Απλώς σταματήστε την παραγωγή πετρελαίου και, εν προκειμένω, την προμήθεια φυσικού αερίου και άνθρακα. Τότε δεν θα υπάρχουν σχεδόν καθόλου εκπομπές αερίων ρύπων του θερμοκηπίου. Αποστολή εξετελέσθη. Στ’ αλήθεια είναι σαγηνευτική θεωρία. Με τις παγκόσμιες εκπομπές να εξακολουθούν να αυξάνονται και το βόρειο ημισφαίριο να υποφέρει από το πιο θερμό καλοκαίρι στην Ιστορία, πολλοί ακτιβιστές της κλιματικής αλλαγής θέλουν οι εταιρείες να σταματήσουν την άντληση αργού. Θέλουν επίσης οι επενδυτές να σταματήσουν να χρηματοδοτούν τη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων και να βάλουν τέλος στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από γαιάνθρακα, φυσικό αέριο και πετρέλαιο.
Οι εκστρατείες αυτές φυσικά κι έχουν δίκιο στο ότι ο κόσμος πρέπει να μειώσει τη χρήση ορυκτών καυσίμων. Ωστόσο, η εστίαση στον περιορισμό της προσφοράς δεν είναι τόσο αποτελεσματική όσο η πίεση για μέτρα που μειώνουν τη ζήτηση, όπως λόγου χάρη οι φόροι γαιάνθρακα, η ταχύτερη αδειοδότηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και οι πράσινες επιδοτήσεις. Οι διεθνείς διαπραγματευτές για το κλίμα διαφωνούν, επίσης, για το αν θα «καταργήσουν» τα ορυκτά καύσιμα. Τα διπλωματικά κείμενα δεν διευκρινίζουν αν πρέπει να μειωθεί η προσφορά ή η ζήτηση. Αν και οι πολιτικοί μερικές φορές μιλούν για σταδιακή κατάργηση της «χρήσης», η οποία δίνει έμφαση στη μείωση της κατανάλωσης, η ασάφεια της επίσημης γλώσσας μπορεί να μην είναι χρήσιμη. Εξάλλου, μεγάλοι παραγωγοί ορυκτών καυσίμων, όπως η Σαουδική Αραβία και η Ρωσία, αντιτίθενται σε οποιαδήποτε πρόταση περί ελάττωσης της παραγωγής τους. Μέχρι στιγμής έχουν παρεμποδίσει διάφορες προσπάθειες να επιτευχθεί μια παγκόσμια συμφωνία για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων, συμπεριλαμβανομένης της COP27, της περυσινής διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή και της συνόδου κορυφής του G20 το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Ωστόσο, ακόμη κι αν οι προαναφερθείσες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες μπλοκάρουν μια παγκόσμια συμφωνία για τη σταδιακή μείωση της κατανάλωσης, οι άλλες χώρες θα μπορούσαν αυτοτελώς να το κάνουν ούτως ή άλλως, καθώς αυτό είναι υπό τον έλεγχό τους. Ορισμένοι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι είναι απαραίτητο να υπάρξει μια τσιμπίδα, μειώνοντας τόσο την προσφορά όσο και τη ζήτηση. Θεωρητικά αυτό ακούγεται σωστό, αλλά είναι κι εφικτό; Με τους σημερινούς ρυθμούς κατανάλωσης ο κόσμος έχει αποδεδειγμένα αποθέματα γαιάνθρακα για 139 χρόνια και αρκετό πετρέλαιο και φυσικό αέριο για 57 και 49 χρόνια αντίστοιχα. Φυσικά, είναι ανόητο για τις εταιρείες να αντλούν αργό, όταν δεν υπάρχει αγορά γι’ αυτό. Αλλά σκεφθείτε ένα φανταστικό σενάριο, όπου ο Καναδάς και οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι δύο δυτικές χώρες με τα μεγαλύτερα αποθέματα, θα μείωναν την παραγωγή πετρελαίου, ενώ η κατανάλωση θα παρέμενε υψηλή. Τα μέλη του ΟΠΕΚ και η Ρωσία, οι άλλες χώρες με μεγάλα αποθέματα, θα αντλούσαν πιο πολύ αργό για να καλυφθεί το κενό. Υπάρχει κι άλλο σενάριο. Ο ΟΠΕΚ+ να αρνηθεί να καλύψει το κενό, εάν οι δυτικές χώρες περιόριζαν την παραγωγή. Πράγματι, οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου θα μειωθούν, αλλά οι τιμές θα εκτοξευθούν στα ύψη, προκαλώντας οικονομική καταστροφή και κακουχίες σε όλον τον κόσμο.
Σε κάθε πιθανό σενάριο ο ΟΠΕΚ+ θα αποκόμιζε τεράστια κέρδη, μια μη επιθυμητή έκβαση, διότι λίγες από τις χώρες-μέλη του υπερασπίζονται την ελευθερία.
Στον βαθμό που οι κυβερνήσεις είναι πρόθυμες να αυξήσουν το κόστος της ενέργειας για τους καταναλωτές τους, θα ήταν καλύτερο να φορολογήσουν περισσότερο την κατανάλωση ορυκτών καυσίμων. Με αυτόν τον τρόπο θα απολάμβαναν επιπλέον έσοδα. Θα μπορούσαν, τέλος, να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα για να μετριάσουν το πλήγμα για τους πιο ευάλωτους πολίτες τους και να βοηθήσουν τις φτωχότερες χώρες να αναπτυχθούν με πράσινο τρόπο.
