Αληθινοί άνθρωποι που σκοντάφτουν, πληγώνονται, μένουν άνεργοι, αγωνιούν, χωρίζουν, μένουν άφραγκοι, ζουν καταπιεστικές σχέσεις, κάνουν σεξ –πολύ σεξ–, έχουν γκέι φίλους, επαναστατούν, συμβιβάζονται. Είναι οι «Ηρωίδες» της Αλεξάνδρα Κ* που έκλεισαν αμέσως το μάτι στο νεανικό κοινό. Κυρίως στο κοινό που βαρέθηκε τα τελευταία χρόνια τον συντηρητισμό της ελληνικής τηλεόρασης, η οποία δεν μπορεί να ξεφύγει από το σύνδρομο του ’80 και του ’90. Το κοινό που «κόλλησε» στις «Ηρωίδες», έχει ξεριζώσει αυτή την τηλεόραση από την καρδιά του, καταφεύγοντας στο Διαδίκτυο για να παρακολουθήσει ξένες σειρές.
Από το πρώτο επεισόδιο κιόλας ήταν σαφές ότι εδώ υπάρχει άλλο χιούμορ και άλλη λογική στη γραφή. Η Αλεξανδρα Κ* που υπογράφει το σενάριο είναι 30 χρόνων, σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου, αλλά και στη σχολή του ΚΘΒΕ, επίσης στη σχολή της Stella Adler στη Νέα Υόρκη. Παρακολούθησε μαθήματα σεναρίου στη Νέα Υόρκη και θεατρικής γραφής στο Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου στην Αθήνα, αρθρογραφεί, γράφει παιδικά βιβλία, δοκίμασε τι σημαίνει ηθοποιός. Οταν διαπίστωσε ότι την έπιανε πανικός στη σκηνή στράφηκε στο γράψιμο, που είναι φανερό ότι της ταιριάζει πολύ. Θεατρικά έργα, παιδικά βιβλία, σενάρια, κείμενα διαφημίσεων, κείμενα για το Cosmopolitan και μέσα σε όλα μητέρα.
Οι «Ηρωίδες» της, στις οποίες παίζει και η ίδια, έχουν βιωματικά στοιχεία και μαζί, κομμάτια από τις ανθρώπινες σχέσεις, με ραγίσματα, με ενδιαφέρουσες αναφορές για τον κόσμο των γυναικείων περιοδικών, της δημοσιογραφίας, του κέντρου της Αθήνας. Μιλάει για τις 30άρες και τα προβλήματα αυτής της γενιάς.
Θα μπορούσε να είναι η ελληνική εκδοχή ενός «Sex in the city» αλλά χωρίς το λάιφ στάιλ αμπαλάζ της σειράς που έγραψε ιστορία στην τηλεόραση. Το σενάριο έχει αιχμές, αλήθειες, χωρίς την υστερική ματιά των πρωταγωνιστών της τηλεόρασης, που κραυγάζουν διαρκώς.
Ελλη, Μιμή και Λούκι: Η πρώτη, που την υποδύεται η σεναριογράφος, είναι χωρισμένη, άνεργη, άφραγκη με ένα μικρό παιδί και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Η Μιμή (Ελενα Μεγγρέλη) επιστρέφει στην Ελλάδα μετά το δεύτερο μεταπτυχιακό της για να ανακαλύψει ότι καμία δουλειά και κανένας έρωτας δεν την περιμένουν. Εχει το σύνδρομο του «καλού παιδιού» και μια καταπιεστική μητέρα. Η Λούκι (Ζωή Καραβασίλη) είναι ο πιο ιδιαίτερος ρόλος. Αντισυμβατική, δεν πιστεύει στον έρωτα, ούτε στην οικογένεια, είναι απόλυτη, η πιο ανεξάρτητη απ’ όλες, αλλά και ευάλωτη όπως οι άλλες. Νέες γυναίκες, δοτικές και εγωκεντρικές, ανασφαλείς, με λάθη, αγωνίες και πολλές ρωγμές, προσπαθούν να πάρουν τις ζωές στα χέρια τους πάλι.
