Στις 2/15 Μαΐου 1919 ελληνικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη, μετά από την έγκριση των Συμμάχων, και κατέλαβαν την πόλη και τις γύρω περιοχές. Καταλυτικό ρόλο σε αυτή την απόφαση είχε παίξει η απόβαση των Ιταλών στη νοτιοδυτική Μικρά Ασία, η οποία πραγματοποιήθηκε χωρίς να έχει εξασφαλισθεί από πριν η συναίνεση των υπολοίπων Συμμάχων. Ταυτοχρόνως, χάρη στις διπλωματικές ικανότητες του Βενιζέλου, είχε δημιουργηθεί γόνιμο έδαφος για τις ελληνικές διεκδικήσεις στην περιοχή, με προβολή της ανάγκης προστασίας των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής.
Η αποβίβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη έγινε μέσα σε πανηγυρικό για το ελληνικό στοιχείο της πόλης κλίμα, παρότι τις πρώτες ημέρες καταγράφηκαν αρκετά αιματηρά επεισόδια. Μετά από λίγες ημέρες, οι ελληνικές αρχές της πόλης τέθηκαν υπό τον Ύπατο Αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη, ο οποίος υπήρξε προσωπική επιλογή του Έλληνα πρωθυπουργού και έφτασε στη Σμύρνη στις 8 Μαΐου. Αρκετούς μήνες αργότερα, είχε αρχίσει να γίνεται ορατή η σχετική δυσαρέσκεια μιας μερίδας Συμμάχων, καθώς –τουλάχιστον σε εκείνη τη φάση– οι Ιταλοί θεωρούσαν ότι η ελληνική παρουσία στην περιοχή δεν συμβάδιζε με τα συμφέροντά τους. Παρ’ όλα αυτά, τον Φεβρουάριο του 1920, συγκροτήθηκε η «Στρατιά Κατοχής Μικράς Ασίας», αποτελούμενη από το Α΄ Σώμα Στρατού και το Σώμα Στρατού Σμύρνης.
Επιθυμώντας την ισχυροποίηση της ελληνικής παρουσίας στη Μικρά Ασία και την εξάλειψη του κινδύνου που αντιπροσώπευαν οι Κεμαλιστές, ο Ελευθέριος Βενιζέλος πέτυχε στις 6 Ιουνίου 1920 τη χορήγηση από τους Συμμάχους άδειας προέλασης του ελληνικού στρατού για την κατάληψη της σιδηροδρομικής γραμμής μέχρι την Πάνορμο. Όπως αναφέρει η «Καθημερινή» της 10ης Ιουνίου 1920, «τόσον τα εκ Παρισίων και Λονδίνου, όσον και τα απ’ ευθείας εκ Χάιτ, συμπίπτουν εις το σημείων, ότι η προσφορά του κ. Βενιζέλου όπως ο Ελληνικός στρατός αναλάβη μόνος το έργον της καταστολής της Κεμαλικής αντιδράσεως και της επιβολής των όρων της Τουρκικής συνθήκης, εγένετο κατ’ αρχήν δεκτή υπό των δύο πρωθυπουργών [Λόιντ Τζωρτζ και Μιλεράν]. Η απόφασις αύτη και αι λεπτομέρειαι των συμφωνιών θα αποτελέσουν αντικείμενον τελειωτικής συζητήσεως κατά την Συνδιάσκεψιν της Βουλώνης». Ιδιαίτερα σημαντικός υπήρξε ο ρόλος του Βρετανού πρωθυπουργού. Όπως επισημαίνεται στο σχετικό άρθρο, «κατά τας πληροφορίας εξ άλλου των “Τάιμς”, ο κ. Βενιζέλος επέτυχε την συναίνεσιν της Αγγλικής και της Γαλλικής κυβερνήσεως. Ο κ. Λόυδ Τζωρτζ εξέφρασε την γνώμην ότι η παρουσιάζουσα ολιγωτέρα άτοπα πολιτική είνε ν’ ανατεθή η επέμβασις εις τα Ελληνικά στρατεύματα». Στη συνέχεια, αναφέρεται ότι ακόμα και ο Γάλλος στρατάρχης Φ. Φος σημείωσε πως, από καθαρά στρατιωτική άποψη, «η ελληνική σύμπραξις δύναται ν’ αποβή αποτελεσματικόν στοιχείον επιτυχίας».
Μετά την ενημέρωση του Γενικού Στρατηγείου, στις 9 Ιουνίου θα άρχιζε η προέλαση του ελληνικού στρατού, του οποίου ηγούνταν ο αρχιστράτηγος Λεωνίδας Παρασκευόπουλος. Το Α΄ Σώμα Στρατού κινήθηκε προς τα ανατολικά (Φιλαδέλφεια) και το Σώμα Στρατού Σμύρνης προς τα βόρεια (Αξάρι-Σόμα-Πάνορμος). Μέσα σε δύο ημέρες οι Έλληνες στρατιώτες εισήλθαν στη Φιλαδέλφεια. Την ίδια ημέρα διαβάζουμε στην -αντιπολιτευόμενη τον Βενιζέλο- «Καθημερινή»: «Η Ελλάς ήρχισεν από της προχθές έναν νέον πόλεμον. […] Οι αντιπολιτευόμενοι Έλληνες παρακολουθούν μετά βαθυτάτης συγκινήσεως και ενδιαφέροντος απεριορίστου τον αγώνα αυτόν, αγώνα Ελληνικών βλέψεων και Ελληνικών συμφερόντων. Διότι ουδέποτε οι αντιπολιτευόμενοι Έλληνες υπέταξαν τα συμφέροντα της Ελλάδος, εις την οποίαν ανήκουν και η οποία τοις ανήκει, εις συμφέροντα κομματικά ή προσωπικά πάθη. […] Οι αντιπολιτευόμενοι Έλληνες παρακολουθούν μετά συγκινήσεως ιεράς τον Ελληνικόν αγώνα, έτοιμοι να παράσχουν οιανδήποτε συνδρομήν και ενίσχυσίν του».
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
