Για τη Δύση, η δεκαετία του 1920 υπήρξε μια εποχή πλούτου και υπερβολής. Μετά την τραυματική εμπειρία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ακολούθησε μια περίοδος ευημερίας με διακριτές τις πολιτισμικές και οικονομικές αλλαγές στις χώρες της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης καθώς και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη Γαλλία η δεκαετία έμεινε γνωστή ως «années folles», δηλαδή τρελά χρόνια, ενώ διεθνώς ο όρος «Roaring 20s» χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει την εποχή της «μόνιμης ευτυχίας».
Στις δυτικές χώρες σημειώθηκε ταχεία βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη. Εισήχθησαν νέες τάσεις στον τρόπο ζωής των ανθρώπων, όπως η χρήση αυτοκινήτων, τηλεφώνων, του ραδιοφώνου και των ηλεκτρικών συσκευών. Τα Μέσα Ενημέρωσης άρχισαν να προβάλουν στις διαφημίσεις τους αθλητές και αστέρες του πρωτοεμφανιζόμενου τότε κινηματογράφου. Η περίοδος των «τρελών χρόνων», όμως, έληξε το 1929, όταν έκανε την εμφάνισή της στις ΗΠΑ και την Ευρώπη η Μεγάλη Ύφεση.
Την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 1929, την «Μαύρη Πέμπτη» του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, έσκασε η φούσκα της κερδοσκοπίας. Στις 29 Οκτωβρίου, τη «Μαύρη Τρίτη» της Γουόλ Στριτ, οι επενδυτές πούλησαν περίπου δεκαέξι εκατομμύρια μετοχές στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης σε μόνο μία ημέρα. Επικράτησε τότε πανικός στις πωλήσεις στη Γουόλ Στριτ. Οι τιμές των μετοχών έπεσαν κατακόρυφα και χιλιάδες κερδοσκόποι καταστράφηκαν. Ως αποτέλεσμα της κρίσης στον χρηματοπιστωτικό τομέα, η βιομηχανική παραγωγή και οι εισαγωγές γνώρισαν απότομη πτώση. Άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους και η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη. Οι δανειστές άρχισαν να ζητούν την αποπληρωμή των βραχυπρόθεσμων δανείων, από τα οποία είχαν επωφεληθεί πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η ηττημένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δέσμια των οφειλών της Γερμανία.
Το Κραχ των τελευταίων ημερών του Οκτωβρίου του 1929 σχολιάστηκε από τους συντάκτες της «Καθημερινής». Στις 30 Οκτωβρίου η εφημερίδα έγραψε: «Ο πανικός ο οποίος εσημειώθη την 23ην Οκτωβρίου εις το Χρηματιστήριον της Νέας Υόρκης, έλαβεν έκτασιν πραγματικής οικονομικής καταστροφής. […] Τόσον τρομερά κατάρρευσις δεν εσημειώθη ούτε κατά την έκρηξιν του παγκοσμίου πολέμου. Την υποτίμησιν των αξιών προεκάλεσε μία ομάς κερδοσκόπων. Υπολογίζεται ότι εις διάστημα ολιγώτερον της ώρας επωλήθησαν 2.600.000 μετοχαί με ονομαστικήν ζημίαν 120 δισεκατομυρίων δραχμών». Συνεχίζοντας, ανέφερε ότι «ο πανικός εξηκολούθησε και την επομένην ημέραν με ολοθριοτέρας συνεπείας. Εντός ολίγων ωρών επωλήθησαν 10 εκατομμύρια μετοχών, γεγονός πρωτοφανές δια το Χρηματιστήριον της Νέας Υόρκης».
Καθότι απουσίαζε ένας «θεσμικός δανειστής έσχατης ανάγκης», η αποφασιστική επέμβαση του οποίου θα μείωνε την περίοδο της ύφεσης, η Ευρώπη βυθίστηκε σε μια ταχέως επεκτεινόμενη οικονομική καταστροφή. Στις αρχές του καλοκαιριού του 1930 μόνο στη Γερμανία υπήρχαν 1,9 εκατομμύρια άνεργοι. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα μειώθηκε με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να ξοδεύουν ολοένα και λιγότερα χρήματα. Ακόμη και οι δαπάνες για τα απολύτως αναγκαία περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Όσες χώρες προσπάθησαν να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό περικόπτοντας τις κρατικές δαπάνες, απέτυχαν παταγωδώς. Οι περιορισμοί στις εισαγωγές και η επικέντρωση των κρατών στις εγχώριες αγορές εξαπλώθηκαν στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το 1932 η ύφεση στην Ευρώπη έφτασε στο χειρότερο σημείο της.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
