Ευτυχώς που υπάρχει και ο «μαρτυριάρης» ευρωπαϊκός Τύπος για να ακουστούν οι καημοί και τα βάσανα των ανωτέρων στελεχών στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Κάτι για το οποίο οι ίδιοι συνήθως αποφεύγουν να μιλούν δημοσίως. Ομως έρευνες, δημοσκοπήσεις και μελέτες, που πραγματοποιούνται από γνωστές διεθνείς εταιρείες εμπειρογνωμόνων, αποκαλύπτουν την αθέατη πλευρά του λόφου – αυτή δηλαδή που την ξέρει μόνο ο ίδιος ο μάνατζερ και το ταλαιπωρημένο προσκεφάλι του τις νύχτες της αγρυπνίας του. Μερικές έρευνες φτάνουν μάλιστα να χαρακτηρίζουν τη ζωή των μάνατζερ, ούτε λίγο ούτε πολύ, αξιολύπητη και ανθυγιεινή, ή ότι σε ορισμένες χώρες εργάζονται υπερβολικά και για τον λόγο αυτό παραμελούν τις οικογένειές τους, ή ότι διαιτώνται ακατάλληλα, ή ότι συχνά τα διοικητικά συμβούλια είναι χάσιμο χρόνου και χαραμίζουν τον χρόνο τους με ανεπιθύμητες τηλεφωνικές συνομιλίες, με απρόσκλητους επισκέπτες και με ένα ηλεκτρονικό ταχυδρομείο που κατακλύζεται από σκουπιδόχαρτα.
Οχι βέβαια ότι μας πληροφορούν για κάτι καινούργιο, διοχετεύουν όμως αυτά για τα οποία τα ανώτερα στελέχη πολυεθνικών στην Ευρώπη δείχνουν απροθυμία να μιλήσουν όταν πρόκειται για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην άσκηση των καθηκόντων και στην αποστολή τους. Ωστόσο, σε ιδιωτικούς κύκλους παραδέχονται ότι τους διακατέχει ο φόβος της αποτυχίας. Συχνά, έχουν αμφιβολίες όσον αφορά το στυλ της ηγεσίας που ασκούν και επιπλέον, για το αν θα κατορθώσουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των εργαζομένων τους. Πολλοί παραδέχονται ότι δεν τους «προετοιμάζουν» για τον ρόλο τους. Ακόμη ότι, ενώ οι αλλαγές των ανώτερων στελεχών είναι εντυπωσιακά συχνές, δεν ισχύει κάποιος σχεδιασμός για τη διαδοχή. Εκείνοι που ανέλαβαν για πρώτη φορά καθήκοντα και μπήκαν στον πειρασμό –είτε τους έπεισαν– να κάνουν πράγματα στα οποία οι ίδιοι δεν πίστευαν, τελικά απέτυχαν. Και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είναι μεγάλο λάθος να θέλει κάποιος να επικαλύψει την εικόνα του με αυτό, που είτε δεν είναι είτε δεν το γνωρίζει. Μια σημαντική δυσκολία που αντιμετωπίζουν τα ανώτερα στελέχη είναι η σύγκρουση ανάμεσα στις βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις των επενδυτών και στους δικούς τους μακροπρόθεσμους στόχους για την επιχείρηση. Η δύναμη των επενδυτών, η πίεση που ασκούν και η ανυπομονησία τους αναφέρονται επανειλημμένα ως αιτία δυσκολιών για τα ανώτερα στελέχη σε πολλές έρευνες. Εκφράζεται ακόμη η άποψη ότι το έργο που ανατίθεται, αλλά και πρόκειται να φέρει σε πέρας ένα ανώτερο στέλεχος, θα πρέπει να αναπροσδιορίζεται, αλλά και να αναδιανέμεται το βάρος του. Το σκεπτικό που συνοδεύει αυτή την άποψη είναι ότι η τύχη μιας επιχείρησης δεν είναι δυνατόν να εναποτίθεται στους ώμους ενός ατόμου.
