EIKONOΓPAΦHΣH: Τιτινα Χαλματζη
Της Αννας Γριμάνη
Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;
Οταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου με είχε στα γόνατά του και μου
έλεγε: «Μην ξεχάσεις ποτέ ότι είσαι Ελληνας, και να είσαι
υπερήφανος γι’ αυτό». Παρότι δεν έχω ζήσει ποτέ στην Ελλάδα, ούτε
έχω πάει σε ελληνικό σχολείο, αυτές τις φράσεις δεν θα τις ξεχάσω
ποτέ, και αυτό είναι ένα αίσθημα.
Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.
Την ελληνική συνείδηση, του αληθινού Ελληνα, που βρίσκω στα
χωριά και στο εξωτερικό. Μπορεί ένας Ελληνας σε ένα μικρό χωριό να
μην έχει ανώτερη εκπαίδευση, αλλά είναι πατριώτης και υπερήφανος
γι’ αυτό. Στο εξωτερικό μπορεί να είναι δεύτερης ή τρίτης γενιάς
Ελληνας και να μη γνωρίζει τη γλώσσα μας, αλλά το πνεύμα του μπορεί
να είναι πιο ελληνικό από πολλούς Ελληνες της Ελλάδας.
Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα.
Εκείνος που διατηρεί την παράδοση, που βοηθάει την πατρίδα να
προοδεύσει και που έχει ως σταθερή βάση την οικογένειά του. Πιστεύω
ότι το να είσαι Ελληνας είναι ένα κίνητρο για μεγαλύτερη προσπάθεια
στη ζωή.
Αυτό που με χαλάει.
Το ότι οι Ελληνες είναι πιο επιτυχημένοι στο εξωτερικό παρά στην
Ελλάδα.
Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Ελληνας σήμερα;
Είναι προσόν, αλλά πρέπει και οι μη Ελληνες να το καταλάβουν
και, για να γίνει αυτό, πρέπει να είμαστε παραγωγικοί. Επίσης,
σήμερα πολλοί Ελληνες της Ελλάδας είναι «εσωστρεφείς», εννοώ ότι
επικρατεί η γνώμη τους για τον εαυτό τους και όχι για το πόσο τους
υπολογίζει ο κόσμος εκτός Ελλάδος.
Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής ή μένει
προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;
Πολύ συχνά, αυτό συμβαίνει. Και για να αλλάξει, μεγάλο ρόλο θα
παίξει ο Ελληνισμός του εξωτερικού με την παραγωγικότητά του όπως
και με την προβολή του έργου του ελληνικού λαού.
Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται στον σύγχρονο
κόσμο;
Πριν από περίπου 2.500 χρόνια, ο Ελληνας θα περιερχόταν στον
κόσμο ως ανώτερο έθνος. Σήμερα δεν είναι έτσι. Πώς μας βλέπουν;
Αυτή είναι μια ερώτηση η οποία πρέπει να απαντηθεί με ειλικρίνεια
και με ρεαλισμό.
Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.
Γιατί δεν συνεργαζόμαστε σαν πολίτες εντός της πατρίδας μας;
Γιατί δεν αξιο-ποιούμε καλύτερα και πιο αποδοτικά τους Ελληνες του
εξωτερικού; Το «πρέπει» που πέταξα συναρτάται με το ερώτημα: πρέπει
πια ο Ελληνας να ζει μόνο με το ένδοξο παρελθόν του; Ας το
χρησιμοποιήσει, ως έμπνευση για τα παρόντα έργα του, ώστε να
αποκτήσει αναγνώριση και εκτίμηση για όσα τώρα εφαρμόζει.
Ο Ελληνας ποιητής μου.
Διονύσιος Σολωμός.
Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.
Η παιδεία στην Ελλάδα, σε όλες τις βαθμίδες, είναι ένας κύριος
παράγοντας που θα καθορίσει το μέλλον μας. Γι’ αυτό έχω συμβάλει
στον τομέα μου (προληπτική ιατρική), με περισσότερες από 100
διαλέξεις στην Ελλάδα. Πιστέψτε με, πολλοί ακόμα Ελληνες του
εξωτερικού διψούν να προσφέρουν κάτι στην πατρίδα τους.
Η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη – ορίστε την.
Μικρή χώρα με σημαντική προβολή σε διαφορετικούς τομείς.
Σεβασμός και αναγνώριση από τον κόσμο εκτός Ελλάδος. Είμαι πολύ
υπερήφανος για το γεγονός ότι η Ελλάδα έφτασε να είναι 25η χώρα
στον κόσμο στην κλινική ιατρική έρευνα. Θα πάμε υψηλότερα;
* O Δημήτριος Μιχαηλίδης είναι Reader, Consultant και Academic
Head του τμήματος Κλινικής Βιοχημείας (Vascular Prevention Clinics)
στο Royal Free Hospital Campus, University College Medical School,
University College London. Είναι επίτιμος διδάκτωρ των Ιατρικών
Σχολών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
