Στις 31 Ιουλίου 1976, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής, έστειλε στον Λόρδο Κιλάνιν, πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, την πρότασή του να οριστεί η Ελλάδα μόνιμη έδρα διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, επισημαίνοντας ότι «η Ελλάς παρακολουθεί πάντοτε με ζωηρό ενδιαφέρον τους Ολυμπιακούς Αγώνες και εκτιμά τις προσπάθειες που καταβάλλονται για την διαφύλαξη και την ανάπτυξη της Ολυμπιακής Ιδέας».
Η πρόταση αυτή δεν μπορεί να ιδωθεί αποσυνδεδεμένα από το γενικό κλίμα του Ψυχρού Πολέμου και ειδικότερα από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μόναχο, το 1972. Οι Αγώνες είχαν αρχίσει σταδιακά να αποκτούν και πολιτική χροιά, όπως διαφάνηκε και από τους επόμενους στο Μόντρεαλ, τους οποίους πολλές χώρες μποϊκόταραν αποσύροντας τις συμμετοχές τους. Στην πρόταση Καραμανλή εκφράζονταν οι ανησυχίες της ελληνικής κυβέρνησης για τους κινδύνους αυτούς που απειλούν να διαστρεβλώσουν το ολυμπιακό πνεύμα. Διαβάζουμε σχετικά στο πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» της 1ης Αυγούστου: «[…] η ελληνική αυτή ανιδιοτελής πρόταση είναι αποτέλεσμα της διαπιστώσεως ότι κινδυνεύει να νοθευθή το ολυμπιακό ιδεώδες από πολιτικούς και φυλετικούς ανταγωνισμούς, από αντιαθλητικές εκδηλώσεις, από οικονομικά συμφέροντα, από σωβινιστικές τάσεις». Η σχετική αναφορά στην επιστολή Καραμανλή, το πλήρες κείμενο της οποίας δημοσίευσε η «Καθημερινή», είναι ξεκάθαρη: «Τα πρόσφατα όμως γεγονότα που συνέβησαν πριν και κατά την έναρξη των διεξαγώμενων Αγώνων ανεζωπύρωσαν παλαιότερες ανησυχίες και προκάλεσαν καινούργιες θλιβερές σκέψεις. Τα γεγονότα αυτά, που κατέληξαν στην ανάκληση της συμμετοχής ωρισμένων κρατών, πείθουν ότι οξείοι πολιτικοί, ακόμη και φυλετικοί, ανταγωνισμοί εισβάλλουν στον άκρατο ιδεαλιστικό χώρο των αγώνων και επιχειρούν να εκτρέψουν από την ευγενή άμιλλα στον προπαγανδισμό και τη διαμάχη μεταξύ εθνικών ή άλλων απόψεων».
Αυτός ήταν πρωτίστως ο λόγος για τον οποίο ως τόπος διεξαγωγής των Αγώνων δεν προτάθηκε η Αθήνα, αλλά η Ολυμπία, που αποτελούσε τον τόπο διεξαγωγής και κατά την αρχαιότητα. Η κυβέρνηση θέλησε με αυτόν τον τρόπο να διευκρινίσει ότι δεν ετίθετο θέμα ψυχροπολεμικών ισορροπιών. Αυτό που επιθυμούσε ήταν η διάσωση του ολυμπιακού πνεύματος και του συμβολισμού που αυτό αντιπροσώπευε. Η Ολυμπία, επομένως, προβαλλόταν ως το «ουδέτερο έδαφος» που θα μπορούσε με τις κατάλληλες υποδομές να εξυπηρετήσει τις σύγχρονες ανάγκες. «Με την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαία κοιτίδα τους (αλλά και στην αφετηρία του σύγχρονου θεσμού, όπως υπήρξε η Αθήνα του 1896) δεν θα επιτευχθεί μόνο ένας υψηλός συμβολισμός. […] Θα μπορέσει το Ολυμπιακό Ιδεώδες να αποκατασταθή στο υψηλό, οικουμενικό βάθρο όπου το είχαν τοποθετήσει οι αρχαίοι ιδρυτές του και να προσλάβη προς όφελος όλης της ανθρωπότητος την ειρηνευτική αποστολή, την οποία του είχαν προσδώσει». Η Ελλάδα, επομένως, και από ιστορική και από φυσική άποψη μπορούσε να δώσει «νέαν ολκή» και το κύρος στην Ολυμπιακή Ιδέα.
Στο σχετικό δημοσίευμα της «Καθημερινής» γίνεται αναφορά και σε διεθνή δημοσιεύματα που αναδεικνύουν τον προβληματισμό γύρω από τους Αγώνες και βρίσκονται σε κοινό κλίμα με την πρόταση Καραμανλή. Πιο συγκεκριμένα γίνεται αναφορά στο άρθρο του δημοσιογράφου Μπιλ Μπράντλεϊ των Τάιμς της Νέας Υόρκης, ο οποίος πρότεινε στις 21 Ιουλίου 1976 μεταξύ άλλων για τη βελτίωση των Ολυμπιακών, «όπως, οι αγώνες διεξάγωνται μονίμως στην Ελλάδα, την χώρα της καταγωγής των». Παράλληλα, τονίζεται ότι διάφορες προσωπικότητες σε επιστολές τους προς τον τύπο υιοθετούν την ίδια άποψη.
Παρά, ωστόσο, το θετικό κλίμα υποδοχής από μερίδα του κόσμου, εντέλει η πρόταση δεν ευδοκίμησε. Το 1980, η ελληνική πρόταση θα επανερχόταν στο προσκήνιο και πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
