Oπως συμβαίνει και στο ιταλικό ποδόσφαιρο, ο Μάριο Ντράγκι δυσκολεύεται περισσότερο στην επίθεση παρά στην άμυνα. Ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ έσωσε την Ευρωζώνη στη διάρκεια της κρίσης χρέους και ως πρωθυπουργός ηγήθηκε της αντίδρασης της χώρας του στην πανδημία.
Ομως, η ανεύρεση λύσης για το τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της Ε.Ε. έναντι των ΗΠΑ και της Κίνας είναι άλλο πράγμα. Η έκθεση του κ. Ντράγκι για το μέλλον της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας είναι απολύτως αποθαρρυντική. Η ανάπτυξη της Ε.Ε. είναι 30% μικρότερη από εκείνη των ΗΠΑ.
Η Κίνα αποτελεί ανερχόμενη απειλή καθώς ανταγωνίζεται ευθέως τις επιχειρήσεις της Ευρωζώνης σχεδόν στο 40% των τομέων και οι εντεινόμενες γεωπολιτικές εντάσεις επιβραδύνουν την ανάπτυξη του εμπορίου, που αντιπροσωπεύει σχεδόν το 45% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ.
Και ο κ. Ντράγκι συμπεραίνει πως η Ε.Ε. πρέπει να αυξήσει τις δαπάνες της κατά 800 δισ. ευρώ ετησίως για να μπορεί να ανταγωνιστεί. Το ποσό αυτό ανέρχεται στο 4,7% του ΑΕΠ και είναι υπερδιπλάσιο του Σχεδίου Μάρσαλ ως προς το μέγεθος της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Παράλληλα, με την έκθεσή του ζητάει μια βιομηχανική πολιτική της Ε.Ε. που θα στηρίζεται από κρατικά και ιδιωτικά κεφάλαια και θα είναι πιο φιλική προς τις επιχειρήσεις από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Είναι λογική η πρόταση του κ. Ντράγκι να ενθαρρυνθούν οι συγχωνεύσεις μεταξύ των 34 ευρωπαϊκών εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, ώστε να γίνουν πανευρωπαϊκές και όχι εθνικές.
Το ίδιο ισχύει και για το σχέδιό του για θέσπιση κοινών προδιαγραφών για τις δημόσιες προμήθειες. Θα είναι πολύ δύσκολο, όμως, να κινητοποιηθούν ιδιωτικά και δημόσια κεφάλαια. Οι επιχειρήσεις αντιπροσωπεύουν τα 4/5 των επενδύσεων στην Ε.Ε., αλλά ο κατακερματισμός των κεφαλαιαγορών της και η εξάρτηση από τις τράπεζες αποτελούν τροχοπέδη.
Ο δημόσιος τομέας πρέπει να προσφέρει περισσότερα, αλλά τον εμποδίζουν οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, καθώς 11 κράτη-μέλη, συμπεριλαμβανομένων της Γαλλίας και της Ιταλίας, είχαν πέρυσι δημοσιονομικό έλλειμμα άνω του ορίου του 3% του ΑΕΠ.
Ακόμη, άλλωστε, και σε χώρες με καλή δημοσιονομική εικόνα, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, οι πολιτικοί δεν θέλουν να εγκρίνουν δαπάνες για λόγους ευρωπαϊκούς. Και τέλος οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες, Γερμανία και Γαλλία, διέρχονται περίοδο πολιτικής κρίσης.
Είναι αλήθεια ότι θα βοηθούσε ένα Ταμείο 800 δισ. ευρώ αντίστοιχο του Ταμείου Ανάκαμψης από την κρίση της πανδημίας. Αλλά εκείνο το πρόγραμμα χρηματοδοτήθηκε από ομόλογα που εξέδωσε η Ε.Ε. κατ’ εξαίρεση από τη συνήθη αντίρρηση των κυβερνήσεων στην έκδοση κοινού χρέους.
Το σχέδιο του κ. Ντράγκι θα αποτύχει, εκτός κι αν ο τέως πρόεδρος της ΕΚΤ μπορέσει να πείσει τις εθνικές κυβερνήσεις ότι η έλλειψη επενδύσεων στην Ευρώπη είναι εξίσου επικίνδυνη όσο και ο κορωνοϊός.
