Πριν από δύο χρόνια, διεξαγόταν έντονη συζήτηση μεταξύ κεντρικών τραπεζών και άλλων οικονομολόγων. Πρέπει τα στελέχη των κεντρικών τραπεζών να εξετάσουν την άνοδο του πληθωρισμού πέραν του στόχου του 2%, επειδή είναι παροδική ή πρέπει να ακολουθήσουν περιοριστική πολιτική, ώστε να μην καταστεί μόνιμος ο υπερβολικός πληθωρισμός; Μετά την άνοδο του πληθωρισμού στον απόηχο της επίθεσης της Ρωσίας στην Ουκρανία, η ομάδα περί εφήμερου φαινομένου φαινόταν να είναι η χαμένη στη συζήτηση. Ή μήπως όχι;
Ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη έχει πλέον μειωθεί τόσο γρήγορα όσο είχε εκτιναχθεί. Τελικά είχαν δίκιο, αλλά όχι απόλυτο, κατά την άποψή μας. Τότε, πολλοί παρατηρητές αδυνατούσαν να διακρίνουν ξεκάθαρα μεταξύ μιας μακροχρόνιας επιστροφής του πληθωρισμού με γνώμονα την προσφορά σε λιγότερο χαμηλά επίπεδα και της ανάλυσης της επίδρασης των προσωρινών κραδασμών στην ισορροπία προσφοράς – ζήτησης στον απόηχο της πανδημίας και της επίθεσης της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Η αύξηση του κόστους εισροών και μεταφορικών, που σχετίζεται με την πανδημία, και η ακόμη πιο δραστική άνοδος των τιμών της ενέργειας και των τροφίμων εξαιτίας της Ουκρανίας προκάλεσαν κάτι περισσότερο από την προσωρινή έκρηξη του πληθωρισμού. Παραμένει επίσης πιθανό ότι, κατά τρόπο συνηθισμένο για τις ευρωπαϊκές αγορές εργασίας με τα ισχυρά συνδικάτα, η καθυστερημένη αντίδραση των μισθών στον ονομαστικό πληθωρισμό θα υποχωρήσει, μόλις οι εργαζόμενοι ανακτήσουν σημαντικό μέρος της αρχικά απολεσθείσης πραγματικής αγοραστικής τους δύναμης.
Το κόστος της ενεργειακής μετάβασης και το δημογραφικό δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα.
Αν και ο πληθωρισμός μέχρι στιγμής στην Ευρωζώνη έχει αποκλιμακωθεί τόσο γρήγορα όσο είχε εκτιναχθεί στην κορύφωσή του πέρυσι τον Οκτώβριο, δεν αναμένεται να επιστρέψει ξανά στα ασυνήθιστα χαμηλά ποσοστά πριν από την πανδημία, κατά την άποψή μας. Μια μακροπρόθεσμη διαρθρωτική ανοδική τάση στις υποκείμενες πληθωριστικές πιέσεις θα φροντίσει γι’ αυτό. Η εσφαλμένη επισήμανση για τη «νέα κανονικότητα» της αργής ανάπτυξης, του χαμηλού πληθωρισμού και των χαμηλών επιτοκίων ήταν μια προσωρινή παρέκκλιση.
Οι αγορές εργασίας άρχισαν να συσφίγγονται σταδιακά πριν από σχεδόν 10 χρόνια ως απάντηση στη δημογραφική μετάβαση. Ο χαμηλότερος αποπληθωρισμός από μια λιγότερο δυναμική Κίνα και το κόστος από την πλευρά της προσφοράς για τη μείωση των ρύπων προσθέτουν τώρα μια πιο φυσιολογική προοπτική για τον πληθωρισμό. Με τις μισθολογικές αυξήσεις πιθανόν στο περίπου 4% σε ετήσια βάση, προβλέπουμε ότι ο βασικός και ο δομικός πληθωρισμός θα κυμανθούν γύρω στο 2,5% από τα τέλη του 2024 και μετά.
*O κ. Χόλγκερ Σμίεντινγκ είναι οικονομολόγος της επενδυτικής τράπεζας Berenberg.
