Η απουσία επαρκούς και ολοκληρωμένου νομικού πλαισίου γύρω από τις βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων, τις λεγόμενες και μισθώσεις της οικονομίας του διαμοιρασμού ή τύπου Airbnb, οδηγεί στη χρήση του κανονισμού της πολυκατοικίας ως λύση για τα προβλήματα που προκύπτουν.
Νομικές πηγές σημειώνουν τώρα ότι πληθαίνουν οι σχετικές αγωγές κατά του φαινομένου από συνιδιοκτήτες και παραπέμπουν στην πρόσφατη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, που απαγόρευσε τη βραχυχρόνια μίσθωση εξοχικής κατοικίας μέσω πλατφόρμας τύπου Airbnb. Συγκεκριμένα, το δικαστήριο υποχρέωσε ιδιοκτήτρια ακινήτου σε συγκρότημα να παύσει και να μην επαναλάβει την επαγγελματική χρήση της ιδιοκτησίας της ως τουριστικού καταλύματος και να περιοριστεί στη χρήση αυτής ως κατοικίας, απειλώντας μάλιστα με χρηματική ποινή 1.000 ευρώ για κάθε παραβίαση της απόφασης. Παράλληλα, την υποχρέωσε να καταβάλει 4.400 ευρώ στα κοινόχρηστα για τις παραβιάσεις του κανονισμού και των όρων της σύστασης του οικιστικού συγκροτήματος.
Πρόκειται για την απόφαση 16158/2018 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα και υποχρεώνει την ιδιοκτήτρια «να παύσει την προσβολή του κανονισμού της σύστασης και να απέχει από οποιαδήποτε σχετική προσβολή αυτών στο μέλλον και να παύσει και να μην επαναλάβει την επαγγελματική χρήση της διηρημένης ιδιοκτησίας της ως τουριστικού καταλύματος και να περιοριστεί στη χρήση αυτής ως κατοικίας, να ενημερώσει τους ενάγοντες της α΄ αγωγής για τυχόν παραχώρηση της ιδιοκτησίας της λόγω εκμίσθωσης, τέτοιας που δεν τείνει στην επιχειρηματική εκμετάλλευση του ακινήτου της, να ενημερώνει τον εκάστοτε φιλοξενούμενό της για τη χρήση που επιτάσσει ο κανονισμός και η σύσταση». Διατάσσει, μάλιστα, ακόμα και την τοποθέτηση κλειδαριάς ασφαλείας στον πίνακα ελέγχου της πισίνας. Η απόφαση ελήφθη από το δικαστήριο στα τέλη του 2018 αλλά τώρα δημοσιεύθηκε στην επίκαιρη νομολογία της τράπεζας πληροφοριών του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών το πλήρες κείμενό της. Μέχρι τώρα δεν είχε γίνει γνωστή ανάλογη και τόσο σημαντική από πλευράς περιεχομένου απόφαση.
Η καταδικασθείσα διαθέτει επιπλωμένη κατοικία (για την οποία μάλιστα είχε και ειδικό σήμα ΕΟΤ για τουριστικές επιπλωμένες επαύλεις προς ενοικίαση) αλλά το ακίνητο δεν έχει αυτοτελές οικόπεδο, αφού βρίσκεται σε συγκρότημα και σε κοινόχρηστο οικόπεδο, ούτε αυτοτελές κτίσμα, εφόσον είναι μεσοτοιχία με ακίνητο τρίτων. Η ιδιοκτήτριά του εκμίσθωνε την κατοικία της μέσω περισσότερων από 15 σχετικών μεσιτών και ιστοσελίδων.
Αλλά όπως προέκυψε, ο κανονισμός λειτουργίας του συγκροτήματος προσδιορίζει ως αποκλειστικό προορισμό χρήσης των διηρημένων ιδιοκτησιών τις κατοικίες θερινές ή χειμερινές, αποκλείοντας τη χρησιμοποίησή τους για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, ενώ ορίζει πως «τροποποιήσεις του κανονισμού επιτρέπονται με απόφαση που λαμβάνεται παμψηφεί στο σύνολο των ψήφων».
Η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο έπειτα από αγωγή των άλλων ιδιοκτητών που ισχυρίστηκαν κατάχρηση των κοινόχρηστων χώρων και υποδομών και υψηλή όχληση από τις δραστηριότητες και τη συχνή εναλλαγή των φιλοξενουμένων/πελατών της ενοικιαζόμενης κατοικίας.
