H φυσιολογική απόδοση δικαιοσύνης μπορεί να υπαγόρευε η Ρωσία να πληρώσει αποζημιώσεις για τις μαζικές καταστροφές, τις οποίες έχει προκαλέσει στη γείτονά της, αλλά τόσο πρακτικοί όσο και πολιτικοί λόγοι καθιστούν μια τέτοια προοπτική αδύνατη και, συν τοις άλλοις, ανεπιθύμητη. Είναι δύσκολο να καθορίσει κανείς ένα συγκεκριμένο ποσό για το τελικό κόστος της βλάβης. Η κυβέρνηση της Ουκρανίας την υπολογίζει πως θα κυμαίνεται από 110 δισ. δολάρια βάσει των κατεστραμμένων υποδομών έως και 500 δισ. δολάρια, εάν οι δυνητικές απώλειες από τις χαμένες ξένες επενδύσεις προστεθούν. Μια χονδρική εκτίμηση πλησιάζει περισσότερο ένα ποσό κάπου στη μέση, βάσει της κατάστασης των πραγμάτων, όπως είναι τώρα. Οι οικονομολόγοι θεωρούν πως η αναλογία επενδυμένου κεφαλαίου στην οικονομική παραγωγή της Ουκρανίας είναι σχεδόν στο 5, όπερ σημαίνει ότι τα αποθέματά της σε κεφάλαια φτάνουν το 1 τρισ. δολάρια περίπου, όπως φαίνεται από τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ προ του πολέμου.
Το ΔΝΤ υπολογίζει το φετινό ΑΕΠ της χώρας στα 204 δισ. δολάρια. Εάν το 20% του δυναμικού της οικονομίας καταστραφεί, η ανοικοδόμηση θα απαιτήσει 200 δισ. δολάρια. Και το νούμερο θα αλλάζει προς τα πάνω, κάθε εβδομάδα διεξαγωγής του πολέμου. Ηδη υπερβαίνει κατά πολύ τα 135 δισ. δολάρια με σημερινές τιμές του σχεδίου Μάρσαλ των ΗΠΑ για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιπλέον, αντιστοιχεί περίπου στο 12% του ΑΕΠ της Ρωσίας για το 2021.
Μόνον μια ανακωχή, η οποία αυτή τη στιγμή δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, μπορεί να θέσει τις βάσεις για μια μακροπρόθεσμη σταθερότητα. Διεθνείς οργανισμοί, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης και η Παγκόσμια Τράπεζα, θα μπορούσαν στη συνέχεια να αναλάβουν ρόλο εξεύρεσης κεφαλαίων και συντονισμού με την αρωγή εθνικών κυβερνήσεων και της Ε.Ε., ενώ με την αφύπνιση του δημοσίου τομέα θα ακολουθήσουν και οι ιδιώτες επενδυτές. Εξαιρουμένης μιας δραματικής αλλαγής στο καθεστώς, η Ρωσία είναι απίθανο να δεχθεί να καταβάλει αποζημιώσεις για τη βλάβη που προκάλεσε. Σε κάθε περίπτωση, τα δικά της τα χρήματα δεν θα είναι ευπρόσδεκτα. Οπως συνέβη και με την τότε Δυτική Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 1940, μία από τις βασικές φιλοδοξίες μιας ανοικοδόμησης θα είναι να προσδεθεί περαιτέρω και σταθερότερα στην Ευρώπη η Ουκρανία, με την οποία, άλλωστε, ήδη διατηρεί συμφωνία ελευθέρου εμπορίου. Οι ρωσικές επενδύσεις θα πρέπει να αποκλειστούν. Και μόνο για να κατευνάσουν την κοινή γνώμη, οι δυτικοί ηγέτες θα θέλουν να κάνουν τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν να λογοδοτήσει για τις πράξεις του. Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους, που οι κυρώσεις ήρθαν για να μείνουν.
