Προσφάτως η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Κάμαλα Χάρις, στράφηκε κατά της πρότασης του αντιπάλου της, Ντόναλντ Τραμπ, για δασμούς έως και 20% στα εισαγόμενα προϊόντα και πολύ υψηλότερους στα κινεζικά. Η αντιπρόεδρος το αντελήφθη σωστά. Οι δασμοί είναι φόρος που πληρώνουν οι Αμερικανοί καταναλωτές. Κάνουν τη χώρα φτωχότερη. Οταν ο κ. Τραμπ το δοκίμασε, δεν δημιούργησε νέες θέσεις εργασίας και οι Αμερικανοί καταναλωτές, συμπεριλαμβανομένων των εργοδοτών, που εξαρτώνται από τον ξένο χάλυβα, είχαν εγκλωβιστεί στις υψηλότερες τιμές βλάπτοντας την εγχώρια βιομηχανία. Επιπλέον, άλλα κράτη αντεπιτέθηκαν στις εξαγωγές των ΗΠΑ. Εκ των υστέρων, η χώρα παρήγαγε κατά τι περισσότερο σε τομείς, όπου είναι λιγότερο ανταγωνιστική, όπως τα πλυντήρια ρούχων, και πούλησε λιγότερα από αυτά που κάνει καλύτερα, όπως η σόγια. Η κ. Χάρις υποσχέθηκε να αναζητήσει τρόπους για να ελέγξει τις τιμές των τροφίμων. Ας αφήσουμε κατά μέρος ότι η πρότασή της αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα που δεν υφίσταται πλέον (τον περασμένο χρόνο, οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν μόλις 1%) και ότι τα σούπερ μάρκετ λειτουργούν με πολύ μικρά περιθώρια κέρδους. Πιο απογοητευτική ήταν η φαινομενική άγνοιά της ότι οι έλεγχοι των τιμών, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, οδήγησαν σε ελλείψεις, διαταραχές της αλυσίδας εφοδιασμού και, τελικά, σε υψηλότερες τιμές.
Οι δασμοί και οι έλεγχοι τιμών συνιστούν παραδείγματα της στροφής προς τον οικονομικό λαϊκισμό.
Οταν δεσμεύτηκε να πατάξει τους «καιροσκόπους» παραβάτες και να περιορίσει τα «υπερβολικά εταιρικά κέρδη», φαινόταν να αγνοεί πως η εκμετάλλευση ευκαιριών για το κέρδος είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οι δασμοί και οι έλεγχοι τιμών συνιστούν παραδείγματα της στροφής προς τον οικονομικό λαϊκισμό. Μερικά από τα σχέδια δαπανών της κ. Χάρις είναι αξιέπαινα, ιδίως για τη φροντίδα των παιδιών, η οποία θα δώσει κίνητρα για απασχόληση, καθώς και για τις φοροαπαλλαγές επί των αρκετά χαμηλών εισοδημάτων για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Αλλά ακόμη και τα καλά προγράμματα πρέπει να πληρώνονται. Κανένα κόμμα δεν προτείνει στοχευμένες μειώσεις δαπανών, όπως η εξάλειψη των φοροαπαλλαγών λόγω τέκνων στα υψηλά εισοδήματα ή η κατάργηση των φοροαπαλλαγών λόγω στεγαστικών δανείων.
Από πλευράς εσόδων, η κ. Χάρις προτείνει μια σημαντική αύξηση του εταιρικού φόρου –ένα βήμα προς τον δημοσιονομικό περιορισμό–, αλλά έχει δεσμευτεί να μην αυξήσει τους φόρους στα ατομικά εισοδήματα κάτω από 400.000 δολάρια, κάτι που απαλλάσσει το 80% του φορολογητέου εισοδήματος. Ο κ. Τραμπ, τέλος, θέλει απλώς να επεκτείνει τις περικοπές του φόρου εισοδήματος, ενώ η πρότασή του να αποστραγγίσει τη χώρα από μετανάστες θα προκαλούσε ξαφνικές ελλείψεις εργατικού δυναμικού.
