Εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο έμειναν σπίτι το περασμένο ΣΚ για να παρακολουθήσουν τις νέες ασκήσεις εξουσίας του προέδρου, πλέον, Φρανκ Άντεργουντ, στο ετήσιο διήμερο του House of Cards. Ανάμεσα στους φανατικούς της σειράς είναι και το ζεύγος Κλίντον αλλά και ο πρόεδρος Ομπάμα, ο οποίος μάλιστα πέρυσι τον Φεβρουάριο έκανε ένα tweet παρακαλώντας τον κόσμο να μην μαρτυρήσει τι θα γίνει παρακάτω. Η σειρά έχει μεγάλη πέραση και στην χώρα μας καθώς περισσότεροι από 20.000 ανυπόμονοι τηελεθεατές αναζήτησαν μέσω torrent τα 13 καινούρια επεισόδια μέσα στο πρώτο 24ωρο από τη στιγμή που ανέβηκαν στο netflix. Σε απόλυτα νούμερα ήμασταν ένατοι σε πειρατικά κατεβάσματα παγκοσμίως. Γιατί, λοιπόν, μας αρέσει τόσο το House of cards; Τι το κάνει τόσο ιδιαίτερο και τι είναι αυτό που του δίνει τόσο περίοπτη θέση στην τηλεοπτική ιστορία;
Ισως πρέπει να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι το θέμα της σειράς, οι περιπέτειες δηλαδή ενός αδίστακτου πολιτικού που πατάει επί πτωμάτων (κυριολεκτικά) για να αναρριχηθεί στην εξουσία, επιβεβαιώνει μια αγαπημένη μας γενίκευση: όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, ύπουλοι και ψεύτες. Ο Αντεργουντ είναι σε κάθε σκηνή έτοιμος να το παραδεχτεί – κάποια στιγμή γυρνάει με μοχθηρό ύφος προς την κάμερα και μοιράζεται μαζί μας τη δική του αλήθεια: «Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να αντισταθεί στο να δίνει υποσχέσεις που δεν πρόκειται να τηρήσει». Οσο μάλιστα το σενάριο κινείται στην ατζέντα της διεθνούς επικαιρότητας (παγκόσμια οικονομική κρίση, Μεσανατολικό, εξωτερική πολιτική Ρωσίας κ.ά.), αυτό που παρακολουθούμε αποκτά διαστάσεις αληθοφάνειας. Αλλωστε, ο δημιουργός της σειράς, Μπο Γουίλιμον, έχει θητεύσει σε πολιτικά γραφεία και μπορεί να αποτυπώσει μια πειστική μυθοπλασία.
Ενα πανίσχυρο ζευγάρι
Βοηθάει, φυσικά, και η ερμηνεία του Κέβιν Σπέισι σε αυτό το αφοπλιστικό ρεσιτάλ του στο ρόλο του προέδρου, καταφέρνοντας να προσωποποιήσει κάπως το κακό – «ο καλύτερος τηλεοπτικός χαρακτήρας», σχολίασε ο Guardian. Ο Σπέισι θεωρεί ότι η σειρά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. «Πολύ συχνά, αφού τελειώσουμε το γύρισμα», είπε σε συνέντευξή του στην Telegraph, «επιστρέφω στο ξενοδοχείο, ανοίγω την τηλεόραση και σκέφτομαι ότι το σενάριό μας τελικά δεν είναι και τόσο ακραίο». Ως Φρανκ Αντεργουντ βρίσκει πάντα τον τρόπο να πετυχαίνει το σκοπό του, εναλλάσσοντας την ευφυΐα του με τα χαλαρά όρια της ηθικής του· «είμαστε δολοφόνοι», του λέει κάποια στιγμή η σύζυγός του, αναλογιζόμενη πώς έφτασαν να είναι το ισχυρότερο ζευγάρι στον κόσμο, αλλά αυτός της απαντάει: «Οχι, είμαστε αυτοί που επέζησαν».
Στον τρίτο κύκλο, λοιπόν, η πρώτη κυρία, η Ρόμπιν Ράιτ, εξίσου διαβολική με τον άντρα της, υψώνει το ανάστημά της και γίνεται σαφές ότι η σειρά έχει δύο πρωταγωνιστές: η Κλερ είναι «ισότιμη» – όταν ο Φρανκ προσλαμβάνει έναν συγγραφέα για να γράψει ένα προπαγανδιστικό βιβλίο, εκείνος καταλαβαίνει ότι όλη η ουσία κρύβεται πίσω από τη σχέση τους, σχολιάζοντάς την ως εξής: «Μια ψυχρή σύντηξη δύο στοιχείων του σύμπαντος, ίδιας βαρύτητας, ίσης δύναμης, το αδιαίρετο άτομο της αμερικανικής πολιτικής». Στους Los Angeles Times διαβάσαμε ότι η σειρά αποτελεί την αφήγηση μιας ιστορίας αγάπης, ενώ η Washington Post σχολίασε ότι «ο αγώνας της Κλερ Αντεργουντ να προσδιορίσει τον εαυτό της στη σκιά του μηχανορράφου συζύγου της είναι άλλη μια ένδειξη της εμμονής μας με τη Χίλαρι Κλίντον και το γάμο της». Οι συζητήσεις και οι καβγάδες πίσω από τις κλειστές πόρτες στην προεδρική κατοικία, η αναμέτρηση των φιλοδοξιών τους και η ισορροπία του τρόμου που αναπτύσσεται ανάμεσά τους είναι όσα κάνουν το ενδιαφέρον μας για την ιστορία να απογειώνεται.
Η επανάσταση στην τηλεόραση
Σε κάθε περίπτωση, οι Σπέισι και Ράιτ άνοιξαν με την αύρα τους την πόρτα της μικρής οθόνης στους σταρ του Χόλιγουντ, δίνοντας κατά κάποιον τρόπο το έναυσμα ώστε όλο και περισσότεροι συνάδελφοί τους να αναλάβουν κάποιον τηλεοπτικό ρόλο – είναι και αυτό μια απόδειξη ότι το House of Cards έχει συνεισφέρει στην επανάσταση των σειρών και στην τεράστια άνοδο που έχουν τα αμερικανικά (κυρίως) σίριαλ σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλά δεν αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η μεγάλη επανάσταση έγκειται στο ότι το 2013, στον πρώτο κύκλο δηλαδή, το Netflix πρότεινε στους συνδρομητές του έναν εναλλακτικό τρόπο θέασης (μια τακτική που ακολουθεί σε κάθε δική του παραγωγή) προσφέροντας όλα τα επεισόδια μαζί, την ίδια ημέρα, ανατρέποντας το παραδοσιακό εβδομαδιαίο ραντεβού των καναλιών και παρουσιάζοντας κάθε σεζόν περισσότερο ως μια ταινία 13 ωρών παρά ως μια σειρά 13 επεισοδίων.
Αυτή η καινοτομία έπρεπε να παρουσιαστεί με ένα ελκυστικό πακέτο. Αυτό είναι το House of Cards. Ενα δόλωμα 100 εκατ. δολαρίων, με αστέρες του Χόλιγουντ στους πρώτους ρόλους και τον Ντέβιντ Φίντσερ στην παραγωγή. Το εγχείρημα πέτυχε. Η αξία των μετοχών του Netflix τριπλασιάστηκε μέσα σε δύο χρόνια και οι συνδρομητές του αυξήθηκαν από τα 24 στα 57 εκατομμύρια. Αλλά και κάτι ακόμη. Αυτό το πείραμα της ταυτόχρονης διαθεσιμότητας των επεισοδίων κατέληξε να αποτελεί έναν βασικό λόγο για τον οποίο μας αρέσει το House of Cards. Γιατί πολύ απλά έγινε θεσμός. Ενα γεγονός για την ποπ κουλτούρα, μια ημερομηνία που σημειώνεις στο ημερολόγιό σου. Ενα σημείο αναφοράς για τις συζητήσεις μας, για τα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα. Μερικές μαζεμένες ώρες τηλεοπτικής διασκέδασης παρέα με τον Κέβιν Σπέισι να σου ψιθυρίζει τα μυστικά του στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου. ≠
Ιωσήφ Πρωιμάκης Κριτικός Κινηματογράφου: Κινηματογραφοποίηση της μικρής οθόνης
Το House of Cards μετέτρεψε το Netflix από online βιντεοκασετάδικο σε έναν από τους πιο επιδραστικούς παίκτες στην κινηματογραφοποίηση της μικρής οθόνης. Ομως, είχε πάντα μια εγγενή αντίφαση: όσο πιο κοντά έφτανε ο Frank Underwood στην απόλυτη εξουσία, τόσο πιο βαρετή γινόταν η σειρά. «Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε τόσο αποτελεσματικοί και στην αληθινή πολιτική», είχε πει ο Ομπάμα, μανιώδης φαν της σειράς, πράγμα που σου δίνει να καταλάβεις γιατί, στην τρίτη της χρονιά, με τον Frank στην προεδρική καρέκλα πια, η σειρά βαλτώνει αρκετά. Και από το «West Wing» για την κυνική γενιά, γίνεται «Τόλμη και γοητεία» α λα David Fincher. Που και αυτό δεν είναι, βέβαια, χωρίς ενδιαφέρον…
