Οι ταμιευτήρες φυσικού αερίου των ευρωπαϊκών χωρών έχουν γεμίσει, με τη μέση πληρότητα να φτάνει στο 92%. Η πικρή αλήθεια, όμως, είναι ότι από την Ιταλία μέχρι την Ολλανδία μόνον το 10%, περίπου, των αποθεμάτων και των ταμιευτήρων ελέγχονται από τις κρατικές αρχές. Τα υπόλοιπα βρίσκονται στα χέρια διεθνών οίκων διαπραγμάτευσης και εμπορίας, εταιρειών κοινής ωφελείας και βιομηχανικών ομίλων και γενικότερα εταιρειών που έχουν την απόλυτη ελευθερία να πωλούν σε όποιον τους προσφέρει το μεγαλύτερο κέρδος.
Ενα τμήμα βρίσκεται στα χέρια οίκων διαπραγμάτευσης και εμπορίας όπως οι Glencore Plc, Vitol Group και Trafigura. Το δίκτυο φυσικού αερίου υποτίθεται πως θα δίνει τη δυνατότητα στις διαθέσιμες προμήθειες να ρέουν ανάμεσα στις διαφορετικές αγορές και στον βαθμό που επαρκούν τα καύσιμα θα υπάρχει ισορροπία. Αλλά δεν έχει δοκιμαστεί σε μια κρίση. Σύμφωνα με τον Γκράχαμ Φρίντμαν, αναλυτή της Wood Mackenzie, «πολλά θα εξαρτηθούν από το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας». Αν είναι πολύ κρύος, τα αποθέματα θα υποχωρήσουν κάτω από το 10% στα τέλη Μαρτίου, εκτιμά ο ίδιος.
Προκειμένου να αποφύγουν μια κρίση από έλλειψη προσφοράς ενέργειας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα μπορούσαν να κηρύξουν τις χώρες τους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στην περίπτωση αυτή η Υπηρεσία του Ομοσπονδιακού Δικτύου της Γερμανίας, όπως και όλες οι άλλες εθνικές αρμόδιες αρχές, θα μπορεί να αποφασίσει κατά πόσον θα παραμείνει το αέριο στους ταμιευτήρες ή θα αντληθεί για να καλύψει κάποιες ανάγκες. Σε περίπτωση προβλήματος στο σύστημα, οι γειτονικές χώρες θα μπορούσαν να βοηθήσουν η μία την άλλη καλύπτοντας ελλείψεις.
Η Γερμανία είναι αυτή που εξαρτάται περισσότερο από τις άλλες χώρες καθώς οι ταμιευτήρες της καλύπτουν μόνον το 25% της ετήσιας ζήτησης. Και μολονότι έχει μεγάλη χωρητικότητα στους ταμιευτήρες της, συνηθίζει να στρέφεται στα αποθέματα της γειτονικής Αυστρίας προκειμένου να διασφαλίσει την παροχή ενέργειας για να δουλέψουν οι βιομηχανίες της και να ζεσταθούν τα σπίτια της, καθώς σχεδόν τα μισά σπίτια στη χώρα χρησιμοποιούν φυσικό αέριο για τη θέρμανσή τους. Η Αυστρία τείνει να προμηθεύει με αέριο άλλες χώρες στη διάρκεια του χειμώνα, καθώς τα 2/3 της χωρητικότητας των ταμιευτήρων της συνήθως τα θέτει στη διάθεση άλλων χωρών.
Η Τσεχία και η Ουγγαρία έχουν, επίσης, μεγαλύτερη χωρητικότητα για αποθήκευση ενέργειας από όση χρειάζονται για τις εγχώριες ανάγκες. Η Πολωνία, αντιθέτως, είναι σε ασταθή κατάσταση. Αν και είναι η πέμπτη πιο πολυπληθής χώρα της Ε.Ε. με 38 εκατομμύρια κατοίκους, έχει μικρότερη χωρητικότητα αποθήκευσης από τη Σλοβακία, η οποία έχει πληθυσμό μόλις 5,5 εκατομμύρια κατοίκους.
Το πόσο επικίνδυνο είναι να ελέγχονται τα αποθέματα αερίου από ιδιωτικούς φορείς φάνηκε τον Ιούλιο, όταν η γερμανική ενεργειακή Uniper SE, που σημειωτέον ήταν πρώτη ανάμεσα στις γερμανικές ενεργειακές σε εισαγωγές ρωσικού αερίου, άντλησε προμήθειες από τα αποθέματα για να εξυπηρετήσει πελάτες της όταν η Ρωσία μείωσε την προσφορά. Η κίνησή της ήταν αντίθετη με το σχέδιο της κυβέρνησης Σολτς για πλήρωση των ταμιευτήρων και ανάγκασε τον καγκελάριο να δώσει μεγαλύτερα κεφάλαια στην εταιρεία. Και τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη η κρατικοποίηση της Uniper. Σε ό,τι αφορά τις διασυνοριακές ροές αερίου, οι κυβερνήσεις θέλουν να τις διατηρήσουν ως ένα κρίσιμο τμήμα της ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας. Σύμφωνα με εκπρόσωπο του ιταλικού υπουργείου Οικολογικής Μετάβασης, «δεν υπάρχει έως τώρα καμιά ανησυχία για τους κινδύνους που μπορεί να εγκυμονεί η άντληση αερίου από τους ταμιευτήρες της Ιταλίας για τη χρήση άλλων χωρών».
