Στις 22 Αυγούστου 1910, η Ιαπωνική Αυτοκρατορία προσαρτά επισήμως την Κορέα, με την υπογραφή της σχετικής συνθήκης από τον πρωθυπουργό της Κορεατικής Αυτοκρατορίας Γε Γουανγιόνγκ και τον Ιάπωνα Γενικό Διοικητή της Κορέας Τεράουτσι Μασατάκε. Ήδη από το 1905 η Κορέα ήταν προτεκτοράτο της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας, μετά από αιώνες εκδήλωσης επεκτατικών τάσεων της τελευταίας. Μάλιστα, πριν την υπογραφή της Ιαπωνοκορεατικής Συνθήκης του 1905, με την οποία η Κορέα αναγνωριζόταν ως ιαπωνικό προτεκτοράτο, η Κορέα είχε επιχειρήσει να στραφεί προς τη Ρωσία προκειμένου να αποκτήσει έρεισμα απέναντι στον επεκτατικό της γείτονα. Ωστόσο, o Ρωσοϊαπωνικός πόλεμος που ξέσπασε στις αρχές του 1904 κατέληξε σε νίκη της Ιαπωνίας, με τη Ρωσία να αναγκάζεται να αναγνωρίσει τα «ύψιστα πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα» της νικήτριας επί της Κορέας.
Έτσι, τον Νοέμβριο του 1905, η ιαπωνική κυβέρνηση κατάφερε να επισημοποιήσει την επιρροή της πάνω στην κορεατική χερσόνησο. Αντιπρόσωποι των δύο αυτοκρατοριών συναντήθηκαν στη Σεούλ προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα που αφορούσαν τη μελλοντική εξωτερική πολιτική της Κορέας. Ωστόσο, ο Αυτοκρατορικός Ιαπωνικός Στρατός είχε καταλάβει τα κορεατικά ανάκτορα καθώς και διάφορες στρατηγικές θέσεις σε όλη τη χώρα, επιφέροντας μεγάλο πλήγμα στην ισχύ των Κορεατών αντιπροσώπων στις διαπραγματεύσεις. Ως αποτέλεσμα, η συνθήκη που υπογράφηκε στις 17 Νοεμβρίου καθιστούσε την Ιαπωνική Αυτοκρατορία μοναδική υπεύθυνη για τις εξωτερικές υποθέσεις της Κορέας και έθετε όλες τις εμπορικές συναλλαγές στα κορεατικά λιμάνια υπό ιαπωνική επίβλεψη. Μόνιμος Γενικός Αντιπρόσωπος της Ιαπωνίας ορίστηκε ο πρώην πρωθυπουργός Ιτό Χιρομπούμι.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Κορεάτης αυτοκράτορας Γκοτζόνγκ έστειλε τρεις μυστικούς απεσταλμένους στο Δεύτερο Συνέδριο Ειρήνης στη Χάγη, προκειμένου να εκθέσει στη διεθνή κοινότητα τη δυσχερή θέση στην οποία βρισκόταν η χώρα του και να κηρύξει άκυρους τους διπλωματικούς ελιγμούς της Ιαπωνίας, συμπεριλαμβανομένης και της Συνθήκης του 1905. Ωστόσο, τα κράτη που συμμετείχαν στο Συνέδριο Ειρήνης δεν επέτρεψαν στους Κορεάτες απεσταλμένους να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εμπόδισαν τη διπλωματική αποστολή, χωρίς να τους επιτρέψουν καν την είσοδο στο κτίριο. Η Κορέα δεν θεωρείτο πλέον ανεξάρτητο κράτος, καθώς η Ιαπωνία είχε αναλάβει την ευθύνη της διεθνούς εκπροσώπησής της.
Ως αντίποινα στην κίνηση του αυτοκράτορα Γκοτζόνγκ, η Ιαπωνία τον ανάγκασε να παραιτηθεί χάρη του διαδόχου Σουντζόνγκ. Έξι ημέρες αργότερα, στις 24 Ιουλίου, η κορεατική κυβέρνηση εξαναγκάστηκε να αποδεχτεί μια νέα συνθήκη σύμφωνα με την οποία ο Μόνιμος Γενικός Αντιπρόσωπος είχε το δικαίωμα να διορίζει και να απολύει υψηλά ιστάμενους αξιωματούχος. Επίσης, όριζε ότι όλοι οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της κορεατικής κυβέρνησης θα ήταν υποχρεωτικά Ιάπωνες. Έτσι, η εσωτερική διακυβέρνηση της Κορέας πέρασε εξολοκλήρου στα χέρια της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Επίσης, ο κορεατικός στρατός τέθηκε υπό ιαπωνική ηγεσία και συρρικνώθηκε από 20.000 σε μόλις 1.000 άνδρες, ενώ διαλύθηκαν οι διάφορες φρουρές στις κορεατικές επαρχίες και διατηρήθηκε μόνο μία στη Σεούλ.
Έτσι, η επίσημη προσάρτηση της Κορέας στην Ιαπωνία τον Αύγουστο του 1910 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Η σχετική συνθήκη ανέφερε ότι «ο αυτοκράτορας της Κορέας παραχωρεί ολοκληρωτικά και οριστικά την εξουσία του πάνω σε όλη την κορεατική περιοχή στον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας». Ωστόσο, η νομιμότητα της συνθήκης αμφισβητήθηκε τόσο από την Εξόριστη Προσωρινή Κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κορέας (ιδρύθηκε το 1919) όσο και από τη μετέπειτα Νότια Κορέα. Παρότι το κείμενο της συνθήκης συνοδευόταν από τη σφραγίδα της Κορεατικής Αυτοκρατορίας, ο αυτοκράτορας Σουντζόνγκ αρνήθηκε να την υπογράψει, βήμα απαραίτητο προκειμένου να ισχύει η συνθήκη σύμφωνα με τον κορεατικό νόμο.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα της Ιαπωνίας, οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών κατέστησαν ιδιαίτερα δυσχερείς εξαιτίας της αμφιλεγόμενης νομιμότητας της προσάρτησης της Κορέας. Τελικώς, το 1965 η ιαπωνοκορεατική Συνθήκη Στοιχειωδών Σχέσεων όριζε ότι «όλες οι συνθήκες ή συμφωνίες που συνήφθησαν μεταξύ της Ιαπωνικής και της Κορεατικής Αυτοκρατορίας στις 22 Αυγούστου 1910 και πρωτύτερα, είναι ήδη άκυρες». Πάντως, η περίοδος της ιαπωνικής κυριαρχίας στην Κορέα που διήρκεσε μέχρι το 1945, σημαδεύτηκε από απηνείς διώξεις, εξαναγκασμό σε εργασία, στρατολόγηση και σεξουαλική εκμετάλλευση («γυναίκες ανακούφισης») εις βάρος των Κορεατών, καθώς και από οργανωμένες προσπάθειες εξάλειψης της κορεατικής γλώσσας και ιστορίας.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
