Βετεράνος του θεάτρου, λάτρης όχι μόνο του ελληνικού, αλλά και του αγγλικού και ρωσικού σινεμά, επιβλητικός στη μικρή οθόνη. Ο Γιώργος Κέντρος μετράει 50 χρόνια πορείας στον χώρο της τέχνης. Μια διαδρομή γεμάτη επιτυχίες και αξιοζήλευτες ιστορίες που ο ηθοποιός θυμάται με αγάπη. Τώρα, τον ξαναβλέπουμε στον ρόλο του Λουκά Καραΐσκου για τα νέα επεισόδια της πολύ επιτυχημένης σειράς του Ertflix «Ερημη Χώρα».
H «Ερημη Χώρα» επιστρέφει με νέα επεισόδια. Τι ήταν εκείνο που σας έκανε να πείτε το «ναι» σε αυτήν την παραγωγή;
Το βασικότερο κατ’ αρχάς είναι ο σκηνοθέτης, που εδώ τυχαίνει να έχει γράψει και το σενάριο, και η σύνθεση της ομάδας των ηθοποιών. Μοιάζει με τη διεργασία που ακολουθείται, τουλάχιστον από μένα, και στο θέατρο. Δηλαδή η ταυτότητα του έργου· αν είναι ξένο, ποιος το έχει μεταφράσει και αν «μιλιέται» η μετάφραση – γιατί αυτό είναι πάντα το πρόβλημα. Και μετά, με ποιους ανθρώπους παίζεις. Ενας λόγος, λοιπόν, ήταν ο σκηνοθέτης Γιώργος Γκικαπέππας. Κατάλαβα αμέσως ότι υπήρχε ταύτιση, γιατί είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει καλά την υποκριτική λειτουργία. Είναι καίριες οι υποδείξεις που θα κάνει και βέβαια γίνεται και πρόβα στη διαδικασία.
Γιατί επιλέξατε την καριέρα του ηθοποιού;
Δεν θα την έλεγα καριέρα, σε εμένα αυτή είναι μια άγνωστη λέξη. Η πορεία η δική μου έχει να κάνει πάντα με ποιους ανθρώπους συναντιέμαι και αν «γουστάρουν» το παιχνίδι. Γιατί το θέατρο είναι ένα παιχνίδι, που από τη μία πλευρά είναι ακριβό, αλλά από την άλλη είναι θαυμάσιο όταν συναντηθούν οι άνθρωποι και πραγματώσουν τη θεατρική πράξη. Δεν με απασχόλησε ποτέ ποια καριέρα θα κάνω ή τι με συμφέρει. Οχι επειδή δεν μπορούσα, αλλά επειδή έχω επιλέξει να θέλω να ικανοποιούμαι από αυτό που κάνω και να καταθέτω το εγώ μου στο εμείς. Αυτό είναι κάτι άγνωστο, ειδικότερα σε αυτή τη δουλειά. Σε αυτή τη χώρα έχουμε ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα: ο καθένας είναι ένα τεράστιο «εγώ».
Ποιοι ήταν οι πιο σημαντικοί δάσκαλοι για εσάς;
Ξεκίνησα από το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, ενός σκηνοθέτη με πολλές περγαμηνές από το Παρίσι, που τον έφερε ο Χορν. Ολοκλήρωσα τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δάσκαλοι τότε ήταν ο Αγγελος Τερζάκης, που έκανε δραματολόγιο, ο Αλέξης Διαμαντόπουλος και ο Στέλιος Βόκοβιτς, ένας πολύ σημαντικός ηθοποιός – δάσκαλος στον οποίο χρωστάω πολλά. Από αυτόν κατανόησα την ελληνική τραγωδία. Επέλεξα το Εθνικό επειδή είχα μπει πρώτος και θα είχα μια υποτροφία από το ΙΚΥ. Παρακολούθησα όμως λίγα μαθήματα για μία εβδομάδα και στη σχολή του Κουν, όπου είχα επίσης περάσει πριν βγουν τα αποτελέσματα του Εθνικού Θεάτρου. Εζησα τον Κουν, ένα απίστευτο ον της τέχνης, για δύο ώρες περίπου που έκανε ανάλυση. Ηταν ένας ευρυμαθής άνθρωπος που, πέραν της γοητείας που είχε ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε, είχε τη δυνατότητα να σε κάνει να μπαίνεις μέσα στα «πράγματα» και να τα ζεις.
Ποια είναι η ανάμνησή σας από την πρώτη θεατρική παράσταση που συμμετείχατε;
Προσπαθούσα να ησυχάσω τα πόδια μου, που από το τρακ χτυπούσαν όπως χτυπούν τα δόντια. Η αλήθεια είναι ότι αυτό με συνόδευε πάντα όταν πλησίαζε κάθε πρεμιέρα. Σιγά σιγά όμως, με την τριβή και την πείρα, το αίσθημα μετατρεπόταν σε δημιουργία. Το ξεκινούσα από τη διαδικασία της πρόβας –η πρόβα για έναν ηθοποιό είναι από τη στιγμή που λες «ναι» σε ένα έργο– μέχρι το τέλος. Οσο καλύτερα ήμουν προετοιμασμένος, τόσο πιο ήσυχα έμπαινα στην πρεμιέρα του θεατρικού. Στην τηλεόραση, όταν γυρίζουμε μια σκηνή, δεν βλέπω το μόνιτορ. Κοιτάζω μόνο τον σκηνοθέτη. Κι αυτό γιατί κρίνω τον εαυτό μου, είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και με τους άλλους.
Ποια θεατρική παράσταση στην οποία συμμετείχατε σας έχει μείνει αξέχαστη;
Η μια είναι ο «Αμερικανικός βούβαλος» στο θέατρο Εμπρός. Ηταν μια επιτυχημένη παράσταση και ο Ντέιβιντ Μάμετ είναι ένας αγαπημένος συγγραφέας. Επίσης, του ίδιου συγγραφέα, τα «Οικόπεδα με θέα» στο θέατρο του Τάρλοου, σε σκηνοθεσία του Λιβαθινού. Αυτές οι δύο παραστάσεις μού έχουν μείνει, γιατί ο Μάμετ ασχολείται με λούμπεν πρόσωπα και, για να αποδώσεις την αλήθεια αυτών των προσώπων, πρέπει να έχεις γεύσεις και μυρωδιές από αυτά τα πρόσωπα, να τα έχεις γνωρίσει. Δεν μπορείς να τα φτιάξεις εγκεφαλικά και να τα παίξεις.
Πώς βλέπετε τον χώρο της τέχνης σήμερα και τους νέους ηθοποιούς;
Η Ελλάδα είναι ένα μικρό χωριό όσον αφορά την τέχνη. Λείπουν πολλά και αρχικά η θεατρική παιδεία. Ο ηθοποιός είναι ένα πολύ ταλαιπωρημένο ον σε αυτόν τον τόπο. Ταλαιπωρημένο από πλευράς μισθού, δουλειάς, συμπεριφοράς. Είναι παρήγορο το ότι σιγά σιγά οι νέοι ηθοποιοί αποκτούν κάποιες περγαμηνές σε αυτό που κάνουν. Ο ηθοποιός πρέπει να ρουφάει τη μάθηση, πρέπει να είναι ένας δέκτης πραγμάτων. Πρέπει να αγαπά πολύ αυτό που κάνει. Οσο για τον κινηματογράφο, δεν υπάρχει σχολή υποκριτικής. Μπορεί το θέατρο να είναι μια συναφής τέχνη όσον αφορά τη διαδικασία, αλλά είναι άλλο πράγμα η λειτουργία του ηθοποιού στον κινηματογράφο. Εκεί πρέπει να ελέγχει τα εκφραστικά του μέσα, να έχει ισορροπία σε αυτό που κάνει, πυκνό περιεχόμενο, συγκέντρωση. Αυτό με πονάει ως ηθοποιό. Λέω: «Γιατί να μην έχουμε μια σχολή υποκριτικής;»
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα;
Εχω να κάνω θέατρο γύρω στα πέντε χρόνια. Αρχίζω να το αποζητώ. Νομίζω ότι του χρόνου τον Οκτώβρη θα παίξω στο θέατρο.
Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση;
Επειδή έκανα περίπου 43 χρόνια θέατρο, μια φορά που τόλμησα να κάνω τηλεόραση με τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου, δεν μπορούσα να κάνω θέατρο και γυρίσματα. Και στερήθηκα το σινεμά. Αυτό που θα ήθελα είναι να με φωνάζουν να κάνω δουλειές όπως αυτή της «Ερημης Χώρας». Δηλαδή δουλειά συμπυκνωμένη, οκτώ επεισόδια που υπάρχουν εξαρχής, να παίρνεις τα κείμενα και να γνωρίζεις τα πρόσωπα με τα οποία θα παίξεις.
Τα 4 πρώτα επεισόδια του 2ου κύκλου της σειράς είναι διαθέσιμα στο Ertflix. Τα 4 τελευταία επεισόδια θα ανέβουν στην πλατφόρμα την 1η Νοεμβρίου.
