Εφαρμόστηκαν συστηματικά ως πολιτική οι ιδιωτικοποιήσεις κατά την περίοδο 1990-2019; Ποιες ήταν οι δυνάμεις που τις καθοδήγησαν; Ποια εμπόδια υψώθηκαν για να σταματήσει η υλοποίησή τους; Κατά πόσο διευκόλυναν τις μεταρρυθμίσεις και ενίσχυσαν τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας; Σε αυτά τα ερωτήματα απαντάει το βιβλίο του Κώστα Σ. Μητρόπουλου «Οι ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα: το τέλος ενός δρόμου» (εκδόσεις Κέρκυρα Α.Ε. – economia Publishing), που αποτελεί ίσως την πρώτη πλήρη θεώρηση των αποκρατικοποιήσεων κατά το χρονικό διάστημα από το 1990 έως το 2019.
Η έννοια της παραχώρησης δημόσιων δικαιωμάτων σε ιδιώτες καταγράφηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα τον 5ο και τον 4o αιώνα π.Χ., όταν οι πόλεις παραχωρούσαν γη, δάση και ορυχεία. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η δεκαετής παραχώρηση από την πόλη της Ερέτριας ενός μολυσμένου από κουνούπια βάλτου (λίμνη Χαιρεφάνη) σε έναν πολίτη, με αντάλλαγμα την αποξήρανση του βάλτου και στη συνέχεια την καλλιέργειά του.
Κατά τη δεκαετία του 1980, οι ιδιωτικοποιήσεις εξελίχθηκαν σε μια καθοριστική, πολιτικά γεννημένη, οικονομική δύναμη – αρχικά στη Βρετανία, σταδιακά όμως σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, η επανένωση της Γερμανίας και οι πολιτικές αλλαγές στην Κίνα κατέστησαν τις ιδιωτικοποιήσεις βασική πολιτική τη δεκαετία του 1990.
Στην Ελλάδα, η εθνικοποίηση ιδιωτικών παραγωγικών μονάδων, είτε για να αποτραπεί η χρεοκοπία τους είτε για πολιτικούς λόγους, συνέχισε να είναι εργαλείο πολιτικής μέχρι τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1990 και σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα εξελίχθηκε σε κεντρική πολιτική, ανεξάρτητη από τις πολιτικές πεποιθήσεις των κυβερνήσεων. Οταν η χρηματοπιστωτική κρίση έπληξε την Ελλάδα το 2010, η ιδιωτικοποίηση αναδείχθηκε στην ακρογωνιαία μεταρρύθμιση από τους θεσμικούς πιστωτές και συνέχισε να βρίσκεται στην πολιτική ατζέντα μέχρι το 2019. Ωστόσο, οι αποκρατικοποιήσεις δεν οδήγησαν σε μαζικές αλλαγές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς κρατικών επιχειρήσεων, με τον έλεγχο αρκετών ιδιωτικοποιημένων περιουσιακών στοιχείων να παραμένει στο κράτος, όπως σημειώνει ο Κώστας Σ. Μητρόπουλος που έχει εμπλακεί ο ίδιος σε ιδιωτικοποιήσεις είτε ως σύμβουλος είτε ως στέλεχος. Στο σύνολό τους οι ιδιωτικοποιήσεις είχαν δημοσιονομική κατεύθυνση με περιστασιακά μεταρρυθμιστικό επίχρισμα. Αν και συνοδεύτηκαν με διαφορετικά πολιτικά αφηγήματα, είχαν μια μοναδική, κυρίαρχη, μετρήσιμη συνεισφορά: τη χρηματοδότηση του κράτους.
