«Η ανακωχή εις την Κορέαν υπεγράφη χθες και από της 10ης πρωινής (τοπική ώρα Κορέας) τα πυροβόλα εσίγησαν καθ’ όλον το μήκος του εξ 150 μιλλίων αιματόβρεκτου μετώπου», έγραψε στο πρωτοσέλιδό της η «Καθημερινή» της 28ης Ιουλίου 1953. Τρία χρόνια νωρίτερα, στα τέλη Ιουνίου 1950, οι δυνάμεις της Βόρειας Κορέας υπό τον Κιμ Ιλ Σουνγκ είχαν εξαπολύσει αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον της Νότιας Κορέας διαβαίνοντας τον 38ο Παράλληλο, ο οποίος αποτελούσε το de facto σύνορο ανάμεσα στα δύο κράτη. Η αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών υπήρξε άμεση. Μετά από πρόταση των ΗΠΑ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε την αποστολή δυνάμεων στην Κορέα προκειμένου να αποκατασταθεί το status quo ante.
Παρά την αρχική οπισθοχώρηση, οι δυνάμεις των Αμερικανών και των συμμάχων τους ξεκίνησαν την αντεπίθεσή τους τον Σεπτέμβριο του 1950. Καθοριστική σημασία σε αυτήν την εξέλιξη φαίνεται πως είχε η απόβαση των αμερικανικών δυνάμεων υπό τη διοίκηση του Μακ Άρθουρ στο Ιντσόν, γεγονός το οποίο αποδιοργάνωσε τις βορειοκορεατικές δυνάμεις. Οι Αμερικανοί αποφάσισαν να ολοκληρώσουν τη νίκη τους προελαύνοντας προς τον Βορρά και να ενοποιήσουν την Κορέα καταλύοντας ουσιαστικά το κομμουνιστικό καθεστώς στο βόρειο τμήμα της. Στον πόλεμο τότε ενεπλάκη η Κίνα, η ηγεσία της οποίας δεν επιθυμούσε να έχει στα σύνορά της αμερικανικά στρατεύματα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο κατά την οποία η νίκη της στον κινεζικό εμφύλιο ήταν πολύ πρόσφατη.
Τον Νοέμβριο του 1950, τα κινεζικά στρατεύματα επιτέθηκαν στους Αμερικανούς με δύναμη περίπου 180.000 ανδρών. Οι Κινέζοι προήλασαν στον Νότο και κατέλαβαν τη Σεούλ στις αρχές του 1951. Λίγους μήνες αργότερα, οι Αμερικανοί πραγματοποίησαν την αντεπίθεσή τους και απώθησαν τα κινεζικά στρατεύματα έως τον 38ο Παράλληλο, όπου και σταθεροποιήθηκε το μέτωπο. Οι συγκρούσεις δεν διακόπηκαν τα επόμενα χρόνια και ο πόλεμος διήρκεσε έως το καλοκαίρι του 1953. Μετά τον θάνατο του Σοβιετικού ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν, τον Μάρτιο του 1953, κατέστη δυνατός ο τερματισμός του πολέμου και η έναρξη ενός νέου κεφαλαίου στις σχέσεις της ΕΣΣΔ και των κομμουνιστικών κρατών με τη Δύση.
Το σχόλιο της «Καθημερινής» στις 28 Ιουλίου 1953 αποτύπωσε με γλαφυρό τρόπο την πραγματικότητα μετά τη λήξη του πολέμου της Κορέας. «Ουδείς όμως θα ηδύνατο να προείπη την στιγμήν αυτήν της χαράς και των ελπίδων ποία θα είναι η τύχη του ιστορικού γεγονότος με τα τεράστια προβλήματα, τα οποία ορθούνται ενώπιον της πολιτικής Διασκέψεως, η οποία θα συνέλθη 90 ημέρας μετ’ αυτήν. Εις τον τριετήν αυτόν πόλεμον δεν υπήρξαν ουσιαστικώς νικηταί και ηττημένοι και έκαστος εκατέρωθεν του 38ου Παραλλήλου θα επιμείνη καθ’ όλας τα ενδείξεις επί των λύσεων, τας οποίας νομίζει ως ανταποκρινομένας προς τας εθνικάς και ιδεολογικάς του επιδιώξεις. Αλλά κοινόν είναι το συναίσθημα ότι γύρω από την τράπεζαν της ανακωχής δεν θα παρακαθήσουν Βορειοκορεάται και Νοτιοκορεάται, αλλά η Ανατολή και η Δύσις».
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
