Και να μη θες, γελάς. Τα ελληνικά βιντεοκλίπ στην τηλεόραση πάντα ήταν προϊόντα μίμησης της αγγλόφωνης ποπ. Βλέποντάς τα όμως σήμερα, νιώθεις πως είναι απόλυτα προσηλωμένα στην αντιγραφή των προτύπων τους, όπως άλλωστε είναι και τα τραγούδια που διαφημίζουν. Και τώρα πια, αυτό συμβαίνει με κωμικό τρόπο.
Παλιότερα, όλο και θύμιζαν στοιχειωδώς ότι γυρίστηκαν στην Ελλάδα, ότι αφορούσαν κάπως την ελληνική κοινωνία, έστω στην πιο χαζοχαρούμενη εκδοχή της. Τώρα βλέπεις ότι πασχίζουν να σε πείσουν ότι γυρίστηκαν κάπου αλλού.
Στο μεταξύ, γεμίσαμε θυμωμένους μελαψούς κομπάρσους. Τα αμερικανικά βιντεοκλίπ έχουν, όπως είναι φυσικό, Αφροαμερικανούς και Λατίνους. Ετσι και οι Ελληνες σκηνοθέτες φαίνεται πως αισθάνονται την υποχρέωση να βάλουν κι εδώ από έναν μελαψό που υποδύεται τον ράπερ. Ακόμη πιο απαραίτητα είναι ασφαλώς τα καλογυμνασμένα όμορφα κορίτσια και το κατάλληλο σκηνικό περιβάλλον.
Δύο είναι οι επιλογές. Ή πισίνα (γιατί το χούι του λαϊφστάιλ δεν κόβεται) ή κάποιος εργοστασιακός χώρος με πολλή υγρασία και σκουριά για να τονίζεται η δήθεν αντεργκράουντ διάθεση.
Οι ράπερ είναι ντυμένοι όπως οι Αμερικανοί συνάδελφοί τους με επιδεικτικά κοσμήματα και χοντρές αλυσίδες και κυκλοφορούν με πανάκριβα αυτοκίνητα. Για τις ΗΠΑ, η εικόνα έχει μια εξήγηση. Υπάρχουν φυσικά οι ταλαντούχοι ποιητές του δρόμου. Συχνότερα, όμως, οι μουσικοί αυτοί είναι αμόρφωτα αλάνια των γκέτο που η «αντίστασή» τους απέναντι στο σύστημα σταματά πρόθυμα μόλις το σύστημα τους παράσχει την επιτυχία που ενδόμυχα ποθούν. Κι έτσι αρκετοί μετατρέπονται σε αυτό που κατηγορούσαν: σε χρυσοστολισμένους νεόπλουτους κάφρους.
Η ελληνική μουσική βιοτεχνία ποτέ δεν επεφύλασσε ανάλογη τύχη στους συμπατριώτες μας ράπερ, παρά μόνο -στις καλές της εποχές- στους άρχοντες του σκυλάδικου και της λαϊκοπόπ.
Αν οι άντρες στα βίντεο αυτά οφείλουν να ’ναι μάτσο και απειλητικοί, οι γυναίκες απαιτείται να ’ναι τα σέξι αξεσουάρ τους. Αυτός είναι ο ένας λόγος που όλο και περισσότερες νεαρές τραγουδίστριες μοιάζουν με μοντέλα – γυμνάστριες. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτή η εμφάνιση αποδίδει ακόμη περισσότερο στο «μαγαζί», στο κέντρο.
Το λαϊφστάιλ αντιλαμβάνεται τη ζωή σαν διαφήμιση. Και τα βιντεοκλίπ υπακούουν απόλυτα σ’ αυτόν τον ορισμό. Μέχρι πρότινος, ανάμεσα σε ένα κουπλέ και ένα ρεφρέν, πολλά από αυτά διαφήμιζαν προϊόντα στα μουλωχτά. Τώρα το κάνουν επιστημονικά.
«Στοχευμένες διαφημίσεις και στα βιντεοκλίπ», έγραφε πρόσφατα η «Lifo» (Δημήτρης Χ.), αναφερόμενη στα τερτίπια της βιομηχανίας της μουσικής στο εξωτερικό.
Το εμπορικό τραγούδι γίνεται όλο και πιο πλαστικοποιημένο και η τηλεοπτική του απεικόνιση όλο και πιο βιομηχανική. Σε λίγο η διαφήμιση θα ’ναι τόσο αποδεκτή, που όλο και δυσκολότερα θα θυμόμαστε πώς ήταν πρώτα η ζωή.
