Εχουν περάσει 35 χρόνια από τότε που η Ιταλία σφράγισε την τελευταία ατομική της μονάδα, αλλά το ζήτημα της παραγωγής ενέργειας είναι πιο φλέγον από ποτέ εξαιτίας του στόχου μηδενικών ρύπων. Εξ ου και η κυβέρνηση της πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι επανεξετάζει να θέσει σε χρήση ξανά τους σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, όπως αναφέρει η εφημερίδα Financial Times. Ειδικότερα, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενεργειακής Ασφάλειας Γκιλμπέρτο Πιτσέτο Φρατίν ανέφερε στην εφημερίδα ότι η Ρώμη σχεδιάζει να καταρτίσει νόμο, ο οποίος θα δώσει τη δυνατότητα επενδύσεων σε μικρούς αρθρωτούς πυρηνικούς αντιδραστήρες που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν εντός 10 ετών. Προσέθεσε δε πως η ατομική ενέργεια θα πρέπει να αντιπροσωπεύει τουλάχιστον το 11% της συνολικής κατανάλωσης της χώρας έως το 2050, διότι η Ιταλία προσπαθεί να μειώσει την εξάρτησή της από τα εισαγόμενα ορυκτά καύσιμα. «Για να έχουμε εγγύηση συνέχειας στην καθαρή ενέργεια, πρέπει να εισάγουμε ποσόστωση στο πεδίο της πυρηνικής», είπε ο υπουργός. Αναφερόμενος δε στην τεχνολογία ανανεώσιμων πηγών, όπως ο ήλιος και ο άνεμος, τόνισε ότι «δεν μπορούν να παρέχουν την ασφάλεια που χρειαζόμαστε», απηχώντας τον σκεπτικισμό της κυβέρνησής του απέναντι σε αυτές τις επιλογές.
Κάνοντας μία ιστορική αναδρομή, θα διαπιστώσουμε ότι η χώρα είχε κατασκευάσει τέσσερις πυρηνικούς σταθμούς ήδη τη δεκαετία του 1960 και του 1970 και είχε σχεδιάσει μια φιλόδοξη ενίσχυση της παραγωγικής ικανότητας των αντιδραστήρων της. Ωστόσο, αποτέλεσε σημείο καμπής το σοβαρότατο πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ το 1986 στην τότε Σοβιετική Ενωση. Στο πλαίσιο εθνικού δημοψηφίσματος, το οποίο διεξήχθη κατόπιν, οι Ιταλοί ψήφισαν με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ του να τερματιστούν οι επιδοτήσεις για την κατασκευή νέων αντιδραστήρων. Επιπλέον, λόγω του έντονου κλίματος κατά της πυρηνικής ενέργειας, η Ιταλία αποφάσισε στη συνέχεια να κλείσει όλους τους υπάρχοντες πυρηνικούς σταθμούς της, ο τελευταίος από τους οποίους έπαυσε να λειτουργεί το 1990. Είκοσι χρόνια μετά, ο τότε πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποπειράθηκε να επανεκκινήσει το πυρηνικό πρόγραμμα της Ιταλίας, ψηφίζοντας νέο νόμο και καταρτίζοντας συμβάσεις για την κατασκευή αντιδραστήρων. Η προσπάθειά του ναυάγησε εξαιτίας δημοψηφίσματος του 2011, όπου άνω του 90% όσων συμμετείχαν απέρριψαν το σχέδιό του.
Σε πρόσφατη έρευνα για τη χρήση της ατομικής ενέργειας, την οποία ανέλαβε η μεγάλη περιβαλλοντική οργάνωση της Ιταλίας Legambiente, το 75% των 1.000 ερωτηθέντων εξέφρασε τις ενστάσεις του ως προς το εάν όντως αυτή συνιστά λύση στα ενεργειακά δεινά της Ιταλίας. Το δε 25% αντιτίθεται σθεναρά για λόγους ασφαλείας, αν και το 37% είπε ότι η πυρηνική ενέργεια θα βοηθούσε την Ιταλία, εάν η τεχνολογία ήταν ασφαλέστερη. Κατά τον Πιτσέτο Φρατίν, «η ιστορική αποστροφή των Ιταλών για την πυρηνική ενέργεια μπορεί να υπερσκελιστεί, εφόσον η σημερινή τεχνολογία έχει διαφορετικά επίπεδα ασφάλειας και ωφελεί οικογένειες και επιχειρήσεις». Συν τοις άλλοις, η Ιταλία έχει υψηλή εξειδίκευση στον τομέα, διαθέτοντας ερευνητικά ιδρύματα αιχμής και ιταλικές επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται στην αλυσίδα εφοδιασμού πυρηνικών σε ξένες αγορές. Η προώθηση της πυρηνικής ενέργειας εκ μέρους της Ρώμης συμπίπτει με τους νέους περιορισμούς στην εγκατάσταση ηλιακών συλλεκτών, ενώ η πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι προειδοποιεί ότι ο πολλαπλασιασμός τους απειλεί την επισιτιστική ασφάλεια της Ιταλίας.
Πολλοί Ιταλοί διαμαρτύρονται επίσης ότι τα φωτοβολταϊκά χαλάνε τη θέα στη γραφική ύπαιθρο. Αντίθετα, τέλος, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενεργειακής Ασφάλειας Γκιλμπέρτο Πιτσέτο Φρατίν υποστήριξε ότι οι μικροί πυρηνικοί σταθμοί είναι αποδοτικότεροι, επειδή η παραγωγή 300 μεγαβάτ, λόγου χάριν, θα απαιτούσε μόλις τέσσερα εκτάρια γης, ένα κλάσμα της γης, που χρειάζονται τα ηλιακά πάρκα.
