Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ βοήθησαν κάποιες κατηγορίες επαγγελματιών να πιέσουν τις εργοδοσίες και να διασφαλίσουν αυξήσεις στους μισθούς τους. Γιατί να μην μπορεί να γίνει κάτι αντίστοιχο και με ένα κίνημα ενοικιαστών; Αυτή ήταν η συλλογιστική με την οποία κινήθηκε ομάδα ισπανόφωνων ενοικιαστών σε ένα συγκρότημα κατοικιών στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας. Αποφάσισαν, έτσι, να συσπειρωθούν και να διαπραγματευτούν με τους ιδιοκτήτες του κτιρίου σε συλλογικό επίπεδο για να επιτύχουν καλύτερες συμφωνίες. Τα αιτήματά τους ήταν αρκετά, καθώς τα διαμερίσματά τους παρουσιάζουν ποικίλα προβλήματα, από την εμφάνιση κατσαρίδων μέχρι κάποια παράθυρα που δεν κλείνουν. Το βασικότερο όλων, όμως, ήταν το ύψος των ενοικίων.
Στις ΗΠΑ, σε πολλές πόλεις τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη ώστε ένα διάμεσο ενοίκιο να φτάνει στις 2.500 δολ. τον μήνα και, την ίδια στιγμή, μια διάμεση τιμή αγοράς κατοικίας να βρίσκεται στο απρόσιτο ύψος των 420.000 δολ. Η τιμή αυτή είναι κατά 30% αυξημένη σε σχέση με το 2019 και οι τιμές εξακολουθούν να κινούνται ανοδικά, ενώ η φτώχεια αυξάνεται παντού. Το ΔΝΤ επισημαίνει πως αυτή η αύξηση του 30% είναι ένα από τα δραματικά άλματα που έχει σημειώσει οποιαδήποτε αξία παντού. Και το πρόβλημα για τα στρώματα χαμηλού εισοδήματος γίνεται θέμα επιβίωσης. Οπως αναφέρει σχετικό ρεπορτάζ του βρετανικού The Guardian, το πείραμα του συνδικαλισμού των ενοικιαστών γίνεται σε ένα συγκρότημα όχι ακριβώς εργατικών πολυκατοικιών, αλλά πάντως κατοικιών χαμηλού κόστους. Είναι, ωστόσο, ιδιωτικό το συγκρότημα και αυτό σημαίνει πως η επιτρεπόμενη αύξηση των ενοικίων ανά έτος ακολουθεί το διάμεσο εισόδημα στην περιοχή. Στο Σαν Χοσέ, όμως, πολλοί εισπράττουν μισθούς αντίστοιχους με των στελεχών εταιρειών της Σίλικον Βάλεϊ, με αποτέλεσμα οι αυξήσεις να είναι συχνά δυσβάστακτες για τις οικογένειες χαμηλού εισοδήματος, όπως συχνά είναι των ισπανόφωνων. Πολλοί από τους ενοικιαστές του συγκεκριμένου συγκροτήματος καταβάλλουν από 50% έως 70% του μηνιαίου μισθού τους για το ενοίκιο, όταν το αμερικανικό υπουργείο Στέγασης και Αστικής Ανάπτυξης θεωρεί ιδιαιτέρως επιβαρυμένους όσους καταβάλλουν πάνω από το 30% του εισοδήματός τους για τη στέγη τους.
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο περίπλοκα και δεν υπάρχει αναλογία με τα εργατικά συνδικάτα πρωτίστως γιατί δεν υπάρχει ομοσπονδιακή υπηρεσία που να στηρίζει και να προστατεύει τις ενώσεις ενοικιαστών και να μπορεί να επιβάλλει σχετικούς νόμους. Και πάλι, πάντως, μια συντονισμένη κίνηση ενοικιαστών θα μπορούσε να αποδειχθεί ισχυρή. Αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Νέα Υόρκη υπήρξαν κινητοποιήσεις ενοικιαστών στις οποίες συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι και πέτυχαν να θεσπιστούν νόμοι ελέγχου των ενοικίων. Τη δεκαετία του 1970, στην Καλιφόρνια, η Ενωση Ενοικιαστών του Μπέρκλεϊ παρουσίασε θεατρική παράσταση με την οποία διαμαρτυρόταν για την απουσία εξόδων κινδύνου από πυρκαγιά στα συγκροτήματα κατοικιών και παρουσίαζε τους ιδιοκτήτες των κατοικιών ως άπληστα τέρατα. Πέτυχαν και αυτοί αρκετά, όπως το «πάγωμα» των εξώσεων και των αυξήσεων στα ενοίκια, αλλά και την πρόβλεψη για φθηνές κατοικίες με στόχο τη στέγαση των οικογενειών χαμηλού και μέτριου εισοδήματος. Το Σαν Φρανσίσκο βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή αυτών των πειραματισμών. Το 2022 το συμβούλιο εποπτών της πόλης ψήφισε ομόφωνα την πρόβλεψη για «ένωση στο σπίτι», την πρώτη ένωση αυτού του είδους στις ΗΠΑ, που απαιτεί από τους ιδιοκτήτες συγκροτημάτων κατοικιών να συνομιλούν και να διαπραγματεύονται καλόπιστα με τις ενώσεις ενοικιαστών. Αμέσως μετά, οι ενοικιαστές τουλάχιστον 60 συγκροτημάτων κατοικιών της πόλης σχημάτισαν ενώσεις που άσκησαν πιέσεις για τα πάντα με τα αιτήματά τους, από τον εκσυγχρονισμό των ανελκυστήρων έως την ανάρτηση των ενημερώσεων στα ισπανικά και στα κινεζικά, ώστε να μπορούν να τις διαβάζουν όλοι οι ενοικιαστές.
