EIKONOΓPAΦHΣH: Τιτίνα Χαλματζή
Της Αννας Γριμάνη
Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;
Οπως ένα παιδί αγαπάει τη μάνα του, έτσι και η ελληνικότητα
αποτελεί ανταπόδοση της αγάπης από τον Ελληνα προς το χώρο που τον
έθρεψε και τον κράτησε ζωντανό. Δεν είναι, πιστεύω, δημιούργημα,
αλλά έμφυτη συνείδηση και έκφραση ευγνωμοσύνης.
Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.
Τα πιο μικρά «μεγάλα»: την περηφάνια με την οποία λες στο
εξωτερικό ότι είσαι Ελληνας. Την αγάπη της Ελληνίδας μάνας, που δεν
ξέρει συμβιβασμούς. Την ατελείωτη αισιοδοξία και το γαλάζιο χρώμα
μας!
Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα.
Η πρόκληση για το κάθε τι που τον χαρακτηρίζει. Είναι
ανικανοποίητος, όλο αναζητάει, όλο θέλει, εγκαταλείπει οικειοθελώς
τα υπερκόσμια και κατεβαίνει στον Αδη. Σέβεται τους θεούς, αλλά και
τους προκαλεί.
Αυτό που με χαλάει.
Η πεποίθηση ότι για όλα τα κακά μάς φταίνε οι ξένοι και για το
ότι εμείς φέραμε τον πολιτισμό, άρα οι άλλοι μάς χρωστάνε. Επίσης,
το γεγονός ότι για κάθε θέμα έχουμε άποψη!
Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Ελληνας σήμερα;
Προσόν, εάν το αισθανόμαστε έτσι ώστε να μας κάνει να
δημιουργήσουμε κάτι. Μειονέκτημα, εάν πιστεύουμε ότι οι άλλοι μάς
οφείλουν επειδή είμαστε Ελληνες. Κατάρα, εάν πιστέψουμε ότι η
Ιστορία μας και τα μεγαλεία της Αρχαίας Ελλάδας μάς κάνουν
καλύτερους από άλλους λαούς.
Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής ή μένει
προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;
Δεν έπαψε ποτέ να παράγει πολιτισμό. Η αλήθεια όμως είναι ότι,
για να στραφεί η προσοχή ενός λαού στην κουλτούρα, πρέπει πρώτα
αυτός ο λαός να σταθεί όρθιος οικονομικά. Πιστεύω ότι η «χρυσή
εποχή» της Ελλάδας στον πολιτισμό θα φανεί στα επόμενα 200
χρόνια.
Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται στον σύγχρονο
κόσμο;
Του υπερόπτη από τη μία (για το ένδοξο παρελθόν) και με
σύμπλεγμα κατωτερότητας από την άλλη (για την τωρινή
πολιτικο-οικονομική κατάσταση της χώρας σε σχέση με την υπόλοιπη
Ευρώπη).
Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.
Γιατί να αρέσουν στους συμπατριώτες μας ο καβγάς και οι φωνές;
Κι ένα «πρέπει» που δεν πέταξα – απεναντίας, λέω ότι πρέπει να
μάθουμε σαν Ελληνες ότι κάποιος άλλος έχει το δικαίωμα να διαφωνεί
μαζί μας, ακόμη κι αν είναι λάθος.
Ο Ελληνας ποιητής μου.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Τιμή σε κείνους που όρισαν και φυλάγουν
τις Θερμοπύλες.
Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.
Η οικογένεια. Το φιλότιμο. Η αγάπη μας για τη θάλασσα και η
φιλοξενία μας.
Η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη – ορίστε την.
Ο Ελληνας είναι φως -πότε ισχνό και πότε λαμπερό- όπου και να
βρίσκεται. Χτίζει τον δικό του κόσμο, ακόμη και μέσα από τα
χαλάσματα, και αυτή η ικανότητα τον κάνει να χαράσσει με το έργο
του την «οδό Ελλήνων» – διακριτή ανάμεσα στους άλλους λαούς.
* O Κωνσταντίνος Μαρκίδης είναι καθηγητής στο London Business
School (Strategic of Leadership). +.03213.
