Συνήθως οι κεντρικές τράπεζες επισείουν το φόβητρο της αλληλεπίδρασης μισθών και τιμών, όπως είχε συμβεί τη δεκαετία του 1970, ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν σε σκλήρυνση της νομισματικής τους πολιτικής. Επί σειράν ετών τα στελέχη των κεντρικών τραπεζών, συγκεκριμένα, χρησιμοποιούσαν την ανησυχία σχετικά με τις μισθολογικές αυξήσεις, που ωθούσαν περαιτέρω τον υψηλό πληθωρισμό με αποτέλεσμα να ενισχύουν ακόμη περισσότερο τις τιμές, σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το σκεπτικό αυτό αποτελούσε το επιχείρημα για να δράσουν προληπτικά, να ανακόψουν την οικονομική δραστηριότητα, καθώς και να εμποδίσουν άμεσα την από καιρού εις καιρόν ανιούσα πορεία του δείκτη. Κι ενώ κατά τη διάρκεια της πανδημίας παρατηρήθηκαν ακραίες διακυμάνσεις στην οικονομική δραστηριότητα, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) αποφάσισε να εξετάσει εις βάθος την επανεμφάνιση του πληθωρισμού σε μια συγκεκριμένη περίοδο – πάντως, μόλις πρόσφατα άλλαξε τακτική και παραδέχθηκε εντέλει ότι ίσως στις παλαιότερες φάσεις να είχε υπερβολικά βιαστεί να κάνει αυξήσεις επιτοκίων.
Σήμερα καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια ούτως ώστε να μπορέσει να παρακολουθήσει τα συμβαίνοντα, μιας και ο πληθωρισμός δεν υποχώρησε και οι προβληματισμοί για την άνοδο των μισθών, που θα προσαρμόζονται σε αυτόν, έχουν επανέλθει. Στην τελευταία συνεδρία της αρμόδιας επιτροπής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, φαίνεται από τα πρακτικά ότι τα στελέχη της παρατήρησαν πως οι σημαντικές μισθολογικές αυξήσεις τροφοδοτούν την άνοδο στις τιμές. Εξ ου και φοβούνται πως οι πιέσεις των μισθών θα επεκταθούν, παραμένοντας έντονες. Υπάρχει στους κόλπους της Γουόλ Στριτ μια ευρεία συναίνεση ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ οφείλει να αυξήσει επιθετικά το κόστος του δανεισμού και θα το κάνει. Ορισμένοι δείκτες, όπως λόγου χάριν αυτός της ανεργίας στο 3,6%, καθώς και η υψηλότερη αναλογία προσφερόμενων θέσεων εργασίας έναντι όσων αναζητούν δουλειά, έρχονται προς επίρρωσιν της τοποθέτησης του Τζερόμ Πάουελ, επικεφαλής της Fed, ότι η αγορά εργασίας είναι υπερβολικά ανελαστική και δυνητική πηγή πληθωρισμού. Εντούτοις, δεν είναι λίγοι οι οικονομολόγοι οι οποίοι εκτιμούν ότι με το να σταθεροποιηθούν αποκλειστικά και μόνον οι μισθοί, αποδυναμώνοντας την οικονομία, απλώς θα επιδεινωθεί το πρόβλημα. Η αύξηση των πραγματικών αποδοχών είναι αρνητική. Οι τελευταίοι δείκτες του ετήσιου πληθωρισμού στις τιμές καταναλωτή και της αύξησης των ονομαστικών μισθών ήταν 7,9% και 5,8% αντιστοίχως, αν και ο πληθωρισμός αναμένεται να αποκλιμακωθεί αργότερα μέσα στο 2022.
Σε πραγματικούς όρους, οι αποδοχές κατά μέσον όρο την εβδομάδα μέσα στον Φεβρουάριο βρίσκονταν όπου και το 1974, ενώ ήταν σε χαμηλότερα επίπεδα από τα αντίστοιχα του 2021, σύμφωνα με τα στοιχεία γραφείου στατιστικών εργασίας. Ο Ρόμπερτ Ράικ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας και πρώην υπουργός Εργασίας επί Κλίντον, ισχυρίζεται ότι τα περί ανελαστικής αγοράς εργασίας είναι παραπλανητικά. «Δεν υπάρχει πληθωρισμός μισθών – τιμών. Με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό προς το πρόσωπό του, δεν γνωρίζω σε ποιον κόσμο ο Τζερόμ Πάουελ ζει», επισημαίνει ο κ. Ράικ, μιλώντας στο Ρόιτερς. «Οποιοσδήποτε πιστεύει ότι οι εταιρείες δεν μπορούν να πληρώνουν περισσότερο το προσωπικό τους, χωρίς να αυξήσουν τις τιμές ειδών και υπηρεσιών, δεν ξέρει τα βασικά στα μαθηματικά». Εν κατακλείδι, παρατηρεί ότι τα εταιρικά κέρδη είναι τα υψηλότερα από τη δεκαετία του 1950, οι επιχειρήσεις μετακυλίουν το υψηλότερο κόστος στο καταναλωτικό κοινό και οι επαναγορές μετοχών βρίσκονται σε πρωτοφανή υψηλά επίπεδα. Εάν ήταν όντως ανελαστική η αγορά εργασίας, μεγάλο μέρος της ροής αυτής θα κατέληγε στους εργαζομένους.
