Εχουμε αναρωτηθεί και άλλες φορές γιατί η ελληνική τηλεόραση αδυνατεί να παραγάγει ποιοτικές σειρές, εν μέσω μιας εποχής που σε παγκόσμια κλίμακα η μικρή οθόνη –στις διάφορες εκφάνσεις της– υποσκελίζει ακόμα και το σινεμά. Η εύκολη απάντηση είναι τα ελάχιστα χρήματα, που περιορίζουν τις φιλοδοξίες οποιασδήποτε παραγωγής· δεν είναι ωστόσο πειστική, ιδίως από τη στιγμή που οι Ελληνες κινηματογραφιστές επιτυγχάνουν εξαιρετικά, κατά καιρούς αποτελέσματα, επίσης με ελάχιστο μπάτζετ. Προφανώς και η ελληνική τηλεόραση δεν μπορεί να φτιάξει ένα «Game of Thrones» ή κάτι παρόμοιο. Παρ’ όλα αυτά η, αν μη τι άλλο, πλούσια σε θεματικές ελληνική πραγματικότητα προμηθεύει αρκετό υλικό για ιστορίες κοινωνικού-πολιτικού περιεχομένου, οι οποίες μπορούν να γυριστούν ακόμη και με περιορισμένα οικονομικά μέσα.
Αν κάποιος θέλει να πάρει μια γεύση στην πράξη, μπορεί να ρίξει μια ματιά στη νέα μίνι βρετανική σειρά «Capital» του BBC. Η ιστορία εξελίσσεται στα στενά όρια μιας λονδρέζικης πρώην μεσοαστικής γειτονιάς – για την ακρίβεια ενός και μόνο δρόμου. Εκεί, μια ηλικιωμένη κυρία, ξεχασμένη από τους δικούς της, έχει παρέα μόνο τον ευγενικό Ινδό ιδιοκτήτη του κοντινού μίνι μάρκετ. Παραδίπλα ένας εύπορος χρηματιστής παλεύει να ικανοποιήσει τις παράλογες οικογενειακές απαιτήσεις και τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Στο τέρμα του δρόμου, μια εκκλησία Αφροαμερικανών γίνεται τόπος συνάντησης και γνωριμίας για πολλούς «φρέσκους» μετανάστες από την Αφρική. Ολα κυλούν κανονικά ώσπου μια μέρα οι κάτοικοι αρχίζουν να λαμβάνουν καρτ ποστάλ με φωτογραφίες τους και από κάτω τη λεζάντα «Θέλουμε αυτά που έχετε».
Ωστόσο η σειρά, η οποία μεταφέρει το ομώνυμο επιτυχημένο μυθιστόρημα του Τζον Λάνκαστερ, χρησιμοποιεί αυτό το ίσως αστυνομικό τέχνασμα μάλλον συμπληρωματικά: βασικό της θέμα είναι η σκιαγράφηση του περίπλοκου κοινωνιολογικού πορτρέτου της σύγχρονης βρετανικής μεγαλούπολης. Τα γνωστά υπέρογκα ενοίκια, η μετανάστευση, οι κοινωνικές ανισότητες, η αποξένωση και η ψεύτικη ευγένεια είναι ζητήματα χαρακτηριστικά και αναγνωρίσιμα στη λονδρέζικη καθημερινότητα. Οι παραγωγοί δεν κάνουν άλλο παρά να τα φιλτράρουν μέσα από το αγγλικό φλέγμα και να τα σερβίρουν έξυπνα, προβληματίζοντας και ταυτόχρονα κλείνοντας το μάτι στον θεατή. Δεν μπορεί άραγε να γίνει κι εδώ, τηρουμένων των αναλογιών, κάτι ανάλογο;
