Oι ενεργειακοί όμιλοι του Ηνωμένου Βασιλείου περιμένουν με αγωνία τη διάσωσή τους από το κράτος. Με τον μέσο λογαριασμό ηλεκτρικού ρεύματος να έχει ήδη αυξηθεί κατά 50% πάνω από τα επίπεδα του 2021, εταιρείες τύπου EDF και Centrica επιδιώκουν οι πολιτικοί να συγκατανεύσουν σε ένα πακέτο βοήθειας, το οποίο θα μπορούσε να υπερβεί τα 100 δισ. στερλίνες. Ωστόσο, μια συμφωνία σαν κι αυτή χρειάζεται να γίνει στη βάση του δούναι και λαβείν. Οι προμηθευτές ηλεκτρικού ρεύματος και οι πολιτικοί τείνουν να συγκλίνουν σε ένα πλαίσιο συναίνεσης, σύμφωνα με το Reuters. Υπό το πρίσμα αυτό, τα 29 εκατομμύρια νοικοκυριά της Βρετανίας θα λαμβάνουν λογαριασμούς ρεύματος με ανώτατο όριο αυτό το οποίο ισχύει σήμερα και είναι 1.971 στερλίνες. Οι ιδιωτικές τράπεζες ή η κυβέρνηση στη συνέχεια θα χορηγήσουν δάνεια σε ένα ταμείο, το οποίο θα δίνει προκαταβολή στους προμηθευτές τη διαφορά ανάμεσα στις τιμές χονδρικής και σε όσες πληρώνουν οι πελάτες τους. Σε δεύτερη φάση οι προαναφερθείσες εταιρείες θα την επιστρέφουν στο ταμείο, ενόσω η ενεργειακή κρίση θα υποχωρεί, με το να χρεώνουν υψηλότερο τίμημα στην πελατεία τους σε βάθος δεκαετίας ή και πέραν αυτής.
Οι εταιρείες χρειάζονται ένα πακέτο άνω των 100 δισ. στερλινών.
Η ιδέα είναι απλή και αναγκαία, αλλά το κόστος της είναι τεράστιο. Το να μπορέσει να καλυφθεί η διαφορά ανάμεσα στις τιμές φυσικού αερίου και τους λογαριασμούς των χρηστών θα απαιτηθούν τουλάχιστον 2.000 στερλίνες ανά νοικοκυριό. Εάν οι τιμές χονδρικής διατηρηθούν σε υψηλά επίπεδα για δύο χρόνια, όπως δείχνουν οι τάσεις, τότε το αθροιστικό κόστος θα φθάσει τα 116 δισ. στερλίνες, δηλαδή με το σχεδόν 5% του ΑΕΠ του Ηνωμένου Βασιλείου. Προσεγγίζει δε τα 133 δισ. λίρες, τα οποία είχαν δοθεί σε ρευστό από τη βρετανική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης για την αρωγή του τραπεζικού κλάδου. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα στελέχη των ομίλων κοινής ωφελείας επιμένουν να τονίζουν ότι η μία συνθήκη και η άλλη είναι διαφορετικές ανάμεσα στο 2008 και το 2022. Ισχυρίζονται ότι το εν λόγω σχήμα αφορά τη σωτηρία των πελατών και όχι των δικών τους επιχειρησιακών μοντέλων, προσθέτοντας ότι είναι οι πελάτες που θα επιστρέψουν τελικά και τα χρήματα. Εάν ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στη Βρετανία, όπως η Barclays, διοχετεύουν πιστώσεις στο ταμείο, τότε το σχήμα δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε αύξηση του δημοσίου χρέους, το οποίο ήδη βρίσκεται στο σχεδόν 100% του ΑΕΠ.
Οι πολιτικοί θα μπορούσαν να μειώσουν τα κόστη αυξάνοντας τους εφάπαξ φόρους σε ενεργειακούς κολοσσούς, όπως η ΒΡ. Ακόμη κι έτσι, όμως, θα δημιουργηθεί μία δυσχερής κατάσταση, όταν οι καταναλωτές συνειδητοποιήσουν ότι πληρώνουν και φόρο και το κόστος της ενέργειας επίσης. Οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να μειώσουν το κόστος δανεισμού, δίδοντας εγγυήσεις στις τράπεζες έναντι ζημιών. Εντούτοις, τέλος, ίσως κάτι τέτοιο να καθιστούσε δυσκολότερο να αποφευχθεί η ενσωμάτωση του χρέους στους ισολογισμούς του κράτους.
