Η παγκόσμια οικονομία έχει κολλήσει σε χαμηλές ταχύτητες, κάτι που θα μπορούσε να πλήξει τις προσπάθειες για την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανισότητας. Oι υπουργοί Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες από τις χώρες της ομάδας G20, που συγκεντρώνονται αυτήν την εβδομάδα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, αντιμετωπίζουν μια ζοφερή προοπτική. Οπως δείχνει η τελευταία ενημέρωση του ΔΝΤ για τις παγκόσμιες οικονομικές προοπτικές, η παγκόσμια ανάπτυξη αναμένεται να φτάσει το 3,2% φέτος και το 3,3% το 2025, κάτω από τον μέσο όρο του 3,8% από την αλλαγή του αιώνα μέχρι την πανδημία. Οι μεσοπρόθεσμες προβλέψεις για την ανάπτυξη, εν τω μεταξύ, παραμένουν στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων δεκαετιών. Η παγκόσμια οικονομία έχει δείξει βέβαια ενθαρρυντική ανθεκτικότητα σε μια σειρά από κραδασμούς. Ο κόσμος δεν διολίσθησε σε ύφεση, όπως προέβλεψαν ορισμένοι όταν οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο αύξησαν τα επιτόκια για να συγκρατήσουν τον πληθωρισμό. Ωστόσο, καθώς αφήνουμε πίσω την κρίση της πανδημίας, δεν πρέπει να επιτρέψουμε μια παρατεταμένη περίοδο αναιμικής ανάπτυξης που θα εδραιώσει τη φτώχεια και την ανισότητα. Η πανδημία έχει ήδη ανακόψει την πρόοδο. Η ακραία φτώχεια αυξήθηκε έπειτα από δεκαετίες, όπως και η παγκόσμια πείνα, ενώ η μακροπρόθεσμη μείωση της ανισότητας μεταξύ των χωρών σταμάτησε.
Η νέα ανάλυση του ΔΝΤ δείχνει ότι οι περίοδοι στασιμότητας που διαρκούν τέσσερα χρόνια ή περισσότερο τείνουν να αυξάνουν την εισοδηματική ανισότητα εντός των χωρών κατά σχεδόν 20%, σημαντικά υψηλότερο ποσοστό από την αύξηση λόγω της ύφεσης. Σε περιόδους στασιμότητας, η υποτονική δημιουργία θέσεων εργασίας και η αύξηση των μισθών εκτοξεύουν τη διαρθρωτική ανεργία και μειώνουν το μερίδιο του εισοδήματος που ρέει προς τους εργαζομένους. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερο μένουμε κολλημένοι σε έναν κόσμο χαμηλής ανάπτυξης, τόσο πιο άνισος θα γινόταν αυτός ο κόσμος. Αυτό από μόνο του θα ήταν οπισθοδρόμηση στην πρόοδο που έχουμε καταγράψει τις τελευταίες δεκαετίες.
Συνοψίζοντας, επιτρέψτε μου να επισημάνω τρεις τομείς πολιτικής προτεραιότητας. Πρώτον, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το υποκείμενο πρόβλημα της αργής ανάπτυξης που οφείλεται κατά βάση στη μείωση της παραγωγικότητας. Ενας μεγάλος λόγος για την ύφεση είναι ότι η εργασία και το κεφάλαιο δεν ρέουν προς τις πιο δυναμικές επιχειρήσεις. Δεύτερον, πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να διασφαλίσουμε ότι οι δημοσιονομικές πολιτικές υποστηρίζουν τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας. Και τρίτον και τελευταίο, χρειαζόμαστε ένα ισχυρό παγκόσμιο δίκτυο χρηματοοικονομικής ασφάλειας για τις χώρες που χρειάζονται υποστήριξη.
* Η κ. Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα είναι γενική διευθύντρια του ΔΝΤ. Το άρθρο δημοσιεύεται στο ιστολόγιο του ΔΝΤ.
