Ούτε το 10% του στόχου κατάφεραν οι Ιταλοί να εισπράξουν από τον «ΕΝΦΙΑ εξωτερικού» ή, αλλιώς, τον «φόρο Μόντι», που επιβλήθηκε το 2012.
Τα στοιχεία που συγκέντρωσε η «Κ» από τις ιταλικές αρχές επιβεβαιώνουν την επιφυλακτικότητα που είχε εκφραστεί το προηγούμενο διάστημα σε ό,τι αφορά την αποτελεσματικότητα ενός αντίστοιχου μέτρου που προτάθηκε από την ελληνική κυβέρνηση.
Η έρευνα της UnityFour Private Consulting για λογαριασμό της «Κ» κατέληξε στους εξής αριθμούς που μιλούν από μόνοι τους:
1. Δηλώθηκαν και εντοπίστηκαν 102.000 Ιταλοί φορολογούμενοι με ακίνητα στο εξωτερικό.
2. Η συνολική αξία των ακινήτων αυτών ήταν 23,8 δισ. ευρώ.
3. Το μέγιστο των φορολογικών εσόδων που θα απέφεραν τα ακίνητα αυτά ήταν 180 εκατ. ευρώ, δηλαδή κάτω από το 10% των στόχων που είχε θέσει το σχέδιο Μόντι.
4. Στην πράξη, στα ιταλικά ταμεία δεν ήρθαν ούτε τα μισά από τα 180 εκατ. ευρώ, καθώς υπήρξαν συμψηφισμοί με φόρους στο εξωτερικό, αρκετά ακίνητα είχαν δηλωθεί ως πρώτη κατοικία, οπότε ο φόρος έπεφτε στο μισό ή ο τελικός φόρος ήταν μικρότερος από 200 ευρώ, που σημαίνει απαλλαγή από την πληρωμή του.
Για μία οικονομία σαν της Ιταλίας, με ΑΕΠ γύρω στα 2 τρισ. ευρώ, τα παραπάνω έσοδα θεωρούνται αμελητέα. Μάλιστα, κάποιοι αναρωτιούνται αν αρκούν για να καλύψουν το κόστος για την… είσπραξή τους.
Αλλά και για τη μικρή Ελλάδα το ποσό αυτό θα ήταν μικρό. Ενδεικτικά αναφέρονται τα εξής: το ισοδύναμο μέτρο για τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση ανέρχεται σε 500 εκατ. ευρώ, το ποσό που δανείστηκαν ΙΚΑ και ΟΑΕΕ στα τέλη Οκτωβρίου από το ΑΚΑΓΕ για να πληρώσουν τις συντάξεις του Νοεμβρίου ανήλθε σε 290 εκατ. ευρώ. Για την ελληνική πραγματικότητα, τα προσδοκώμενα έσοδα από έναν ΕΝΦΙΑ εξωτερικού θα ήταν πολύ μικρότερα. Για παράδειγμα, η αξία των ακινήτων που κατέχουν Ελληνες φορολογούμενοι στο Λονδίνο υπολογίζεται γύρω στα 150 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση να υπάρξουν ετήσια έσοδα 1,5 εκατ. ευρώ, επιβεβαιώνοντας πλήρως τους υπολογισμούς του Ανδρέα Δρυμιώτη στο άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στην «Κ» στις 18 Οκτωβρίου 2015. Και φυσικά, επιβεβαιώνεται και η διαπίστωση του άρθρου ότι ο «ΕΝΦΙΑ εξωτερικού» είναι απλώς ένα μέτρο εντυπωσιασμού, παρά ουσίας.
Η αποτυχία του φόρου αυτού να φέρει να αναμενόμενα έσοδα οφείλεται σε μία σειρά νομικών και τεχνικών προβλημάτων. Κατ’ αρχάς αφορά μόνο φυσικά πρόσωπα και όχι εταιρείες. Ομως, τα πιο ακριβά ακίνητα στο εξωτερικό ανήκουν σε εταιρείες. Ενα δεύτερο πρόβλημα είναι ο συμψηφισμός και ο υπολογισμός διαφορετικών φόρων μεταξύ των κρατών.
