Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η πολιτική ζωή της χώρας περνούσε από περίοδο κρίσης, με τις κυβερνήσεις να ανεβοκατεβαίνουν. Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951, επικρατέστερο κόμμα ήταν ο πρωτοεμφανιζόμενος Ελληνικός Συναγερμός του Αλέξανδρου Παπάγου, ο οποίος όμως δεν κατάφερε να κερδίσει την αυτοδυναμία. Η άρνηση του Παπάγου για συνεργασία οδήγησε, μετά από 48 ημέρες, στη δημιουργία μιας κεντρώας κυβέρνησης συνεργασίας. Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Νικόλαος Πλαστήρας της ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου) και αντιπρόεδρος ο Σοφοκλής Βενιζέλος του Κόμματος των Φιλελευθέρων.
Σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» της 27ης Οκτωβρίου 1951, η νέα κυβέρνηση θα ορκιζόταν το απόγευμα μετά από την επιστροφή του βασιλιά Παύλου από τη Θεσσαλονίκη. Το κλίμα δεν ήταν, όπως αναφέρεται, ιδιαιτέρως καλό, λόγω των διαφωνιών που υπήρχαν ανάμεσα στις δύο συνεργαζόμενες πλευρές αναφορικά με τον «αναθεωρητικόν χαρακτήρα της Βουλής». Σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα, «κατ’ ασφαλείς πληροφορίας το ζήτημα του εκλογικού συστήματος, με το οποίον θα διεξαχθούν αι προσεχείς βουλευτικαί εκλογαί, θα αντιμετωπισθή υπό της Κυβερνήσεως ευθύς μετά την έναρξιν των τακτικών εργασιών της Βουλής και πριν το Σώμα προβή εις την κύρωσιν του νέου Συντάγματος. […] Ως γνωστόν τα δύο συνεργαζόμενα κόμματα έχουν διαφορετικάς αντιλήψεις, όσον αφορά το εκλογικόν σύστημα, με το οποίον θα διεξαχθούν αι προσεχείς βουλευτικαί εκλογαί. Το μεν κόμμα των Φιλελευθέρων είναι κεκηρυγμένον υπέρ της καθιερώσεως της απλής αναλογικής διά να δυνηθή να διατηρήση την αυτοτέλειάν του. Η δε ΕΠΕΚ αποκλίνει υπέρ του πλειοψηφικού διά να εξαναγκάση τα λοιπά κόμματα του Κέντρου να συγχωνευθούν εις αυτήν».
Παρ’ όλα αυτά, το μήνυμα του νέου πρωθυπουργού αμέσως μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης ήταν αυτό της ενότητας. Πιο συγκεκριμένα, στο διάγγελμά του ο Ν. Πλαστήρας ανέφερε ότι αυτό που ζητούσε ο λαός ήταν «έντιμον, ακκομάτιστον και στοργικήν διοίκησιν». Αυτό που ο ίδιος υποσχόταν ήταν ότι θα υπάρχει «ισότης απέναντι του νόμου και ο σεβασμός του δημοσίου πλούτου θα είναι ο κανών της κυβερνητικής μου προσπαθείας». Ακόμα ένα ζητούμενο, όμως, σε μια περίοδο έντονων εσωτερικών ανισορροπιών –ο Εμφύλιος είχε τελειώσει μόλις δύο χρόνια πριν– ήταν η δικαιοσύνη και η ειρήνευση στο εσωτερικό της χώρας. «Ζητείτε δικαιοσύνην και εσωτερικήν ειρήνευσιν – και θα τας έχετε», ανέφερε ο Ν. Πλαστήρας στο διάγγελμά του. «Ημπορώ […] να σας διαβεβαιώσω ότι η κατευθυντήριος γραμμή μου θα είναι να άρω τας αδικίας και να απαλύνω τας αντιθέσεις, ώστε να δημιουργηθή μεταξύ των Ελλήνων κλίμα ενότητος και αμοιβαίας ψυχικής ανοχής». Τέλος, για τον ίδιο προτεραιότητα της κυβέρνησής του θα ήταν η διεθνής ασφάλεια της χώρας. «Ήδη η ένταξις της Ελλάδος εις την ατλαντική κοινότητα των ελευθέρων εθνών αποτελεί αποφασιστικόν βήμα προς την κατεύθυνσιν αυτήν. Αλλά και εις το μέλλον ό,τι θα πρόκειται να ενισχύση την εθνικήν μας ασφάλειαν θα αποτελή την κυρίαν μας μέριμναν».
Τελικά, η κυβέρνηση θα παρέμενε στην εξουσία για έναν μόνο χρόνο, διάστημα που χαρακτηρίστηκε από αντιφατικές εξελίξεις, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της ψήφισης του νέου Συντάγματος – ενός από τα πιο συντηρητικά της Ελλάδας. Παράλληλα, η πίεση από τους Αμερικανούς υπήρξε μεγάλη, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Στις εκλογές που ακολούθησαν, τον Νοέμβριο του 1952, ο Ελληνικός Συναγερμός θα κέρδιζε την αυτοδυναμία, εγκαινιάζοντας την πρωτοκαθεδρία της Δεξιάς στα χρόνια που ακολούθησαν. Κεντρώα κυβέρνηση θα δημιουργούΝταν και πάλι το 1963 με την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
