«Η κυβέρνηση δεν είναι η λύση στο πρόβλημά μας, αλλά το ίδιο το πρόβλημα». Η δήλωση του Ρόναλντ Ρέιγκαν, όταν ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 1981, εγκαινίασε μια νέα οικονομική εποχή, της οποίας τις κατευθύνσεις δίνουν η αγορά και οι επιχειρήσεις, αλλά όχι το κράτος. Η οικονομική κρίση του 2008 σηματοδότησε μια προσωρινή επιστροφή στην κρατική παρέμβαση, αλλά η πανδημία του κορωνοϊού και η εισβολή στην Ουκρανία μπορεί να λειτουργήσουν ως ένα σημείο καμπής με μεγαλύτερη διάρκεια. Η προσκόλληση του Ρέιγκαν στις αρχές της ελεύθερης αγοράς μεταμόρφωσε βαθιά τη διεθνή οικονομία. Μετά τον προστατευτισμό, τη στασιμότητα της ανάπτυξης και τον αφανή πληθωρισμό της δεκαετίας του 1970, το δόγμα των «Ρεϊγκανόμικς», όπως έγινε γνωστό, προώθησε το ελεύθερο εμπόριο, που έφθασε από το 25% της παγκόσμιας οικονομίας το 1970 σε άνω του 50% πέρυσι, τη δημοσιονομική λιτότητα και ένα μικρότερο κράτος πρόνοιας. Η κρίση του 2008 έφερε μερική ανατροπή, διότι οι κυβερνήσεις στις ανεπτυγμένες χώρες ξεκίνησαν σημαντικές παρεμβάσεις, όπως το Πρόγραμμα Αρωγής Προβληματικών Περιουσιακών Στοιχείων ύψους 426 δισ. δολαρίων για τις τράπεζες και τις αυτοκινητοβιομηχανίες των ΗΠΑ. Η περίοδος κατά την οποία οι κεντρικές τράπεζες ήταν οι μόνες που παρενέβαιναν στην οικονομία έληξε αιφνίδια με τον κορωνοϊό. Από την υποστήριξη της απασχόλησης σε όλη την Ευρώπη έως τις επιταγές σε κάθε πολίτη των ΗΠΑ, το κράτος επιβεβαίωσε την επιρροή του. Η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία, σε συνδυασμό με τις βαθύτερες γεωπολιτικές ρωγμές μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ανάσχεσαν την παγκοσμιοποίηση, διότι οι επιχειρήσεις προέκριναν την ασφάλεια έναντι της τιμής για τον εντοπισμό προμηθειών πρώτων υλών και βιομηχανικών προϊόντων.
Επομένως δεν αποτελεί έκπληξη πως οι εθνικές βιομηχανικές πολιτικές, όπως ο νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού 370 δισ. δολαρίων στις ΗΠΑ και οι προσπάθειες της Κίνας να υποστηρίξει τους κατασκευαστές ηλεκτρικών οχημάτων, βρίσκονται σε άνοδο. Μια πιο παρεμβατική κυβέρνηση δεν ισοδυναμεί με μειωμένα κόστη. Οι πρόσφατες δημόσιες δαπάνες, όταν συνδυάζονται με το κόστος φροντίδας των ηλικιωμένων πολιτών και τον συνεχή αγώνα κατά των κλιματικών καταστροφών, διογκώνουν το δημόσιο χρέος. Το ΔΝΤ προβλέπει ότι το κυκλικά προσαρμοσμένο δημοσιονομικό έλλειμμα της Αμερικής θα υπερβαίνει το 7% του ΑΕΠ έως το 2028, όταν το 2014 ήταν μόλις 2,7%. Οι εν λόγω δαπάνες σε συνδυασμό με τις απόπειρες των εργαζομένων να βελτιώσουν τις αποδοχές τους αναλόγως του πληθωρισμού είναι πιθανό να διατηρήσουν τον πληθωρισμό πάνω από τον στόχο του 2% των μεγάλων κεντρικών τραπεζών. Τα υψηλότερα επίπεδα χρέους, ο πληθωρισμός και τα επιτόκια θα πρέπει να σημάνουν κάτι δυσμενές για τα ομόλογα.
