Περί τις 11:15 το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1933, το αυτοκίνητο του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του κόμματος των Φιλελευθέρων Ελευθερίου Βενιζέλου, διέρχεται την οδό Κηφισίας και περνά μπροστά από το εγκαταλελειμμένο κεραμοποιείο Μποδοσάκη. Μια ανοιχτή Μπιούικ πλησιάζει το αυτοκίνητο που ακολουθούσε το ζεύγος Βενιζέλου σε απόσταση λίγων μέτρων και στο οποίο επέβαινε η υπόλοιπη ασφάλειά του. Οι επιβαίνοντες στην Μπούικ αρχίζουν να πυροβολούν. Από τους πυροβολισμούς τραυματίστηκε σοβαρά ένα άτομο από την ασφάλεια του Βενιζέλου (αργότερα κατέληξε) ενώ το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ακινητοποιήθηκε.
«Κατά την στιγμήν κατά την οποίαν οι άγνωστοι ευρίσκοντο παραπλεύρως του αυτοκινήτου του τέως πρωθυπουργού, εξηκολούθουν βάλλοντες κατευθύνοντες τα βλήματά των κυρίως κατά του οδηγού του αυτοκινήτου, τραυματίσαντες αυτόν εις τον αριστερόν βραχίονα δι’ εξ σφαιρών», αναφέρει η «Καθημερινή» την επόμενη ημέρα. «Οι πυροβολισμοί εννοείται εσυνεχίζοντο, ενώ ο επιβαίνων του αυτοκινήτου του κ. Βενιζέλου, ακόλουθός του κ. Κουφογιαννάκης, ήρχισε και αυτός πυροβολών εναντίον των αγνώστων. Εν τω μεταξύ, είχον φθάσει και οι έτεροι δύο εκ του αυτοκινήτου της ακολουθίας του κ. Βενιζέλου, Γυπαράκης και Λεμπιδάκης, οι οποίοι επυροβόλουν και αυτοί κατά των αγνώστων. Κατά την ώραν εκείνην συνήπτετο αληθής συμπλοκή. Επειδή δε ο κ. Βενιζέλος αντελήφθη ότι θα ήτο επικίνδυνον εάν έμενον επί τόπου, διέταξε τον οδηγόν του αυτοκινήτου, οδηγούντα πλέον μόνον διά της δεξιάς χειρός, λόγω των τραυμάτων του επί της αριστεράς, να συνεχίση τον δρόμον, αναπτύσσων πάσαν δυνατήν ταχύτητα. Οι πυροβολισμοί όμως συνεχίζοντο τραυματισθείσης της κ. Βενιζέλου εκ δύο σφαιρών εις τον μηρόν.
»[…] Το αυτοκίνητον του κ. Βενιζέλου παραλαβόν εν τω μεταξύ τον βαρέως τραυματισθέντα Μαρκάκην, εσυνέχισε τον δρόμον του μέχρι του “Ευαγγελισμού” όπου και απεβιβάσθησαν. Ο κ. Βενιζέλος υποβαστάζων τον μόλις συγκρατούμενον όρθιον ακόλουθόν του Μαρκάκην τον ωδήγησε μέχρι της εξωθύρας του “Ευαγγελισμού”. Κατόπιν δε εβοήθησε και την σύζυγόν του, την οποίαν ωσαύτως εισήγαγεν εις το νοσοκομείον».
Όταν έγινε γνωστή η είδηση της δολοφονικής απόπειρας, ο πρωθυπουργός Παναγιώτης Τσαλδάρης διέταξε τη διεξαγωγή αυστηρών ανακρίσεων για τον εντοπισμό των ενόχων. «Τα ληφθέντα μέτρα παρέχουν πάσαν εγγύησιν, ότι οι δράσται θ’ ανακαλυφθώσιν, είμαι δε βέβαιος, ότι τα δικαστήρια θα πράξουν το καθήκον των και θα τιμωρήσουν αυτούς παραδειγματικώς. Πρόκειται περί βδελυράς αποπείρας, η οποία κινεί τον αποτροπιασμόν και την αγανάκτησίν μου και η οποία, ευτυχώς, απέτυχε», δήλωνε σύμφωνα με την «Καθημερινή».
Την ίδια ώρα, ο εκδότης και διευθυντής της «Καθημερινής» Γεώργιος Α. Βλάχος έγραφε στο κύριο άρθρο της 7ης Ιουνίου: «Εις ώραν καθ’ ην αποβαίνει αδύνατος πάσα διατύπωσις σκέψεως επί της χθεσινής οικτράς αποπείρας, αισθανόμεθα –ως πρώτον, πρόχειρον αίσθημα– ότι αποτελεί ζήτημα τιμής διά το Κράτος και την Κυβέρνησιν η σύλληψις των εγκληματιών, ότι ολόκληρος η αστυνομική δύναμις της πρωτευούσης οφείλει προς τούτο να διατεθή, να ενισχυθή και διά στρατού εν ανάγκη, να τεθή επί κεφαλής των καταδιωκτικών ενεργειών του Κράτους αξιωματικός έμπειρος, αποφασιστικός και δραστήριος. Διότι ανεξαρτήτως πάσης σκέψεως, πάσης κριτικής, πάσης εκρήξεως αγανακτήσεως διά το πανάθλιον έργον, είναι αδύνατον να υποτεθή ότι θα είναι δυνατόν να διαφύγουν μετά το έγκλημα και ο κόσμος αυτός των εγκληματιών και το αυτοκίνητον και τα όπλα των, αν πραγματικώς με όλας των τας δυνάμεις και διά παντός μέτρου θελήση η Αστυνομική Διεύθυνσις να ενεργήση».
Και θα καταλήξει προφητικά: «Αλλ’ η ενεργούσα Αστυνομική Διεύθυνσις είναι η κατάλληλος διά το έργον αυτό;… Ημείς αμφιβάλλομεν. Και δι’ αυτό θα ηθέλαμεν ως πρώτη απάντησις εις τας χθεσινάς σφαίρας να δοθή η παραίτησις του Διευθυντού της Γεν. Ασφαλείας. Διότι ο κ. Πολυχρονόπουλος είναι πιθανώς Διευθυντής, αλλ’ αυτή δεν είναι Ασφάλεια».
Πράγματι, οι ανακρίσεις έδειξαν ότι στην απόπειρα εμπλεκόταν και ο διευθυντής της Γενικής Ασφάλειας Πολυχρονόπουλος, καθώς και ο διαβόητος λήσταρχος Καραθανάσης, ενώ λεπτομέρειες των καταθέσεων «άγγιζαν» τον βουλευτή Π. Μαυρομιχάλη και τον πρώην υπουργό Ι. Ράλλη. Πάντως, οι υπαίτιοι δεν συνελήφθησαν από την Αστυνομία. Μάλιστα, τον Οκτώβριο του 1934 άνδρες που πρόσκεινταν στον Βενιζέλο συνέλαβαν τον Καραθανάση και τον παρέδωσαν στην Αστυνομία, εξέλιξη απαξιωτική για την τελευταία, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών Δ. Γιαννόπουλου.
Η δεύτερη αυτή δολοφονική απόπειρα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου (η πρώτη σημειώθηκε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυόν, δύο ημέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, τον Αύγουστο του 1920) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ταραχώδους περιόδου του Μεσοπολέμου που είχε εμποτιστεί από τα πολιτικά πάθη του Εθνικού Διχασμού. Τα πολιτικά πράγματα της χώρας βρίσκονταν σε συνεχή αστάθεια εξαιτίας αλλεπάλληλων κινημάτων και πραξικοπημάτων, καθώς και της περιφρόνησης της συνταγματικής νομιμότητας.
Πάντως, μετά το αποτυχημένο κίνημα των υποσηρικτών του κατά της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος την 1η Μαρτίου 1935, ο Ελευθέριος Βενιζέλος εγκατέλειψε την Ελλάδα και δεν επέστρεψε ποτέ. Πέθανε στο Παρίσι στις 18 Μαρτίου 1936 και η σορός του μεταφέρθηκε κατ’ ευθείαν στην Κρήτη όπου και ενταφιάστηκε στο Ακρωτήρι Χανίων.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
