Ο Μάικλ Κινγκ Τζούνιορ γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1929 στην Ατλάντα της Τζόρτζια, ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά του πάστορα Μάικλ Κινγκ, ωστόσο άλλαξε το όνομά του σε Μάρτιν Λούθερ προς τιμήν του Γερμανού προτεστάντη θεολόγου, Μαρτίνου Λούθηρου, και της Αλμπέρτα Κινγκ, πρώην δασκάλας.
Από την ηλικία των 6 ετών ήρθε αντιμέτωπος με τις φυλετικές διακρίσεις όταν πρωτοπήγε στο δημόσιο δημοτικό σχολείο, το οποίο προοριζόταν αποκλειστικά για μαύρους (έγχρωμους, σύμφωνα με την ορολογία της εποχής), και έχασε τη δυνατότητα να παίζει με παιδιά λευκών αφού απαγορευόταν να κάνουν παρέα. Στη συνέχεια, σπούδασε σε ιδιωτικό γυμνάσιο και λύκειο, όπου διαφάνηκε το ενδιαφέρον του για τη θέση των μαύρων στην αμερικανική κοινωνία. Υστερα από την παρακολούθηση ενός σεμιναρίου Θεολογίας, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του σε αυτόν τον τομέα και έτσι εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης, από όπου θα αποφοιτούσε το 1955.
Σε ηλικία 24 ετών διορίστηκε πάστορας στην εκκλησία των Βαπτιστών της λεωφόρου Ντέξτερ στην πόλη Μοντγκόμερι της πολιτείας Αλαμπάμα, μια πόλη-κέντρο ρατσισμού. Οταν τον Δεκέμβριο του 1955 η μαύρη μοδίστρα Ρόζα Παρκς συνελήφθη από την αστυνομία και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 10 δολαρίων επειδή τόλμησε να κάτσει σε θέσεις αποκλειστικά για λευκούς στο αστικό λεωφορείο και αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της, η μαύρη κοινότητα προχώρησε σε μποϊκοτάρισμα των λεωφορείων μέχρι να ματαιωθεί το σύνολο των ρατσιστικών νόμων. Στον αγώνα αυτόν ηγήθηκε ο Κινγκ, ο οποίος και τον κατηύθυνε.
Παρά τα επεισόδια και τις συλλήψεις, το πρώτο βήμα είχε πραγματοποιηθεί, καθώς τον Νοέμβριο του 1956 το Ανώτατο Δικαστήριο θεώρησε αντισυνταγματικές τις πολιτικές φυλετικών διακρίσεων στα λεωφορεία του Μοντγκόμερι. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1957, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μαζί με άλλους, θα ίδρυε τη Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας. Η οργάνωση είχε στόχο την πνευματική και ηθική εμψύχωση της αφροαμερικανικής κοινότητας και την οργάνωση διαμαρτυριών σε διάφορες πόλεις. Μέχρι το 1961 ο Κινγκ είχε συλληφθεί δύο φορές.
Στην εκστρατεία στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, την άνοιξη του 1963, οργανώθηκε σειρά διαμαρτυριών από τη Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας. Στο πλαίσιο αυτό, ο Κινγκ τέθηκε επικεφαλής μιας πορείας διαμαρτυρίας προς το δημαρχείο της πόλης. Ωστόσο, ο σερίφης την πόλης, Τζιμ «Μπουλ» Κόνορς, από τους πιο σκληρούς ρατσιστές, προχώρησε σε χρήση βίας για τη διάλυση της διαδήλωσης. Τα τηλεοπτικά πλάνα κατέγραψαν τις επιθέσεις με μαστίγια, κλομπς και αστυνομικά σκυλιά, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις και την επέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης, Ρόμπερτ Κένεντι, για την αποφυλάκιση του Κινγκ, ο οποίος κρατούνταν για ημέρες σε αυστηρή απομόνωση.
Στη συνέχεια, τον Αύγουστο του 1963, οργανώθηκε η περίφημη Πορεία προς την Ουάσινγκτον, στην οποία ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ συμμετείχε ως εκπρόσωπος της οργάνωσής του. Μπροστά από το μνημείο του Αβραάμ Λίνκολν, ο Κινγκ θα εκφωνούσε τον περίφημο λόγο του «Εχω ένα όνειρο…», που αποτελεί μέχρι και σήμερα σημείο αναφοράς.
Χάρη στη φιλειρηνική στάση του, γρήγορα θα αναδεικνυόταν σε βασικό συνομιλητή των προέδρων Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και Λίντον Τζόνσον για τα θέματα των μειονοτήτων, γεγονός που στην πραγματικότητα τον ανέδειξε σε εκπρόσωπο των Αφροαμερικανών.
Μια πρώτη διάκριση για τον αγώνα του ήρθε στο τέλος του 1963, όταν το περιοδικό Time τον ανακήρυξε προσωπικότητα της χρονιάς. Εναν χρόνο αργότερα, στις 14 Οκτωβρίου του 1964, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης.
«Ο δρ. Κινγκ», γράφει στο πρωτοσέλιδό της η «Καθημερινή», «είναι ο δεύτερος νέγρος ηγέτης που κερδίζει το βραβείον Νόμπελ Ειρήνης εντός τετραετίας. […] Και πιστεύεται ότι είναι ο νεώτερος εξ όσων ετιμήθησαν μέχρι τούδε με το βραβείον αυτό. […] Σημειωτέον ότι η απόφασις […] ελήφθη ομοφώνως εκ μέρους της επιτροπής Νομπέλ. Εις Ατλάντα της Γεωργίας ο τιμηθείς μόλις επληροφορήθη την είδησιν εδήλωσεν: “Είμαι βαθύτατα συγκεκινημένος διά την τιμήν που μου εγένετο να μου απονείμουν εν τοιαύτης σπουδαιότητος βραβείον”. […] Ο ίδιος προσέθεσεν ότι θα δαπανήση ολόκληρον το χρηματικόν ποσόν του βραβείου εις την κίνησιν διά τα πολιτικά δικαιώματα».
Ο Κινγκ παρευρέθηκε στην τελετή απονομής, τον Δεκέμβριο του 1964, και παρέλαβε το βραβείο του στο όνομα των χιλιάδων αγωνιστών του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων.
Παρά τις προσπάθειές του, στα χρόνια που ακολούθησαν το κίνημα είχε αλλάξει αρκετά μορφή – ορισμένες ομάδες ριζοσπαστικοποιήθηκαν και κατέφευγαν στη χρήση βίας, με αποτέλεσμα η κατάσταση να οξυνθεί ιδιαίτερα. Παρά το τεταμένο κλίμα, ο Κινγκ αποφάσισε να εμφανιστεί δημοσίως στο Μέμφις και να προχωρήσει κανονικά στην εκφώνηση της ομιλίας του, στις 4 Απριλίου 1968, αψηφώντας τον κίνδυνο. Ομως δεν πρόλαβε, καθώς, τη στιγμή που βρισκόταν στο μπαλκόνι του μοτέλ «Λορέν», ένας πυροβολισμός από την απέναντι πανσιόν έκοψε το νήμα της ζωής του.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
