Χαμηλών τόνων από άποψη και ιδιοσυγκρασία. Τον Παύλο Τσίμα δεν θα τον δεις να προκαλεί και να ξιπάζεται στον φακό. Ούτε όμως και οι καλεσμένοι του είναι του σαματά και της πρόκλησης. Ακόμη και αν κάποιοι υπερβάλλουν σε άλλες εκπομπές, στη δική του –τώρα στον ΣΚΑΪ, παλιά στο Mega– ακολουθούν τους δικούς του κανόνες, τους κανόνες του πολιτισμένου διαλόγου.
Είναι άνθρωπος της διαλεκτικής, της ψυχραιμίας, αλλά όχι και της χλιαρής ουδετερότητας. Οι αρχές του είναι θεσμικές. Εχει μια ανοιχτή αντιμετώπιση. Θα υπερασπιστεί τις μειοψηφίες, τις ατομικές ελευθερίες, τους αδυνάτους, χωρίς όμως κορώνες.
Και κάτι ακόμα: Δεν είναι τυχαίο που η τηλεοπτική του εκπομπή, «Η τελευταία λέξη», έχει ως σήμα ένα από τα δημοφιλέστερα κλασικά θέματα της τζαζ: το «Blue train» του Τζον Κολτρέιν. Ο Π. Τσίμας παρακολουθεί σινεμά, μουσική, λογοτεχνία και αυτό φαίνεται καλύτερα στην καθημερινή ραδιοφωνική του εκπομπή, επίσης στον ΣΚΑΪ, όπου γλιστράει με φυσικότητα από την ποδοσφαιρική επικαιρότητα σε μια μουσική επέτειο, και από εκεί στην πολιτική ειδησεογραφία. Γνωρίζει πώς να εντοπίζει την ουσιαστική πληροφορία και αναγνωρίζει στον πολιτισμό τη θέση που του ανήκει, σε μια εποχή που οι περισσότερες πολιτικές εκπομπές, όταν θυμούνται την πολιτιστική επικαιρότητα, την αντιλαμβάνονται απλώς σαν ένα χαριτωμένο συμπλήρωμα.
Στις τηλεοπτικές εκπομπές του, τα θέματα, παρμένα από την επικαιρότητα, είτε αφορούν τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες είτε το πρόβλημα της κράτησης των μεταναστών στην Αμυγδαλέζα με τα 200 κοντέινερ, τα ρεπορτάζ και τα σχόλια είναι ψύχραιμα, παρουσιάζουν και τις δύο πλευρές, μεταφέρουν τη γνώση και διευκολύνουν τη γνώμη, δίχως να τη σερβίρουν με φωνές και ανταγωνιστικούς διαλόγους.
Ειδικά σε αυτή την εκπομπή πριν από δύο Κυριακές, ο Π. Τσίμας αναφέρθηκε στα κυκλώματα παρανομίας, σε αυτούς που διακινούν ανθρώπινες ζωές μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Αθήνας κοστολογώντας τες 4.000 δολάρια, για τον τζίρο των 4 δισ. που κανείς δεν χαρίζει σε κανέναν, και πολλά ακόμη.
Δεν είναι σπάνιες εκπομπές σαν αυτή σε μεγάλα διεθνή κανάλια που θαυμάζουμε. Και δεν θα έπρεπε να είναι σπάνιες ούτε στη δική μας τηλεόραση. Γιατί δεν εξαρτώνται τόσο από τους μεγάλους προϋπολογισμούς, που έχουν άλλωστε προ πολλού συρρικνωθεί, αλλά από το ανθρώπινο δυναμικό, από το υπόβαθρο, την καλλιέργειά του και τις αρχές που υπηρετεί. Στοιχεία που αναγνωρίζει και μεγάλο μέρος του κοινού, όσο και αν η τηλεοπτική ευκολία επιμένει ότι «άλλα θέλει ο κόσμος».
