Το Εσκί Σεχίρ ήταν σπουδαίος στρατηγικός και συγκοινωνιακός κόμβος στο κέντρο της Ανατολίας, καθώς από εκεί περνούσε η σιδηροδρομική γραμμή που ένωνε την Κωνσταντινούπολη με την Βαγδάτη, ενώ παράλληλα αποτελούσε σημαντική βάση ανεφοδιασμού του κεμαλικού στρατού. Ο ελληνικός στρατός, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να καταλάβει το Εσκί Σεχίρ τον Δεκέμβριο του 1920 και τον Μάρτιο του 1921. Κατά την επίθεση του Μαρτίου, μετά τη μάχη του Αφιόν Καραχισάρ, είχε καταλάβει για λίγες ημέρες το Αφιόν Καραχισάρ, στη συνέχεια όμως αναγκάστηκε να υποχωρήσει στις βάσεις εξόρμησής του.
Στις αρχές Ιουλίου 1921, αφού είχε προηγηθεί εντατική προπαρασκευή, η Στρατιά Μικράς Ασίας με διοικητή τον αντιστράτηγο Αναστάσιο Παπούλα, και με κέντρα εξόρμησης το Ουσάκ και την Προύσα, επιτέθηκε με τρία σώματα στρατού κατά της Κιουτάχειας, την οποία υπεράσπιζε ο κεμαλικός στρατός. Ο τελευταίος αποσύρθηκε ύστερα από εντολή του Μουσταφά Κεμάλ, ανατολικά της Κιουτάχειας. Έτσι στις 4 Ιουλίου, ο ελληνικός στρατός, κατέλαβε την πόλη αυτή, ενώ ο τουρκικός στρατός είχε ήδη εγκατασταθεί στη γραμμή Εσκί Σεχίρ – Αφιόν Καραχισάρ. Τα ελληνικά στρατεύματα κινήθηκαν προς την περιοχή.
Τα χαράματα της 8ης Ιουλίου ξεκίνησε η μάχη του Εσκί Σεχίρ. Ο ελληνικός στρατός, παρότι αιφνιδιάστηκε από την τουρκική επίθεση, και η διοίκηση της Στρατιάς παράμεινε μακριά από το μέτωπο, μπόρεσε τελικά να αναστρέψει την κατάσταση ύστερα από τη σωστή συνεργασία των Ελλήνων μεράρχων, οι οποίοι και ανέλαβαν την πρωτοβουλία των κινήσεων στην προκειμένη περίπτωση.
Η «Καθημερινή» της 8ης Ιουλίου έχει το πρωτοσέλιδό της αφιερωμένο στη νίκη αυτή του ελληνικού στρατού. Σε πανηγυρικό τόνο, τονίζεται η σημασία της κατάληψης του Εσκί Σεχίρ, καθώς σύμφωνα με το άρθρο, η επικράτηση αυτή σηματοδοτούσε την οριστική νίκη για την Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα διαβάζουμε: «Διότι ενικήσαμεν πράγματι. Μετά την Κιουτάχειαν ο ελληνικός στρατός κατέλαβε […] το Εσκή Σεχήρ. Το περιμάχητον, το φοβερόν Εσκή Σεχήρ, το τελευταίον έρεισμα προς την Άγκυραν, προ του οποίου εκάμφθη προ τριμήνου η ελληνική ορμή, δεν εγείρει πλέον προκλητικούς και προπετείς τους βραχώδεις όγκους των απόκρημνων ορέων του προ της ελληνικής προελάσεως. […] Ο μικρασιατικός αγών δύναται να κηρυχθεί ούτω φθάνων εις το τέρμα του, ενωρίτερον, πολύ ενωρίτερον, ή όσον υπελογίσθη».
Η εφημερίδα δημοσίευσε ακόμα το τηλεγράφημα του διοικητή του Γ΄ Σώματος Στρατού, υποστράτηγου Γ. Πολυμενάκου, προς τον βασιλιά, το οποίο ανέφερε τα εξής: «Μετ’ αγαλλιάσεως και εθνικής υπερηφανείας αγγέλλω Υμίν ότι ώραν 8ην μ.μ. 6ης Ιουλίου κατέλαβον πόλιν Εσκή Σεχήρ εν ονόματι Υμετέρας Μεγαλειότητος. Λαός αδιακρίτως φυλής και θρησκεύματος εν εξάλλω ενθουσιασμώ πανηγυρίζει απελευθέρωσίν του από τυραννίας κεμαλικού καθεστώτος».
Όπως ήταν φυσικό, στην είδηση της νίκης αυτής, οι αντιδράσεις στην ελληνική πρωτεύουσα υπήρξαν πολλές και χαρμόσυνες: «Οι κώδωνες των εκκλησιών ήρχισαν κρουόμενοι χαρμοσύνως μεταδίδοντες το άγγελμα της υπερόχου ταύτης νίκης του ελληνικού στρατού μέχρι των ακροτάτων σημείων της Πρωτευούσης. Η κυκλοφορία της εθνικής χαρμοσύνου ειδήσεως συνέπεσε με το τέλος των θεάτρων. Εις τα κέντρα αι ορχήστραι των μεγάλων ζυθεστιατορίων και των θεάτρων ήρχισαν ανακρούουσαι τον Εθνικόν Υμνον και τον Βασιλικόν θούριον, εντός δε ημισείας ώρας ολόκληρος η πόλις ευρίσκετο επί ποδός και κατηυθύνετο προς τας κεντρικάς οδούς της πόλεως».
Οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές, όχι όμως τέτοιες ώστε να προκληθεί συντριβή των κεμαλικών δυνάμεων. Σταδιακά, οι ισορροπίες θα άλλαζαν μέχρι την τελική ήττα του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία και τη Μικρασιατική Καταστροφή που την ακολούθησε.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
