Μουσική, στίχοι: Τζίμης Πανούσης
ΕΜΙ 1984
Είναι πάρα πολλά που μου’ ρχονται στο νου σκεπτόμενος την έκδοση
του πρώτου δίσκου των Μουσικών Ταξιαρχιών. Πρώτα το πως συζητούσαμε
με τις διάφορες εταιρείες δίσκων και το πως αντιμετωπιζόμασταν με
επιφύλαξη. Μετά, το θέμα της λογοκρισίας και πώς πήραμε το το
νούμερο εκτύπωσης του δίσκου για να κοπεί στο εργοστάσιο της
ΕΜΙ,την αντιμετώπιση εκ μέρους των ηχοληπτών κ.λ.π
Αλλά ένα γεγονός που μου έχει μείνει μεταξύ αστείου και σοβαρού
ήταν όταν ένα πρωί, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου,
βγήκα από το σπίτι μου κατά τις 10 ή 11 το πρωί για να αγοράσω
εφημερίδα και να πάω στο σπίτι των γονιών μου που έμεναν ακριβώς
ένα τετράγωνο πιό κάτω.
Πηγαίνοντας στο σπίτι, βλέπω απέξω το αστυνομικό αυτοκίνητο και
την μητέρα μου να μιλάει μαζί τους. Κάτι κατάλαβα, γυρνάω πίσω στο
σπίτι μου, το γνωστό ασφαλίτικο ήταν απέξω και περίμενε. Επιστροφή
στο περίπτερο, ελεφρώς αλαφιασμένος παίρνω τηλέφωνο τον Τζιμάκο και
τον Δρόλαπα, τους λέω τι συμβαίνει, δίνουμε ραντεβού με τον Τζίμη
κοντά στον άδωνι στο Χολαργό και μαζί συναντάμε τον Γιάννη Δρ.
Μαθαίνουμε ότι ο Γιώργος Πετσίλας έχει συλληφθεί ( διευθυντής τότε
της ΕΜΙ) και οΜάνος Ξυδούς ( παραγωγός) έχει εξαφανισθεί προς
άγνωστη κατεύθυνση μέχρι να περάσει το αυτόφωρο. Αλλά το αυτόφωρο
δεν τελείωνε γιατί το αδίκημα ήταν Περί Τύπου και ήταν διαρκές.
Φιλοξενηθήκαμε σε διάφορα σπίτια στους πρόποδες της Πεντέλης, στο
σπίτι του Χρήστου στη Ραφήνα και στην Ασκληπιού στο σπίτι των Φατμέ
ή του Νίκου Ζιώγαλα ( δεν κατάλαβα ποτέ ποιός έμενε εκεί).Στα
μεσοδιαστήματα από σπίτι σε σπίτι μας χαιρετούσαν διάφοροι ακροατές
του group και χαζογελούσαν συνομωτικά.Κάποια μέρα ( δεν θυμάμαι
πώς) έληξε η δίωξη, κάποτε έληξε και το συγκρότημα.
Ωραία πάντως περάσαμε.
του ΒΑΓΓΕΛΗ ΒΕΚΙΟΥ
