Μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Σοφοκλή Βενιζέλου, στις 14 Απριλίου 1950 σχηματίζεται νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Νικόλαο Πλαστήρα.
Το διάστημα αυτό χαρακτηρίζεται από μια ευρύτερη κρίση στην ελληνική πολιτική σκηνή. Εκτός από την κατάσταση στο εσωτερικό, η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει και τις εξωτερικές πιέσεις. Διαβάζουμε στην «Καθημερινή» της 14ης Απριλίου 1950 ότι ο βασιλιάς δέχθηκε το αίτημα του Βενιζέλου, καθώς «η ασκηθείσα εναντίον της Κυβερνήσεως Βενιζέλου εσωτερική και εξωτερική πίεσις ωδήγησεν αυτήν εις παραίτησιν».
Σημαντικό ρόλο αυτή την περίοδο έπαιζαν οι ΗΠΑ, πρωτίστως, λόγω της οικονομικής βοήθειας, που παρείχαν στην Ελλάδα, η οποία, το διάστημα 1949-1950, έφτασε στο απόγειό της. Η αποστολή της Αμερικανικής Αποστολής Βοήθειας στην Ελλάδα (AMAG) αποτέλεσε την απαρχή της αμερικανικής παρουσίας και είχε ως κύριο σκοπό να ελέγχει ότι ακολουθείται η συμφωνημένη υποχρέωση από πλευράς κυβέρνησης και ότι η παρεχόμενη βοήθεια χρησιμοποιείται αποτελεσματικά. Αυτό συνεχίστηκε και με την ελληνοαμερικανική συμφωνία για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο πανευρωπαϊκό πρόγραμμα ανόρθωσης, στο πλαίσιο του Σχεδίου Μάρσαλ, αφού, και σε αυτήν την περίπτωση, προβλεπόταν η αποστολή αμερικανικής αποστολής, της οποίας ο ρόλος αφορούσε την εφαρμογή των κατάλληλων οικονομικών πολιτικών που θα οδηγούσαν την Ελλάδα στην ανάπτυξη. Στο σχετικό ανακοινωθέν του Βενιζέλου, το οποίο δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» της επομένης, τονίζεται ότι η κυβέρνηση έλαβε υπόψη «την έκδηλον προτίμησιν του συμμαχικού παράγοντος δι’ άλλο κυβερνητικόν σχήμα με ευρυτέραν κοινοβουλευτικήν βάσιν».
Υπό αυτές τις συνθήκες και σε μια προσπάθεια να ξεπεραστούν τα προβλήματα, τα κόμματα του Κέντρου είχαν δρομολογήσει σχετικές διεργασίες ήδη από τις 12 Απριλίου 1950. Η παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου πραγματοποιήθηκε, αφού «προηγουμένως επετεύχθη η “ανασυγκόλλησις” του Κέντρου και εξηκριβώθη κατά την συνομιλίαν την οποία είχεν ο κ. Βενιζέλος μετά του Βασιλέως το απόγευμα της Τετάρτης, ότι ουδεμία εκ μέρους του ρυθμιστού του πολιτεύματος υπήρχεν αντίρρησις διά την ανάθεσιν της εντολής εις τον κ. Ν. Πλαστήραν διά τον σχηματισμόν νέας Κυβερνήσεως».
Στο πρωτοσέλιδο της 15ης Απριλίου αναφέρεται ότι «ημίσειαν ώραν μετά την παραίτησιν εκλήθη εις τα Ανάκτορα ο κ. Ν. Πλαστήρας, προς τον οποίον ο Βασιλεύς έδωσε την ευχήν όπως η νέα Κυβέρνησις σχηματισθή το ταχύτερον. Ευθύς μετά την κάθοδόν του εκ των Ανακτόρων, ο κ. Πλαστήρας ήρχισε τας συνεννοήσεις, συναντηθείς πρώτον με τον κ. Παπανδρέου, μετά του οποίου μάλιστα συνεγευμάτισεν. Ο κ. Παπανδρέου επανέλαβε διά μίαν ακόμη φοράν την πρόθεσίν του να μετάσχη Κυβερνήσεως υπό τον κ. Πλαστήραν κατά τα εγγράφως και προφορικώς συμφωνηθέντα την 12η Μαρτίου και με πλήρη ισοτιμίαν των κομμάτων ως προς την κατανομήν των υπουργείων». Ο Εμμανουήλ Τσουδερός, παρότι απουσίαζε στην Κρήτη, είχε εξουσιοδοτήσει τον Πλαστήρα και τον Γεώργιο Παπανδρέου να τον εκπροσωπήσουν σε περίπτωση παραίτησης της κυβέρνησης Βενιζέλου. Ωστόσο, λόγω των γεγονότων, «εστάλη στρατιωτικόν αεροπλάνον διά να τον μεταφέρη εις Αθήνας». Αντιπρόεδρος και υπουργός Εσωτερικών ορίστηκε ο Γεώργιος Παπανδρέου, και υπουργός Συντονισμού ο Εμμανουήλ Τσουδερός. Το Κόμμα Φιλελευθέρων περιορίστηκε μόνο σε δευτερεύουσας σημασίας υπουργεία, ενώ ο Σοφοκλής Βενιζέλος «εξεδήλωσε την πρόθεσή του να μη μετάσχη αμέσως ο ίδιος της Κυβερνήσεως».
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση θα ήταν η δεύτερη του Νικόλαου Πλαστήρα και η διάρκεια της θητείας της θα ήταν, επίσης, πολύ μικρή, παρά τη συμφωνία, που είχε επιτευχθεί μεταξύ των κομμάτων του Κέντρου. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, θα σχηματιζόταν και πάλι νέα κυβέρνηση υπό τον Σοφοκλή Βενιζέλο.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Θανάσης Συροπλάκης
