Στίχοι:Παύλος Σιδηρόπουλος
Μουσική :ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ
ΕΜΙ 1979
΄Όσο κι αν έχω προσπαθήσει όλα αυτά τα χρόνια να θυμηθώ που και
πότε έγινε η γνωριμία μου με τον Παύλο, είναι αδύνατο. Το
πιθανότερο είναι χώρος, που εκείνα τα χρόνια ήταν σαφώε διακριτός
και πολλές φορές κλειστός. Η σχέση μου με τη δισκογραφία τότε, ήταν
πιο μάχιμη, ως παραγωγός ξένου και ελληνικού ροκ ρεπερτορίου με
αποτέλεσμα την στενότερη σχέση μου μ’ αυτό που χαρακτηριζόταν
ελληνικό ροκ ή ροκ με ελληνικό στίχο. Από την άλλη πλευρά, ο
Σιδηρόπουλος ήταν μια προσωπικότητα με ιδιαίτερα έντονη παρουσία
στο χώρο.Εκεί κάπου στο τέλος της δεκαετίας του ‘ 70 έμελλε να
συναντηθούμε κι από αυτήν την συνάντηση θα γεννιόταν ένας δίσκος
που κανείς από τους δυο μας δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη σημασία
και το ρόλο του στη δημιουργία και εξέλιξη μιας ολόκληρης σχολής.
Το ραντεβού μας κλείστηκε – που αλλού ; – στα Εξάρχεια. Εκεί μου
πρωτομίλησε για την ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ.
Έχω βρει ένα γκρουπάκι σούπερ και μαζί τους φτιάχνω κάποια δικά
μου τραγούδια. Νοικιάσαμε μια μονοκατοικία στην πλατεία Αμερικής
για πρόβες. Είσαι ;
Στο νεοκλασικό δίπατο, το κλίμα ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα.
Ο Παύλος, η Σπυριδούλα των Σπυροπουλαίων, οι φίλοι του γκρουπ, ο
ηλεκτρισμός, η κάπνα, οι κόντρες και η νέα δουλειά του
Σιδηρόπουλου, σκληρή, επιθετική, αλλά και τόσο ευαίσθητη και
γοητευτική κι ο στίχος του ΦΛΟΥ που κατέρριπτε αυτόματα τη θεωρία
χρόνων πως τα Ελληνικά δεν ταιριάζουν στο ροκ. Το αγγλόφωνο ή
μεταγλωττισμένο ροκ είχε αποκτήσει τη δική του γλώσσα και φόρμα. Με
συνοπτικές διαδικασίες βρεθήκαμε στο στούντιο της COLUMBIA. Οι ώρες
στο στούντιο ατελείωτες από τις μονομανίες του Παύλου, που πολλές
φορές απειλούσε ότι θα φύγει γιατί δεν μπορούσε να συνεχίσει με τη
ΣΠΥΙΔΟΥΛΑ. Κι όμως το ΦΛΟΥ τελείωσε και μαζί του άρχισε μια άλλη
εποχή για το μέχρι τότε, σχεδόν ανύπαρκτο ελληνικό ροκ.
Του ΘΟΔΩΡΗ ΣΑΡΑΝΤΗ
