Στις 24 Αυγούστου 1955, ο 14χρονος Αφροαμερικανός Έμετ Τιλ επισκέπτεται ένα παντοπωλείο στο Μάνι του Μισισιπή μαζί με τα ξαδέλφια του και άλλα παιδιά της γειτονιάς, προκειμένου να αγοράσουν γλυκά. Οι μαρτυρίες σχετικά με το τι ακολούθησε είναι ασαφείς και αντιφατικές. Η 21χρονη λευκή σύζυγος του ιδιοκτήτη του παντοπωλείου, Κάρολιν Μπράιαντ, ισχυρίστηκε ότι ο Τιλ την άρπαξε από τη μέση, ξεστόμισε μια βωμολοχία και της ζήτησε ραντεβού. Όταν εκείνη έτρεξε προς το αυτοκίνητό της για να πάρει το όπλο που είχε εκεί, ο Τιλ τής σφύριξε και έφυγε άρον άρον με τους φίλους του. Οι τελευταίοι υποστήριξαν ότι ο Τιλ δεν είχε προσβάλει με κανέναν τρόπο την Μπράιαντ: είχαν μπει όλοι στο κατάστημα, πλήρωσαν για τα γλυκά και έφυγαν.
Ο Τιλ ζούσε στο Σικάγο και είχε έρθει στο Μισισιπή για να επισκεφτεί τον θείο του, Μόουζ Ράιτ. Η διαφορά στον τρόπο ζωής ανάμεσα στις βόρειες και τις νότιες πολιτείες ήταν εμφανής. Ο Τιλ πήγαινε σε μεικτό σχολείο και είχε πολλούς λευκούς φίλους. Στον Νότο ίσχυαν οι λεγόμενοι Νόμοι Τζιμ Κρόου, οι οποίοι διαχώριζαν αυστηρά τους λευκούς και τους μαύρους. Στο Μισισιπή ήταν σχεδόν απαγορευμένο να μιλά ένας Αφροαμερικανός σε μια λευκή γυναίκα. Έτσι, όταν ο σύζυγος της Μπράιαντ, Ρόι, έμαθε το περιστατικό μόλις επέστρεψε από ένα επαγγελματικό ταξίδι, αποφάσισε να τιμωρήσει τον έφηβο Τιλ.
Τα ξημερώματα της 28ης Αυγούστου, ο Μπράιαντ μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό του Τζ. Γ. Μίλαμ και δύο ακόμη άνδρες, κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Ράιτ, θείου του Τιλ, όπου έμαθαν ότι διέμενε το παιδί. Ο Μίλαμ ήταν οπλισμένος και μαζί με τους συνοδούς του απήγαγαν τον Έμετ Τιλ. Αργότερα θα παραδέχονταν ότι σκόπευαν να μεταφέρουν τον Τιλ στο παντοπωλείο προκειμένου να τον αναγνωρίσει η Κάρολιν, όμως τελικά δεν χρειάστηκε να κάνουν κάτι τέτοιο καθώς ο Τιλ παραδέχτηκε ότι ήταν εκείνος που είχε μιλήσει στη σύζυγο του Μπράιαντ. O θείος του Τιλ έψαχνε το παιδί σε όλη την πόλη μέχρι το πρωί. Όταν δεν το βρήκε, κατήγγειλε στην αστυνομία την απαγωγή του και οι Μπράιαντ και Μίλαμ συνελήφθησαν.
Το άψυχο σώμα του 14χρονου Έμετ Τιλ βρέθηκε στον ποταμό Ταλαχάτσι, πρησμένο και τόσο παραμορφωμένο από την παραμονή του στο νερό καθώς και από τα βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη, ώστε ο μόνος τρόπος για να αναγνωριστεί ήταν ένα δαχτυλίδι με τα αρχικά του. Η μητέρα του, Μέιμι Τιλ-Μόμπλεϊ, ζήτησε να μεταφερθεί η σορός του πίσω στο Σικάγο, και παρά τις συστάσεις των αρχών, αποφάσισε να τελεστεί η κηδεία του παιδιού με ανοιχτό φέρετρο, προκειμένου να δει ο κόσμος τη βαναυσότητα με την οποία είχε θανατωθεί ο Τιλ. Περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι επισκέφθηκαν τη σορό του που εκτίθετο για τέσσερεις ημέρες.
Οι Μπράιαντ και Μίλαμ δικάστηκαν για τη δολοφονία του Τιλ, αλλά το σώμα των ενόρκων που αποτελούνταν εξολοκλήρου από λευκούς άνδρες, τους αθώωσε μετά από μόλις 67 λεπτά συνεδρίασης. Οι δολοφόνοι του Έμετ Τιλ εκπροσωπήθηκαν από πέντε δικηγόρους που τους υπερασπίστηκαν αμισθί, ενώ οι υποστηρικτές τους τοποθέτησαν βάζα συλλογής δωρεών σε καταστήματα και άλλους δημόσιους χώρους της περιοχής συγκεντρώνοντας 10.000 δολάρια για την υπεράσπισή τους.
Έναν χρόνο αργότερα, οι Μπράιαντ και Μίλαμ παραχώρησαν συνέντευξη σε ένα τοπικό περιοδικό έναντι αμοιβής. Προστατευόμενοι από το αμερικανικό Σύνταγμα, το οποίο ορίζει ότι κανείς δεν μπορεί να δικαστεί δεύτερη φορά για κάποιο αδίκημα για το οποίο έχει ήδη αθωωθεί, οι δύο άνδρες ομολόγησαν ότι δολοφόνησαν τον Έμετ Τιλ και περιέγραψαν με λεπτομέρεια τις κινήσεις τους. Ο Τζ. Γ. Μίλαμ ανέφερε «Όσο ζω και όσο μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό, οι νέγροι θα μείνουν στη θέση τους. Οι νέγροι δεν θα ψηφίζουν εκεί που ζω. Αν ψήφιζαν, θα έλεγχαν την κυβέρνηση. Δεν θα πάνε σχολείο μαζί με τα παιδιά μου. Και όταν ένας νέγρος φτάνει κοντά στο να αναφερθεί στο σεξ με μια λευκή γυναίκα, [φαίνεται ότι] έχει κουραστεί να ζει. Είναι πιθανό να τον σκοτώσω».
Οι δολοφόνοι του Έμετ Τιλ δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Μέχρι σήμερα αμφισβητούνται τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο μαγαζί των Μπράιαντ, ενώ πολλοί θεωρούν ότι όλα όσα είπε η Κάρολιν ήταν ψέματα. Όμως, το λιντσάρισμα του Έμετ Τιλ αποτέλεσε ορόσημο στο κίνημα για την απόκτηση ίσων δικαιωμάτων. Οι ακτιβιστές της Εθνικής Ένωσης για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ατόμων (NAACP) ενέτειναν τις προσπάθειές τους στις νότιες πολιτείες, ενώ η μητέρα του Έμετ Τιλ αναδείχθηκε σε κεντρική προσωπικότητα και σύμβολο του αγώνα των μαύρων. Εκατό ημέρες μετά τον φόνο του Τιλ, η Ρόζα Παρκς ανέφερε ότι αρνήθηκε να σηκωθεί από τη θέση του λεωφορείου που προοριζόταν για τους λευκούς διότι σκέφτηκε τον Έμετ Τιλ και «απλώς δεν μπορούσε να κουνηθεί». Οκτώ χρόνια μετά, το 1963, ανήμερα του λιντσαρίσματος του Τιλ, περίπου 250.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην Ουάσιγκτον για να ακούσουν την ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ που έμεινε στην ιστορία από τη φράση «Έχω ένα όνειρο…».
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
