Σχετικά βραχύς είναι ο εργασιακός βίος των Ελλήνων, φαινόμενο που γίνεται ακόμη πιο έντονο εάν αυτός συγκριθεί με άλλες χώρες, όπως η Ολλανδία, η Σουηδία αλλά και η Δανία, όπου εκεί δουλεύουν πάνω από 40 χρόνια.
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, η μέση διάρκεια του εργασιακού βίου στην Ευρώπη είναι 36,9 έτη, ωστόσο αυτή διαφέρει μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. Ο εργασιακός βίος των Ελλήνων, σύμφωνα με τα δεδομένα του 2023 που έχει συλλέξει η Eurostat, είναι 34,2 έτη, ενώ ο εργασιακός βίος ενός Ολλανδού φτάνει τα 43,7 έτη, ενός Σουηδού τα 43,1 και ενός Δανού τα 41,3 έτη. Αντίθετα, ακόμη χαμηλότερη από την Ελλάδα είναι η διάρκεια του εργασιακού βίου στη Ρουμανία (32,2 έτη), στην Ιταλία (32,9 έτη) και στην Κροατία (34 έτη).
Ο σχετικά βραχύς εργασιακός βίος των Ελλήνων αποτυπώνει και όλες τις αδυναμίες που παρουσιάζει η εγχώρια αγορά εργασίας και ευρύτερα το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Αρχικά,οι νέοι αργούν να μπουν στην αγορά εργασίας. Οπως έχει αναφέρει σε προηγούμενο ρεπορτάζ η «Κ», ένας στους δύο νέους ηλικίας 20 έως 29 ετών δεν εργάζεται, ενώ από τον συνολικό πληθυσμό της λεγόμενης γενιάς Gen Z, περίπου 350.000 δεν ψάχνουν καν για δουλειά και κατατάσσονται στο λεγόμενο οικονομικά μη ενεργό τμήμα του πληθυσμού.
Η Ελλάδα, παρά την πρόοδο που έχει σημειώσει τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να διατηρεί ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά απασχόλησης των νέων. Τα στοιχεία του 2023 φέρνουν την Ελλάδα στην 3η θέση από το τέλος, με ποσοστό απασχόλησης 52,6%. Χαμηλότερα κατατάσσεται μόνο η Ιταλία με 49,4%, αλλά και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη με 45,6%. Παρά τη χαμηλή επίδοση της χώρας σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, καταγράφεται μια σημαντική βελτίωση, δεδομένου πως κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης η απασχόληση των νέων ηλικίας 20-29 ετών περιορίστηκε σε δραματικά επίπεδα. Βέβαια, πέρα από τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα επίσημα στοιχεία, φορείς όπως η Eurostat δεν υπολογίζουν στις σχετικές μετρήσεις τους και τη λεγόμενη μαύρη εργασία –βασική πληγή της ελληνικής οικονομίας– που εντοπίζεται κυρίως σε εποχικές δουλειές, όπως π.χ. ο τουρισμός.
Δηλαδή, ενώ το 2023 απασχολούνταν 548.000 νέοι της ηλικιακής ομάδας 20-29 ετών (ρεπορτάζ της «Κ»), υπάρχει και ένα κομμάτι του πληθυσμού που εργάζεται μεν, αλλά δεν καταγράφεται πουθενά. Εν τω μεταξύ, ο ένας στους τρεις απασχολείται είτε στην παροχή υπηρεσιών κυρίως στην εστίαση είτε ως πωλητής, ενώ ένας στους πέντε εργάζεται ως «επαγγελματίας», με τις απολαβές του να είναι χαμηλές.
Παράλληλα, στην Ελλάδα σε γενικές γραμμές υπάρχουν θέσεις εργασίας χαμηλής εξειδίκευσης, πολλές από τις οποίες είναι χειρωνακτικές (τεχνίτες κ.ά.) και απαιτούν καλή φυσική κατάσταση (δύναμη κ.λπ.). Αυτό ωστόσο αποτελεί εμπόδιο για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε τέτοιες συνθήκες, με αποτέλεσμα να τίθενται εκτός εργασίας.
Ακόμη μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα σε ό,τι αφορά τον μέσο εργασιακό βίο των γυναικών, ο οποίος είναι αρκετά μικρότερος σε σύγκριση με τους άνδρες στην Ε.Ε. Στην Ελλάδα η μέση διάρκεια του εργασιακού βίου ήταν το 2023 τα 30,6 έτη (από τους μικρότερους στην Ε.Ε.), σε αντίθεση με τους άνδρες που ήταν τα 37,5 έτη. Γενικά, όπως προκύπτει και από τα στοιχεία, οι Ελληνίδες βρίσκονται πρώτες στους δείκτες ανεργίας, μερικής απασχόλησης και χαμηλόμισθης αμοιβής σε σύγκριση με τους άνδρες ίδιας ηλικίας, ενώ παραμένουν μια μικρή μειοψηφία σε θέσεις ευθύνης. Ενδεικτικά, στην Ελλάδα απασχολείται το 52,4% των γυναικών, ποσοστό που κατατάσσει τη χώρα μας στη δεύτερη χειρότερη θέση μετά την Ιταλία που έχει 52,3%. Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, στην Ελλάδα τα χρόνια εργασίας είναι σχετικά λίγα και οι απολαβές είναι αναλογικά και με άλλες χώρες χαμηλές. Ετσι, κάθε χρόνος μακριά από την αγορά εργασίας και κάθε έτος με χαμηλές αποδοχές αποτυπώνεται ύστερα από χρόνια και στο ύψος της σύνταξης.
