Τα τελευταία χρόνια η τηλεόραση, με αιχμή τις ΗΠΑ αλλά και παγκοσμίως, αλλάζει προς το (πολύ) καλύτερο και ποιοτικότερο. Υπάρχουν πια παραγωγές καθαρά κινηματογραφικής αισθητικής και ουσίας, οι οποίες μπαίνουν στην καθημερινότητα ενός πολύ ευρύτερου κοινού που μπορεί να μην επισκέπτεται τακτικά το σινεμά, όμως εξοικειώνεται με τα όσα ωραία βλέπει από τον καναπέ του σπιτιού του. Και αναρωτιέμαι: εμείς γιατί δεν μπορούμε να το έχουμε αυτό στη γλώσσα μας; Για ποιο λόγο το ελληνικό κοινό πρέπει να «καταναλώνει» σειρές τόσο χαμηλού επιπέδου τη στιγμή που σε άλλες χώρες, ευρωπαϊκές μάλιστα, υπάρχουν πολύ πιο αξιόλογες δουλειές; Η εύκολη απάντηση είναι η κρίση, η έλλειψη χρημάτων κτλ. Η πραγματικότητα όμως είναι κάπως διαφορετική. Παρακολουθούσα τις προάλλες τη γαλλική σειρά «Αυτοί που επιστρέφουν», η οποία προβάλλεται στον Alpha. Πρόκειται για ένα ευφάνταστο θρίλερ, γυρισμένο με εξαιρετική αισθητική, ατμόσφαιρα και, το κυριότερο, κατά τα φαινόμενα μετρίως ώς λίγο κοστοβόρο.
Το «κλειδί» προφανώς είναι το σενάριο. Ενα δυνατό σενάριο μπορεί να υποστηρίξει στον μέγιστο βαθμό μια παραγωγή, ακόμα και αν αυτή δεν έχει υψηλές οικονομικές δυνατότητες. Αντίθετα, σειρές οι οποίες είναι απλώς κακές μεταφορές ακόμα χειρότερων «επιτυχιών» του εξωτερικού της προηγούμενης δεκαετίας, προφανώς δεν προσφέρουν τίποτα ποιοτικά. Σενάρια του τύπου «πλούσια αγαπά φτωχό» και «Τούρκος ερωτεύεται Ελληνίδα» δεν τα λες και ακριβώς πρωτότυπα. Ακόμα και πιο προχωρημένες –θεωρητικά– ιδέες όπως της φετινής «Εκδρομής» του ΑΝΤ1, εγκλωβίζονται σε ένα εντελώς ξύλινο πρότυπο, μακριά από το είδος που υποτίθεται πως εκπροσωπούν, με διαλόγους και πλοκή σαπουνόπερας. Η λύση, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, είναι προφανής: σε αντίθεση με τον χώρο της τηλεόρασης, το ελληνικό σινεμά τα τελευταία χρόνια είναι σε άνθηση. Νέοι –αλλά και μερικοί παλιοί– δημιουργοί, διψασμένοι για δουλειά και κόντρα σε χίλιες αντιξοότητες, φτιάχνουν πολύ αξιόλογα φιλμ (οι ίδιοι γράφουν και τα σενάρια) τα οποία στη συντριπτική τους πλειονότητα κοστίζουν ελάχιστα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι να μην πάρουν την ευκαιρία τους και στην τηλεόραση;
Ενα ερώτημα, βέβαια, είναι αν το θέλουν και το επιδιώκουν και οι ίδιοι. Θα έπρεπε, είναι η απάντηση. Μπορεί αρχικά να περιοριστεί κάπως η ελευθερία που απολαμβάνουν στον κινηματογράφο, όμως η υψηλή ποιότητα και η απόλυτα αναμενόμενη ανταπόκριση του κοινού θα βοηθήσουν ώστε σταδιακά να επιβάλουν περισσότερο τους «όρους» τους. Και φυσικά δεν θα πρέπει να θεωρούν υποτιμητική μια τέτοια μετάβαση, τη στιγμή που θρύλοι του σινεμά όπως ο Γούντι Αλεν ή ο Σκορσέζε έχουν ήδη πάρει αυτόν τον δρόμο.
