτα να κάνεις;
(Ντένη) Ναι, πως, έχω να περάσω από την Βεγγέρα να πάρω μία μους σοκολά γιατί, τώρα δα μου ήρθε έτσι μια ξινίλα.
(Ντιάνα) Καλημέρα κυρία Μαρκορά.
(Ντένη) Καλημέρα και σε σένα, χρυσό μου. Κι επειδή μου διαφεύγει το όνομά σου, μπορώ να σε λέω σκουλήκι;
Δεν είναι έργο, φεστιβάλ χοληστερίνης είναι.
(Ντένη) Φλοράνς, μήπως σου βρίσκεται καμιά φωτογραφία του πατέρα του Κωνσταντίνου;
(Φλώρα) Δεν ντρέπεσαι, μωρή, δεν έχεις φωτογραφία του άντρα σου;
(Ντένη) Ε, πως, είχαμε μία αλλά την χάσαμε στην μετακόμιση.
(Φλώρα) Μωρέ, τι τσουλάκι είναι αυτό;
(Ντένη) Μόνο τσουλάκι, χρυσή μου; Τσουλάρα.
(Ντένη) Εσύ, χρυσό μου, πόσο είσαι;
(Κωνσταντίνος) Ε, βρε Ντένη, δεν κάνουν τέτοιες ερωτήσεις σε μια κυρία.
(Ντένη) Ε, δεν ρώτησα καμιά κυρία. Την Μίνα ρώτησα.
Χριστέ μου, τι ακούω και δεν σωριάζομαι;
Τώρα θα σε χαστούκιζα, αλλά έχω βάψει τα νύχια μου.
(Μίνα) Ωραίες γόβες, κυρία Μαρκορά.
(Ντένη) 60.000, χρυσό μου. Η μία.
(Σακελλαρίου) Χαίρω πολύ, έχω ακούσει τόσα πολλά για εσάς.
(Ντένη) Ναι, αλλά δεν μπορείς να αποδείξεις τίποτα.
Μαρούσκα, γρήγορα, φέρε ποτά, πολλά ποτά.
Πάρ’ τα και δώσ’ της τα και πες της να τα κάνει βότκα μέχρι να τρυπήσει το συκώτι της.
Εγώ όταν πίνω πολύ, χάνω τον έλεγχο. Βάλε άλλα δύο.
Κυρία Μαρκορά, με έχετε στείλει στην κόλαση.
(Ντένη) Χαιρετισμούς στον άντρα μου.
(Φλώρα) Τι νέα από τον κάτω κόσμο;
(Ντένη) Τα ίδια, χρυσό μου, σε περιμένουν.
Μην κάθεσαι καθόλου, ντύσου αμέσως και πετάξου εδώ πιο κάτω στο γραφείο τελετών. Είδα ουρές απ’ έξω, μάλλον θα ακριβύνουν οι κηδείες, ίσα που προλαβαίνεις.
(Φλώρα) Κάθε μέρα είναι ένας με μια καμπαρντίνα έξω από το σπίτι.
(Ντένη) Είσαι σίγουρη ότι δεν είναι ο Χάρος να σε πάρει;
Σε οικτίρω Φλώρα, σε οικτίρω.
Τι λες μωρή διασταύρωση ασβού με μυρμηγκοφάγο;
Είχε ποντικομούστακο, ντυνόταν κιτσάτα και μας ξεκούφαινε με την αγριοφωνάρα του.
Δεν σε σκιάζομαι ρε σίχαμα!
Είπα ίσως, κι όταν λέω ίσως, είναι οριστικό.
Χριστέ μου, γιατί σηκώθηκα σήμερα από το κρεβάτι μου.
(Ντένη) Τώρα, σοβαρά κλαις;
(Φλώρα) Σιγά μην κλαίω, έβλεπα τον Τιτανικό.
(Ντένη) Ε, και; Είχες συγγενείς εκεί; Σοβαρά; Έλα, μην μου πεις, κι εγώ σε είχα για μικρότερη.
Με ένα εισιτήριο διαρκείας είσαι πάντα ασφαλής. Με έναν άνδρα ποτέ.
(Αστυνομικός) Γιατί πετάγατε κέρματα;
(Ντένη) Γιατί είμαι χουβαρντού.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση στην ζωή από το να έχεις να κάνεις ένα σωρό πράγματα και να μην τα κάνεις.
