Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 σημειώθηκαν δύο από τις σημαντικότερες κρίσεις του Ψυχρού Πολέμου: η κρίση του Βερολίνου (καλοκαίρι του 1961) και η κρίση της Κούβας (Οκτώβριος του 1962). Αμφότερες οι κρίσεις πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τζον Φ. Κένεντι, ενός νέου και χαρισματικού πολιτικού, στο πρόσωπο του οποίου ο δυτικός κόσμος συγκέντρωσε τις ελπίδες του για μια ανανεωμένη και δυναμική ηγεσία.
Ο Κένεντι και ο διάδοχός του, Λίντον Τζόνσον, εφάρμοσαν μια νέα πολιτική για την ανάσχεση της ΕΣΣΔ, η οποία έμεινε γνωστή ως η πολιτική της «ευέλικτη απάντησης». Η νέα αυτή πολιτική κινούνταν περισσότερο στη λογική της συμμετρίας ανάμεσα στην πρόκληση των Σοβιετικών και την απάντηση των Αμερικανών. Ο Κένεντι εκτιμούσε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες όφειλαν να αυξήσουν τις δυνάμεις τους σε τέτοιον βαθμό ώστε να έχουν τη δυνατότητα να επεμβαίνουν σε όλες τις περιοχές έντασης, στις οποίες οι σοβιετικοί αποτελούσαν απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα. Ανάλογα με το είδος της σοβιετικής απειλής, οι Αμερικανοί θα την αντιμετώπιζαν στο ίδιο πεδίο ασκώντας απλώς μεγαλύτερη ισχύ προκειμένου να εξασφαλιστεί η υπεροχή τους.
Η κρίση του Βερολίνου το καλοκαίρι του 1961 αποτέλεσε μια ισχυρή δοκιμασία στις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με την ΕΣΣΔ. Τον Ιούνιο του 1961, σε συνάντησή τους στη Βιέννη οι ηγέτες των δύο υπερδυνάμεων, Κένεντι και Χρουστσόφ, απέτυχαν να βρουν μια λύση που να ικανοποιεί αμφότερους. Οι Σοβιετικοί πρότειναν την μετατροπή του Βερολίνου σε ελεύθερη πόλη, ιδέα η οποία, όμως, έβρισκε αντίθετους τους Αμερικανούς. Το επόμενο διάστημα το ζήτημα βρέθηκε στο επίκεντρο των συζητήσεων των συμμάχων του ΝΑΤΟ. «Η κρίσις του Βερολίνου απασχολεί πάντοτε την Δύσιν και ο Αμερικανός υπουργός Αμύνης κ. Μακναμάρα επιστρέψας εις Ουασιγκτώνα έφερε σήμερον εις τον κ. Κέννεντυ τας απόψεις των Δυτικών συμμάχων ώστε ούτος να είναι εις θέσιν να εξαγγείλη απόψε τα σχέδιά του προς το αμερικανικόν έθνος εν πλήρει γνώσει της στάσεως των συμμάχων του. […] Με το Γερμανικόν είναι πιθανόν να ασχοληθή και ο Ιταλός πρωθυπουργός κ. Φανφάνι μεταβαίνων εις Μόσχαν την 2αν Αυγούστου, ενώ ο κ. Κρούστσεφ απεκάλεσε παράφρονας τους πολιτικούς, οι οποίοι θέλουν να εξαπολύσουν ατομικόν πόλεμον. Εις την Βόννην ο κ. Αντενάουερ εφάνη αισιόδοξος δηλώσας ότι δεν πιστεύει εις κίνδυνον πολέμου κατά το προσεχές μέλλον», έγραψε η «Καθημερινή» στις 26 Ιουλίου 1961 σχετικά με το ζήτημα.
Στο ίδιο φύλλο η «Καθημερινή» έκανε αναφορά και στις εξαγγελίες του Αμερικανού προέδρου σχετικά με την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και σε έμψυχο δυναμικό. «Ο πρόεδρος Κέννεντυ εκήρυξε σήμερον γενικήν κινητοποίησιν, ζητήσας από το αμερικανικόν Έθνος αύξησιν των στρατιωτικών κονδυλίων κατά 3.247.000.000 δολλάρια, της δυνάμεως του στρατού εις 1.000.000 ανδρών, διπλασιασμόν και τριπλασιασμόν των καλουμένων κληρωτών και θυσίας όλων των Αμερικαών διά την αντιμετώπισιν της κομμουνιστικής απειλής εις το Βερολίνον, την Ν.Α. Ασίαν και αλλαχού. Επίσης, είπεν, ότι θα αυξήση τας αεροπορικάς και ναυτικάς δυνάμεις εις άνδρας, πλοία και αεροπλάνα. Εζήτησεν, επίσης, όπως οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοι είναι ηνωμένοι».
Όπως τόνισε η «Καθημερινή», «αι προτάσεις του προέδρου αποτελούν προετοιμασίαν πλησιάζουσαν την εθνικήν κινητοποίησιν διά να αποδειχθή η δύναμις και αποφασιστικότης προς αντιμετώπισιν της Ρωσίας είτε εις την τράπεζαν των διαπραγματεύσεων είτε εις το πεδίον της μάχης. Η άμεσος απειλή ετόνισεν ο κ. Κέννεντυ, δια τους ελευθέρους ανθρώπους ευρίσκεται εις το Δ. Βερολίνον, αλλά η απομονωμένη αυτή προφυλακή δεν αποτελεί απομονωμένον πρόβλημα. Η απειλή είναι εις όλον τον κόσμον».
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
