Το 1974 ο φιλελεύθερος πολιτικός φιλόσοφος Ρόμπερτ Νόζικ υπερασπίστηκε περίφημα την ανισότητα, χρησιμοποιώντας τον διάσημο καλαθοσφαιριστή Ουίλτ Τσάμπερλεν. Φανταστείτε ότι ζούσατε σε μια κοινωνία, πρότεινε, όπου η διανομή του πλούτου είχε οργανωθεί δίκαια και ισότιμα. Ομως, στη συνέχεια καταφθάνει ένας διάσημος αθλητής καλαθοσφαίρισης, τον οποίον οι πολίτες θα είχαν την ευκαιρία να πληρώνουν για να τον παρακολουθήσουν. Ποιος θα υποστήριζε ότι δεν θα έπρεπε να γίνει πλούσιος; Αυτό ήταν, για τον Νόζικ, μια απεικόνιση της γενικότερης «θεωρίας του δικαιώματος», με τον Τσάμπερλεν ένα αναμφισβήτητο παράδειγμα μεγάλης αξίας, που λόγω δικαιωμάτων μπορούσε να απολαμβάνει εξαιρετικών αμοιβών. Το 1973 ο μισθός του ήταν 250.000 δολάρια, ήτοι 20πλάσιος του διάμεσου εισοδήματος ενός νοικοκυριού. Σήμερα ένας μπασκετμπολίστας, που κερδίζει 20 φορές τον διάμεσο, δεν θα έβγαζε πολύ περισσότερα από τον ελάχιστο μισθό του NBA για τους ρούκι, ήτοι 1,1 εκατ. δολάρια. Οσοι παίζουν έστω και λίγα λεπτά σε ένα παιχνίδι είναι συνήθως –σε σύγκριση με τους Αμερικανούς που κερδίζουν διάμεσους μισθούς– αρκετές φορές πιο πλούσιοι από ό,τι ήταν ποτέ στη ζωή του ο Ουίλτ Τσάμπερλεν.
Οι σούπερ σταρ είναι πολλές φορές ακόμη πλουσιότεροι. Το πιο δημοφιλές νέο συμβόλαιο αυτή τη σεζόν υπέγραψε ο Τζέιλεν Μπράουν των Σέλτικς, βάσει του οποίου πληρώνεται περισσότερα από 60 εκατ. δολάρια ετησίως, περίπου 800 φορές τον διάμεσο μισθό των ΗΠΑ. Οι αθλητές, όπως και οι καλλιτέχνες, ήταν πάντα περίπλοκες περιπτωσιολογικές μελέτες στην αμερικανική ολιγαρχία. Είναι και οι δύο επιχειρηματίες και εργαζόμενοι ταυτόχρονα, πλούσιοι και όμως συχνά υφίστανται εκμετάλλευση. Αλλά ως άβαταρ της εποχής της οικονομίας των σούπερ σταρ, αθλητές –όπως και καλλιτέχνιδες σαν τις Τέιλορ Σουίφτ και Μπιγιονσέ, των οποίων οι περιοδείες φέτος είχαν προφανώς μια αξιοσημείωτη επίδραση στο αμερικανικό ΑΕΠ– παίζουν έναν τεράστιο ρόλο στο να απεικονίσουν την οικονομική ηθική της χώρας.
Σε διεθνές επίπεδο, κατά τον διακεκριμένο οικονομολόγο Μπράνκο Μιλάνοβιτς, οι αλλαγές που σημειώνονται στα κατώτερα στρώματα της πυραμίδας είναι θεμελιώδεις, όταν το παγκόσμιο πλουσιότερο 1% καλά κρατεί. «Επί δεκαετίες οι φτωχοί Δυτικοί θεωρούνταν από τους πιο καλοπληρωμένους διεθνώς, αλλά όχι σήμερα, διότι οι μη Δυτικοί με τα συνεχώς αυξανόμενα εισοδήματα θα τους εκδιώξουν από τη θέση τους, όπως και τους Δυτικούς της μεσαίας τάξης», σημειώνει ο θεωρητικός. Ο μεγαλύτερος ανασχηματισμός συντελείται στην Κίνα. Το διάστημα 1988-2018 ένας εκπρόσωπος της εργατικής τάξης στην Ιταλία, λόγου χάριν, είχε πτώση εισοδήματος κατά 17 εκατοστημόρια στην παγκόσμια μέτρηση, ενώ ένας κάτοικος κινεζικής πόλης είχε αντίστοιχη αύξηση 20 εκατοστημόρια.
