Όπως ανακοινώθηκε στις 31 Μαΐου 1929, το Εργατικό Κόμμα υπό τον Ράμσεϊ ΜακΝτόναλντ αναδείχθηκε πρώτο στις βρετανικές εκλογές της 30ής Μαΐου, εκλέγοντας 287 βουλευτές. Ο μεγάλος ηττημένος των βουλευτικών εκλογών στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν το Συντηρητικό Κόμμα υπό τον Στάνλεϊ Μπάλντουιν, το οποίο, παρότι έλαβε περίπου 200.000 περισσότερες ψήφους από το Εργατικό Κόμμα, εξέλεξε μόλις 260 βουλευτές. Τρίτο αναδείχθηκε το Φιλελεύθερο Κόμμα υπό τον Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ, το οποίο ανέκαμψε μερικώς συγκριτικά με τις εκλογές του 1924, καταλαμβάνοντας περισσότερες βουλευτικές έδρες.
Ο Ράμσεϊ ΜακΝτόναλντ ανήλθε στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος τον Νοέμβριο του 1922, αψηφώντας το κοινωνικό εμπόδιο που συνιστούσε το γεγονός ότι ήταν νόθος γιος ενός Σκοτσέζου εργάτη γης και μιας υπηρέτριας. Μετά τις εκλογές της 30ής Μαΐου 1929, ο ΜακΝτόναλντ σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας με την υποστήριξη του Φιλελεύθερου Κόμματος.
Η «Καθημερινή» έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τις εκλογές της 30ής Μαΐου στο Ηνωμένο Βασίλειο παραθέτοντας στις στήλες της πληθώρα άρθρων. «Μια εργατική κυβέρνησις θα μεταβάλη την αγγλικήν πολιτικήν;» διερωτάτο η εφημερίδα στο κύριο άρθρο της, στις 31 Μαΐου. Συνεχίζοντας, παρατήρησε ότι «μία Εργατική Κυβέρνησις εν Αγγλία θα εσήμαινε ουσιώδη μεταβολήν πολιτικής και προς την μεταβολήν ταύτην ετοιμάζονται από τούδε να προσαρμόσουν την πολιτικήν των τα λοιπά Κράτη της Ευρώπης. Διότι μία Εργατική Κυβέρνησις θα εσήμαινεν ίσως ολιγωτέραν αδιαλλαξίαν εις το ζήτημα των επανορθώσεων απέναντι της Γερμανίας, ως θα εσήμαινε αναμφιβόλως ποιαν τινά χαλαρότητα εις τας προς την Γαλλίαν σχέσεις, δεδομένου ότι ο κ. Μακ Ντόναλντ, καθ’ ον χρόνον διηύθυνε το υπουργείον των Εξωτερικών επί της πρώτης του πρωθυπουργία, πολύ απείχε από του να επιδεικνύη το θερμόν γαλλόφιλον αίσθημα του κ. Τσάμπερλαιν. Αλλά και η προς την Αμερικήν αγγλική πολιτική δεν θα είνε βεβαίως ομοία της σημερινής και η επανάληψις των διπλωματικών σχέσεων μετά της Ρωσίας πιστεύεται κοινώς ότι θα είνε εν εκ των πρώτων μελημάτων της Εργατικής Κυβερνήσεως».
Την 1η Ιουνίου η «Καθημερινή» σχολίασε και την ψήφο των γυναικών. «Αι γυναίκες ψηφοφόροι προσήλθον εις όλα τα τμήματα και εψήφισαν μετά μεγάλου ζήλου και φανατισμού. […] Γενικώς εψήφισαν κατά το παράδειγμα των γονέων και των συζύγων των, άνευ ατομικών προτιμήσεων, αλλά υπήρξαν και αρκεταί αι οποίαι επροτίμησαν τους ωραιοτέρους υποψηφίους. Άλλαι πάλιν εξ απειρίας ή αδεξιότητος εψήφισαν τον Μπάλντουιν εν τη πεποιθήσει ότι είναι φιλελεύθερος ή τον Μακδόναλδ νομίζουσαι ότι είνε συντηρητικός. Αλλ’ αν εξαιρέσει κανείς τας σποραδικάς αυτάς περιπτώσεις αι […] γυναίκες εψήφισαν γενικώς άνευ ιδιαιτέρας πρωτοβουλίας, αλλ’ ακολουθούσαι το ρεύμα του ανδρικού πληθυσμού, επικρατεί δε η πεποίθησις ότι η γυναικεία ψήφος ηύξησε τας εκατέρωθεν αναλογίας χωρίς να επιδράση σημαντικώς επί του γενικού αποτελέσματος».
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Θανάσης Συροπλάκης
