Της Αννας Γριμάνη
H ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;
Η ελληνικότητα, πιστεύω, είναι αίσθημα, κάτι που υπάρχει μέσα
μας και η συναισθηματική μας ματιά το «διακρίνει» στα δέντρα, στη
θάλασσα, σε καθετί που αγγίζουμε ή παρατηρούμε στον κόσμο.
Συνείδηση είναι όταν έχει να κάνει με την επίγνωση του παρελθόντος
μας – την υπερηφάνεια που θέλουμε σαν σύγχρονοι Ελληνες να
εκτείνουμε και στο σήμερα.
Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.
Ο ήχος της λέξης, η λάμψη του ελληνικού τοπίου, η πέτρα του
γιαλού, ο ελαφρύς αέρας. Επειδή έζησα πολλά χρόνια στο εξωτερικό,
κάθε φορά που δεν γύριζα στην Ελλάδα έπλαθα στο μυαλό μου μια
εικόνα Ελλήνων όλο ζωντάνια! Ή έφερνα στη σκέψη μου το απογευματινό
φως σε μια μικρή κάμαρα με μπρούτζινο κρεβάτι.
Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα.
Εχουμε ένα αίσθημα υπεροχής απέναντι σε άλλους λόγω της ιστορίας
μας, αλλά κυρίως πιστεύουμε ότι κατέχουμε την απόλυτη αίσθηση της
ομορφιάς και του μέτρου – είναι αξίες πλεγμένες στο εγώ μας.
Αυτό που με χαλάει.
Οταν παραμελούμε την εσωτερική μας φωνή, αυτή του κάλλους και
της ιστορίας μας και ποδοπατάμε ό,τι έχουμε πιο ιερό. Οταν
λεηλατούμε τον τόπο μας και χτίζουμε τέρατα, δίχως ίχνος σεβασμού
στην εσωτερική μας ηθική.
Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Ελληνας σήμερα;
Πάντα προσόν. Πέρα από τους μύθους και την ιστορία μας, οι
σημερινοί Ελληνες διαπρέπουν σε όλο τον κόσμο, σε όλους τους
τομείς. Εχουμε λαμπρά παραδείγματα που τιμούν την ανθρωπότητα.
Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής ή μένει κολλημένος
σε μία ρητορική ελληνικότητα;
Θα απαντήσω όπως στην προηγούμενη ερώτηση. Πιστεύω στο εύστροφο
μυαλό μας και την επιθυμία μας να πάμε μπροστά. Μέσα στο χάος και
τη μόνιμη αντιπαλότητα του ωραίου με το άσχημο στη σύγχρονη Ελλάδα,
βγαίνει μια πλούσια δημιουργικότητα και δύναμη. Αυτό το αισθάνομαι
κι εγώ πολύ έντονα στη δουλειά μου.
Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται στον σύγχρονο
κόσμο;
Με μία τελείως προσωπική ταυτότητα. Χωρίς κανενός είδους
κομπλεξισμό. Εχω παρατηρήσει στη Νέα Υόρκη ότι οι Ελληνες
στηρίζονται σε ένα δυνατό εγώ και στις ρίζες τους. Και ότι είναι
υπερήφανοι για τα επιτεύγματα του σύγχρονου συμπατριώτη τους.
Το ελληνικό «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.
Γιατί να βάζουμε καμιά φορά παρωπίδες και να μην ολοκληρώνουμε
τις προσδοκίες μας, αφού βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι μπορούμε;
Πέταξα και το «πρέπει» που καταπιέζει και τελικά είναι πρόληψη.
Ο Ελληνας ποιητής μου.
Η ποίηση είναι διάχυτη στην Ελλάδα, την αισθάνομαι παντού – ένας
έμφυτος ρομαντισμός και η πατροπαράδοτη «τραγικότητά» μας στα λαϊκά
τραγούδια, στη μουσική, στην ποίηση την ίδια και στον τρόπο
αντιμετώπισης της ζωής. Βέβαια, ο Καβάφης και ο Σεφέρης είναι… το
νανούρισμα της νεότητάς μου.
Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.
Η βαθιά ελληνική ρίζα μου. Αυτή η πεποίθηση που έχω έντονα, ίσως
γιατί ζω στο εξωτερικό. Μία άλλη αλήθεια μου είναι το χρώμα με το
οποίο ζωγραφίζω και, αντίθετα με ό,τι κανείς μπορεί να πιστέψει,
αυτή η εξάρτηση δεν σε φυλακίζει, σου δίνει μεγαλύτερη πίστη στον
εαυτό σου και φτερά γυάλινα για να πετάς.
Η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη – ορίστε την.
Είμαστε ιδιαίτεροι άνθρωποι, προικισμένοι αλλά και
ακαταλαβίστικοι ορισμένες φορές. Ο Ελληνας έχει καρδιά κι ένα
ιδιαίτερο χιούμορ, ακατανόητο στον μη Ελληνα. Ο παγκόσμιος χάρτης,
ιδίως στις μέρες της παγκοσμιοποίησης, χρειάζεται ανθρώπους «υψηλής
χρωματικότητας» με ειδική προσωπικότητα, ταλέντο και ζωή.
* Η Μαρίνα Καρέλλα είναι ζωγράφος και πρόεδρος του σωματείου για
κακοποιημένα παιδιά «Ελίζα». Ζει μόνιμα στο Παρίσι. Η έκθεσή της
στην γκαλερί «Ζουμπουλάκη» θα διαρκέσει έως τις 7 Ιουνίου.
