Cobra Kai (5ος κύκλος)
ΔΡΑΣΗΣ (2022)
Δημιουργός: Τζος Χιλντ, Τζον Χέρβιτς
Ερμηνείες: Γουίλιαμ Ζάμπκα, Ραλφ Μάτσιο
Μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές του Netflix επανέρχεται για τον πέμπτο κύκλο της. Υστερα από το τελευταίο τουρνουά καράτε της προηγούμενης σεζόν, η σχολή του Ντάνιελ Λαρούσο βάζει προς το παρόν λουκέτο, ενώ απόλυτος κυρίαρχος πλέον στο Cobra Kai είναι ο μοχθηρός Τέρι Σίλβερ. Ταυτόχρονα, ο Μιγκέλ ταξιδεύει στο Μεξικό προκειμένου να αναζητήσει τον πατέρα του, ενώ στο κατόπι του σπεύδουν ο Τζόνι Λόρενς μαζί με τον Ρόμπι για να τον βοηθήσουν.
Η σειρά που ανέστησε τον μύθο του «Karate Kid» συνεχίζει σε παρόμοιους ρυθμούς δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε ακόμα περισσότερους αγαπημένους ήρωες από το παρελθόν. Φυσικά οι νεαροί καρατέκα παραμένουν εδώ στο επίκεντρο μιας σειράς που εξακολουθεί να είναι διασκεδαστική –άλλωστε τα μισάωρα επεισόδια είναι έτσι δομημένα που δεν κουράζουν τον θεατή– και βλέπεται απνευστί, αφήνοντάς μας να περιμένουμε για τα επόμενα.
Εκτός ελέγχου ★★★½
ΘΡΙΛΕΡ (2019)
Σκηνοθεσία: Σαΐντ Ρουστάι
Ερμηνείες: Πέιμαν Μοάντι, Ναβίντ Μοχαμαντζαντέχ, Φαρχάντ Ασλάνι
Από την πλατφρόρμα του Cinobo επιλέγουμε ένα (σπάνιο) καταιγιστικό θρίλερ από το Ιράν, που έχει το δικό του ιδιαίτερο υπόβαθρο. Ο Πέιμαν Μοάντι («Ενας Χωρισμός») υποδύεται τον Σαμάντ, έναν αστυνομικό ντετέκτιβ ο οποίος έχει βάλει στόχο τη σύλληψη ενός «βαρώνου» ναρκωτικών και θα κάνει τα πάντα για να το πετύχει. Ακόμα και όταν αυτό συμβεί, ωστόσο, μια καινούργια μάχη θα ξεκινήσει. Ο σκηνοθέτης Σαΐντ Ρουστάι υιοθετεί… χολιγουντιανούς ρυθμούς, ειδικά στις σκηνές δράσης του, οι οποίες, εκτός από ακριβές και καλοστημένες, γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέρουσες χάρη στον ευρηματικό χειρισμό της κάμερας. Πλήθος τεχνικών και πλάνων χρησιμοποιούνται για να ειπωθεί μια ιστορία όχι τυπικά αστυνομική, αλλά περισσότερο κοινωνική, μια και στο επίκεντρο βρίσκεται το μεγάλο ζήτημα των ναρκωτικών.
Στο Ιράν, μια χώρα 80 εκατ. κατοίκων, όπου μάλιστα η κατοχή ναρκωτικών τιμωρείται με θανατική ποινή, υπάρχουν 6,5 εκατ. χρήστες παράνομων ουσιών. Ξεκινώντας από αυτή τη διαπίστωση, το φιλμ μας εισάγει σε έναν αθέατο κόσμο –ειδικά με μια εκπληκτική σκηνή εφόδου της αστυνομίας σε ένα υπαίθριο στέκι– όπου η ανθρώπινη ζωή έχει μικρή αξία. Από την άλλη, το ίδιο το πρόβλημα και οι αιτίες του ελάχιστα εξετάζονται, αφού ο Ρουστάι προτιμά να αναδείξει περισσότερο το κομμάτι της αστυνομίας – δικαιοσύνης. Από τα σαρδελοποιημένα κρατητήρια της ασφάλειας μέχρι τους δικαστές, οι οποίοι αποφασίζουν περίπου σαν θεοί, δίχως κανέναν έλεγχο, αναδεικνύεται ένα περιβάλλον ελαφρώς σουρεαλιστικό· μέσα σε αυτό, ακέραιοι άνθρωποι όπως ο πρωταγωνιστής μοιάζουν παράταιροι και αναγκάζονται να γίνουν σκληροί σαν πέτρα προκειμένου να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
